Wednesday, March 4, 2009

Τίνος είναι ο Βοτανικός;

Τετάρτη 4 Μαρτίου – και η εισήγηση του αρμόδιου συμβούλου της επικρατείας για την υπόθεση του Βοτανικού πηγαίνει πολύ πέρα από το εμπορικό κέντρο, την εταιρεία Βωβός, το γήπεδο ή τον Παναθηναϊκό. Η εισήγηση πηγαίνει στην ουσία της άποψής μας για το περιβάλλον, για την Αθήνα εν προκειμένω, αλλά όχι μόνον για την Αθήνα. Αφορά την αντίληψη της ελληνικής κοινωνίας για το χώρο που είχαμε την τύχη να μας δοθεί και (κρίνοντας από το αποτέλεσμα) έχει την ατυχία να μας φιλοξενεί.

Το πιο ενδιαφέρον, πέρα από τα νομικά της υπόθεσης, σε αυτή την εισήγηση είναι ο τύπος των επιχειρημάτων. Όλα τα επιχειρήματα, και των δύο πλευρών, είναι θεμιτά, έχουν βάση και λογική. Αλλά είναι πολύ διαφορετικής τάξης επιχειρηματολογία. Η μία πλευρά, αυτή που θέλει και γήπεδο και mall και γενικώς να προχωρήσουν τα πράγματα με βάση το προεδρικό διάταγμα Σουφλιά επικαλείται μια σειρά από λόγους: πρώτον, ότι αφού επιτρέπεται, μπορεί να γίνει αύξηση συντελεστή δόμησης, δεύτερον, ότι ο επιχειρηματίας με βάση μια νομοθετική ρύθμιση που ψήφισε με μεγάλη πλειοψηφία η Βουλή επένδυσε και επομένως δεν μπορεί εκ των υστέρων να του αλλάζεις τους όρους της επιχειρηματικής του δραστηριότητας, τρίτον ότι αν δεν γίνει εμπορικό κέντρο δεν μπορεί να προχωρήσει και το γήπεδο. Τέλος, έχει υποστηριχθεί ότι μέσα σε τέτοιους δύσκολους καιρούς οι άνθρωποι χρειάζονται δουλειές και δεν είναι ώρα να σταματάνε έργα, στην κορύφωση της κρίσης και της ανεργίας.

Ωραία επιχειρήματα όλα αυτά – αλλά συνυφασμένα με μια συγκεκριμένη αντίληψη. Ότι εμείς είμαστε αιώνιοι και ότι ο χώρος μας ανήκει ιδιοκτησιακά. Αλλά δεν είναι έτσι. Ατυχώς, δεν είμαστε αιώνιοι. Αύριο θα βρίσκονται στη θέση μας τα παιδιά μας. Και θα έχουν ήδη αρκετούς λόγους να μας ελεεινολογούν για το πώς χτίσαμε σε αυτή την πόλη και αυτή τη χώρα. Ο χώρος δεν μας ανήκει. Είμαστε μια μόνο από τις πολλές γενιές – μια μάλλον ασήμαντη γενιά μάλιστα, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς σκάβοντας τρεις πόντους μέσα στο χώμα στο Βοτανικό, στον Κεραμεικό ή οπουδήποτε εκεί γύρω. Δεν έχουμε δικαίωμα καταστροφής, δεν είμαστε ιδιοκτήτες. Αν περνάμε κρίση, αυτό δεν είναι λόγος να την πληρώσουν οι επόμενοι και οι μεθεπόμενοι. Αν εβλάβη ένας επιχειρηματίας, υπάρχουν νόμοι και τρόποι για να αποζημιωθεί. Από όσους τον έβλαψαν. Όχι από τους κληρονόμους μιας έρημης χώρας, μιας χέρσας γης φυτεμένης με εμπορικά κέντρα και ποτισμένης με ποτάμια που έγιναν ασφάλτινες λεωφόροι, όπως εκεί δίπλα ο Κηφισός.

Η διαφορά που χωρίζει τα δύο επιχειρήματα είναι ένα πραγματικό χάος αντιλήψεων για τον κόσμο και τη χώρα. Το πού οδηγεί η πρωτοκαθεδρία μιας ανάπτυξης παλαιού τύπου, με μεταφορές συντελεστή και κλιματιζόμενα εμπορικά κέντρα των 70.000 τετραγωνικών σε μια χώρα με εννιά μήνες ηλιοφάνεια, μπορεί κανείς να το δει αν κάνει τον κόπο να ανέβει μέχρι την Ακρόπολη (αν είναι τυχερός και τη βρει ανοιχτή). Από εκεί μπορεί να κοιτάξει γύρω, 360 μοίρες, σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων. Το θέαμα προκαλεί μόνο απέχθεια και ντροπή. Αυτοί είμαστε. Και το Συμβούλιο της Επικρατείας, επίμονο, υστερικό, κολλημένο, αντιδραστικό και αντιαναπτυξιακό, είναι από τους τελευταίους πόλους ανάσχεσης αυτού του κύματος αθλιότητας που θα δει κανείς κοιτώντας την ωραία πόλη μας από ψηλά.

6 comments:

Anonymous said...

Ακριβώς όπως τα λες απλά και ανθρώπινα φίλε…

Ένας από τους 130 πολίτες

Fivos Karzis said...

Αλλά όταν είχαμε διαφωνήσει για το πάρκο Κύπρου και Πατησίων, δεν μου αναγνωρίζατε ανιδιοτέλεια...

Giannis said...

ωχ, σας λυπαμε, με αυτή την άποψη θα σας κατατάζουν και εσας στην αντι-παναθηναική παράταξη!

Τι κρίμα ε? στην σημερινή εποχή να μας νοίαζει ποιο πολύ η ομάδα μας παρά η κοινωνία μας.

Yank_o said...

Διαφωνώ. Η άποψή μου είναι στο yankogohome.blogspot.com.

Kostas Avgeropoulos (Κώστας Αυγερόπουλος) said...

Η βόλτα στο λόφο του Φιλοπάππου είναι ο αγαπημένος μου περίπατος στο κέντρο της Αθήνας. Όλα καλά εκεί: δέντρα, τα πουλιά κελαηδάνε, μέχρι και φασιανούς βλέπεις, μέχρι να φτάσεις στην κορυφή, όπου σε πιάνει δέος και απέχθεια για αυτό που βλέπεις γύρω σου.

Πριν ένα τρίμηνο περίπου ανέβηκα με έναν πρώην συμφοιτητή μου που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βομβάη. Μου είπε το εξής: "πίστευα ότι η Βομβάη είναι η πιο ανελέητα και άναρχα οικοδομημένη πόλη, τώρα δεν είμαι τόσο σίγουρος".

Anonymous said...

Δυστυχώς καταφέρανε σε μια γενιά (ή δυο) να καταστρέψουν για πάντα μια χώρα (αφού και οι υπόλοιπες μεγάλες πόλεις είναι "πιστά" αντίγραφα της Αθήνας).