Tuesday, March 10, 2009

Καλό ταξίδι Μπαράκ Ομπάμα

Γιατί πηγαίνει ο Ομπάμα στην Τουρκία; Ακούω συνεχώς μια αγωνία, αν όχι μια απογοήτευση για το γεγονός ότι ο Αμερικανός πρόεδρος αποφάσισε να πάει στην Άγκυρα (και στην Κωνσταντινούπολη και στο Φανάρι, παρεμπιπτόντως, αλλά αυτό δεν μας κάνει τόση εντύπωση, φαίνεται το θεωρούσαμε εντελώς αυτονόητο…)

Γιατί, λοιπόν, πηγαίνει στην Τουρκία; Εμείς είχαμε επενδύσει τόσο πολλά σε αυτόν; Τι θέλαμε; Το αντίθετο. Να έρθει εδώ και να μην πάει στην Τουρκία. Άντε να περάσει κι από εδώ. Έτσι για τους τύπους. Έτσι για το ονόρε. Γιατί αυτό ήταν, χρόνια και χρόνια, η αντίληψή μας για την θέση της χώρας μας και την εξωτερική της πολιτική. Το ονόρε.

Λοιπόν: ο Ομπάμα θα πάει στην Τουρκία. Ο Μπους δεν θα πήγαινε ποτέ στην Τουρκία. Ήταν σκοτωμένοι. Είμαστε έτοιμοι να προτιμήσουμε λίγο ακόμη Μπους; Θέλουμε τώρα, αναδρομικά, να συνεχιστεί ο «πόλεμος των πολιτισμών», να είναι οι Αμερικανοί σε άγρια σύγκρουση με το μουσουλμανικό κόσμο; Μας βόλευε τότε; Αν όλα κρίνονται από την ποιότητα των τουρκοαμερικανικών σχέσεων για εμάς, ε, ναι. Ο Μπους ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να μας τύχει. Ποτέ δεν τα είχαν χειρότερα, ποτέ δεν θα τα έχουν χειρότερα. Το τίμημα είναι μερικοί πόλεμοι στην Ανατολή και ο κίνδυνος της παγκόσμιας διάχυσής τους.

Εφόσον οι Αμερικανοί θέλουν να βελτιώσουν την εικόνα τους στο μουσουλμανικό κόσμο (και νομίζω ότι το υποστηρίζαμε οι Έλληνες σε ποσοστά εννενήντα-κάτι τοις εκατό) δεν υπάρχει πιο κατάλληλο βήμα από την Τουρκία. Αυτό είναι πράγματι μια στρατηγική της αναβάθμιση. Αλλά το παιχνίδι δεν έχει μηδενικό άθροισμα. Αν η βελτίωση των τουρκοαμερικανικών σχέσεων έρχεται μαζί με έναν πιο ειρηνικό κόσμο, θα πούμε όχι; Φταίει κανείς; Μας δυσαρεστεί κάτι; Δεν τη θέλαμε την εξομάλυνση;

Η αντίληψη ότι η επίσκεψη Ομπάμα είναι περίπου εθνική καταστροφή είναι προϊόν του πιο ακραίου επαρχιωτισμού. Αυτού που θέλει εθνικό θρίαμβο ότι ο Ομπάμα παίζει μπάσκετ με τον Αλέξη Γιαννούλια, επομένως βάλαμε στο καλάθι τους Τούρκους. Του επαρχιωτισμού που θέλει την Ελλάδα προσάρτημα μιας τουρκικής, οθωμανικής πολιτικής. Αλλά τα πράγματα, σε πείσμα αυτού του επαρχιωτισμού, που έχασε δύο ιστορικές συγκρούσεις του, την πρώτη για την ένταξη στην Ευρώπη με τον Καραμανλή και τη δεύτερη με την ΟΝΕ και το Σημίτη, έχουν αλλάξει. Η Ελλάδα ανήκει στο κάδρο της Ευρώπης, η Τουρκία κερδίζει μια κεντρική θέση στο κάδρο της Μέσης Ανατολής. Η στρατηγική της αναβάθμιση προς την ανατολή θα βοηθήσει την Τουρκία να αφομοιώσει και ευκολότερα (και με λιγότερο κόστος για εμάς) την αποτυχία και το οριστικό τέλος του εγχειρήματός της για πλήρη ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν τους συμφέρει και δεν μας συμφέρει. Και οι δύο θα την προτιμούσαμε. Αλλά δεν θα συμβεί. Θα είναι καλύτερα για την Ευρώπη, που δεν θα μπορούσε να αντέξει την τουρκική παρουσία. Η Ευρώπη είναι η Ευρώπη του ευρώ. Μετά την κρίση, αν υπάρχει ενωμένη Ευρώπη, το ευρώ θα είναι το κοινό της επενδεδυμένο συμφέρον, η στρατηγική αναφορά της.

Γι’αυτό η Ελλάδα το μόνο που έχει να πει είναι: Καλό Ταξίδι Μπαράκ Ομπάμα.

1 comment:

Anonymous said...

Επιτέλους, μια ψύχραιμη προσέγγιση