Όχι άλλη αυτοθυσία

Δευτέρα 2 Ιουλίου – και θα σας φανεί απροσδόκητο, αλλά θέλω να δείξω λίγη κατανόηση για τον κ. Βύρωνα Πολύδωρα. Τον ακούω από την Πέμπτη που κάηκε η Πάρνηθα και η γούνα του. Στο ίδιο ηρωικό, επικολυρικό μοτίβο, που είναι τόσο χαρακτηριστικό όχι μόνο της προσωπικής του συγκρότησης, αλλά και της πολιτικής του παρουσίας επί πολλά χρόνια. Ακούω τις εκφράσεις του και νομίζω είναι απολύτως ενδεικτικές του προβλήματος που οδήγησε στης Αττικής την ολόμαυρη ράχη. «Παλέψαμε καλά», έλεγε για να δώσει κουράγιο στους καταπονημένους και καταπτοημένους πυροσβέστες ο υπουργός τους. Έτσι το βλέπει ο άνθρωπος: μια προσωπική μάχη -δική του και του καθενός- με τις φλόγες, μια αναμέτρηση στα μαρμαρένια (ή τα καμμένα) αλώνια.

Επαίνεσε επίσης τον ηρωισμό των πυροσβεστών. Την αυτοθυσία που επέδειξαν. Πολύ σωστά. Μόνο που ο ηρωισμός και η αυτοθυσία –όσο και να αναπτερώνουν το ηθικό- στην πράξη δεν κάνουν πολλά πράγματα. Αποτυπώνουν όμως το πώς βλέπει ο υπουργός, και φοβάμαι πια και οι πυροσβέστες, το έργο τους. Ως έναν άθλο, μια ατομική πρόκληση, ένα μικρό ιδιωτικό έπος στις φλεγόμενες βουνοπλαγιές. Ο ηρωισμός και η αυτοθυσία δεν είναι η λύση. Είναι το πρόβλημα.

Πριν από ακριβώς 55 χρόνια, σαν σήμερα, Ιούλιο του 1952, είχε γίνει στη Φινλανδία ένας ποδοσφαιρικός αγώνας ανάμεσα στις εθνικές ομάδες της Ελλάδας και της Δανίας. Είχε αναδείξει ένα μύθο του ελληνικού ποδοσφαίρου – τον τερματοφύλακα Νίκο Πεντζαρόπουλο. Έμεινε στις χρυσές δέλτους της κακομοίρικης Ελλάδας που έβγαινε μόλις από τον εμφύλιο ως ο «ήρωας του Τάμπερε» - της φινλανδικής πόλης όπου έγινε το ματς. Σελίδες επί σελίδων έχουν γραφτεί για εκείνη την εμφάνισή του, για τις εκπληκτικές, τις άνευ προηγουμένου, τις σωτήριες και ό,τι άλλο θέλετε αποκρούσεις του. Όλοι θυμούνται τον Πεντζαρόπουλο – κανείς δεν θυμάται το σκορ: είχαμε χάσει 2-1. Την ίδια χρονιά είχε υπερασπιστεί με απαράμιλλο θάρρος την ελληνική εστία στις ήττες μας με τη δεύτερη ομάδα της Γαλλίας και τη δεύτερη της Ιταλίας – γιατί οι πρώτοι τους δεν καταδέχονταν καν να παίξουν μαζί μας. Μισό αιώνα αργότερα, η Ελλάδα κατέκτησε το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Χωρίς τιτάνα. Χωρίς ημίθεο. Χωρίς πρωταγωνιστή. Χωρίς ηρωικούς παίκτες και χωρίς ηρωικούς πυροσβέστες. Είχε απλώς καλούς επαγγελματίες που έσβηναν τις φωτιές στην άμυνα πριν φτάσουν στο Νικοπολίδη.

Δεν χρειαζόμαστε περισσότερο ηρωισμό, ούτε περισσότερη αυτοθυσία από τους πυροσβέστες μας. Χρειαζόμαστε να μην έχουμε ανάγκη τη συγκινητική τους, πράγματι, αυταπάρνηση. Όπως για να ξαναγίνει δάσος η Πάρνηθα, δεν χρειαζόμαστε δακρύβρεκτες διακηρύξεις. Χρειαζόμαστε πρακτικά μέτρα. Οι καταπατήσεις δεν είναι η μόνη απειλή και ακόμη και χωρίς αυτές δεν είναι βέβαιο πως η αναδάσωση είναι εφικτή. Αλλά με καταπατητές είναι βέβαιο πως δεν θα υπάρξει.

Οι αεροφωτογραφήσεις όντως ανακοινώθηκε ότι θα γίνουν. Και κάτι ακόμη. Μια παλιά πρόταση –νομίζω πρόταση Μητσοτάκη εκείνες τις εποχές που καιγόταν κάθε καλοκαίρι όλη η χώρα: ό,τι καίγεται, με αεροφωτογραφίες και συντεταγμένες, για 50 (ή και παραπάνω) χρόνια εκτός εμπορικών συναλλαγών. Είναι εύκολο, είναι άμεσο, ακούγεται αποτελεσματικό. Ακόμη κι αν για κάποιο λόγο δεν εφαρμοστεί παντού, για την Πάρνηθα (αλλά και το Πήλιο) είναι μια κίνηση σωτηρίας.