Ένα ξεκίνημα

Δευτέρα 9 Ιουλίου – και τώρα πια κανείς δεν έχει αμφιβολία πως έτσι θα πάει το πράγμα από εδώ και πέρα. Όλο και σκληρότερα λόγια, όλο και σκληρότερη σύγκρουση, όλο και περισσότερα θύματα, τα μαρμαρένια αλώνια των εκλογών είναι ήδη μπροστά μας και κάποιος δεν θα φύγει ζωντανός από εδώ…

Το ποιος θα έχει τον κάθε ρόλο είναι θέμα στρατηγικής. Οι πρώτες ενδείξεις είναι πως στην κυβερνητική πλευρά, ο κ. Καραμανλής θα έχει μια θέση στο λόφο ενώ οι στρατηγοί του θα πέφτουν στη φονική μάχη, ενώ ο κ. Παπανδρέου θα επιζητεί τη μονομαχία. Μικρή διαφορά. Το βέβαιο για όλους τους πολίτες είναι πως οι εκλογές στην ουσία έχουν ήδη προκηρυχθεί και απομένει να απαντηθεί το ερώτημα εάν το έργο θα είναι μικρού μήκους –ας πούμε 16 Σεπτεμβρίου- ή ένας Μπεν Χουρ έως το Μάρτιο. Αλλά το περιεχόμενο του έργου το γνωρίζουμε και δεν πρόκειται να αλλάξει έως την Κυριακή που θα διαλέξει ο Πρωθυπουργός.

Μέσα στη βράση της θερινής τους πολεμικής προπαρασκευής, πάντως, οι δύο αρχηγοί θα μπορούσαν ίσως να ρίξουν μια ματιά σε ό,τι συνέβη χτες το απόγευμα στο Σύνταγμα, σε αυτή την αυθόρμητα οργανωμένη συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την καταστροφή στην Πάρνηθα. Η συγκέντρωση δεν ήταν μεγάλη. Ασφαλώς και η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ θα κάνουν σύντομα μεγαλύτερες, πολύ μεγαλύτερες συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα. Είχε όμως τρία χαρακτηριστικά που ίσως όχι σε αυτές τις πρώτες εκλογές, αλλά από εδώ και πέρα μπορεί να σφραγίσουν τον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται και τον τρόπο με τον οποίο οι πολίτες αντιλαμβάνονται την πολιτική από εδώ και πέρα.

Το πρώτο είναι η αυτοοργάνωση. Δεν κινητοποιήθηκαν τοπικές, δεν πληρώθηκαν χρήματα, δεν υπήρχε καν ένας οργανισμός όπως αυτός του Αλ Γκορ για να οργανώσει φαντασμαγορικά θεάματα σαν το Live Earth. Ήταν απλώς ένα ξεχείλισμα καταπιεσμένης οργής, την ώρα που οι περισσότεροι επέστρεφαν από το weekend στο εξοχικό – πιθανότατα σε καταπατημένο δασικό οικόπεδο. Οι περισσότεροι, αλλά τώρα πια όχι όλοι.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι η ανάδειξη της νέας τεχνολογίας για πρώτη φορά από όσο θυμάμαι σε μηχανισμό πολιτικής κινητοποίησης. Blog, SMS, e-mail – λέξεις που, για να λέμε την αλήθεια, αν λένε την αλήθεια οι αριθμοί, δεν έχουν περιεχόμενο για τη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων, αποκτούν σε συγκεκριμένο κοινό (στις πόλεις και τους νέους κυρίως, αλλά όχι μόνο) μια δυναμική που υπερβαίνει τον τεχνικό τους χαρακτήρα. Γίνονται φορείς πολιτικής.

Και το τρίτο είναι η έκφραση μιας γενικευόμενης λαϊκής δυσπιστίας, ιδιαίτερα στις νεότερες ηλικίες, για το πολιτικό σύστημα και την ικανότητά του να ανταποκρίνεται στη δική τους ιεράρχηση των προκλήσεων για την ελληνική κοινωνία. Πρόκειται για μια κρίση νομιμοποίησης με μέλλον.