Tuesday, March 31, 2009

Καραμανλής εναντίον Καραμανλή

Δευτέρα 30 Μαρτίου – και μερικά δευτερεύοντα συμπεράσματα από τις δημοσκοπήσεις του Σαββατοκύριακου.

Πρώτον, κανείς δεν παρήγγειλε δημοσκόπηση για το τι πρέπει να κάνει ο Καραμανλής όχι εάν χάσει, αλλά εάν κερδίσει τις εκλογές. Το γεγονός αυτό μας δείχνει το βάθος της οικονομικής κρίσης στη χώρα. Όταν η κρίση αγριεύει, τα χρήματα διοχετεύονται σε επείγουσες και παραγωγικές δραστηριότητες. Κανείς δεν έχει λεφτά για πέταμα ή για χόμπυ…

Δεύτερον, κανείς δεν είναι καταλληλότερος του εαυτού του για να διαψεύσει το μύθο του. Όση κριτική κι αν έκαναν οι άλλοι στον Καραμανλή, εκείνος επί σχεδόν δέκα χρόνια χρόνια (από τις εκλογές του 2000 μέχρι τη συνέντευξη του περασμένου Σεπτεμβρίου στην Έκθεση Θεσσαλονίκης) ήταν από τεφλόν – αυτό το υλικό που έχουν τα τηγάνια και που έκανε διάσημο στην πολιτική η παρομοίωσή του με τον Τόνι Μπλαιρ. Δεν κολλούσε τίποτα πάνω του. Ποιος θα μπορούσε να κάνει το γρανίτη πρωθυπουργό να ραγίσει; Μόνον ο ίδιος. Εν αρχή ην το Βατοπέδι και η συντομότερη εκλογική κατάρρευση ενός κόμματος στη μεταπολιτευτική ιστορία. Απέμενε η προσωπική του εικόνα. Την είχε αναστηλώσει, έστω με μεγάλη καθυστέρηση, με την εκπαραθύρωση των Βατοπεδινών και την ανάληψη της προσωπικής ευθύνης. Του πιστώθηκε. Για κάποιο λόγο, αδιευκρίνιστο με πολιτικά διαγνωστικά μέσα, οι πολίτες παραμένουν ευαίσθητοι στο πρόσωπο του Καραμανλή και το μήνυμα που εκπέμπει. Θέλουν να τον ακούσουν, θέλουν να τον πιστέψουν, θέλουν να τους πείσει.

Θα έδινε τη μάχη. Προσωπική μάχη, θα μετέτρεπε (υποτίθεται…) τις εκλογές σε μπρα ντε φερ και σε αναμέτρηση προεδρικού τύπου. Ένα Καραμανλής εναντίον Παπανδρέου με άρωμα από μονομαχία στον κόκκινο ή τον πράσινο ή το μπλε ήλιο… Και αντ’αυτού παραβίασε τον πιο στοιχειώδη κανόνα των εγχειριδίων πολιτικής επικοινωνίας. Ποτέ ένας ηγέτης δεν μπορεί να εμφανίζεται ότι κάνει χάρη στους ψηφοφόρους του. Δεν υπάρχουν Κιγκινάτοι. Πολύ περισσότερο δεν υπάρχουν Κιγκινάτοι εν ενεργεία. Το φυσικό ρεφλέξ ενός εκλογικού σώματος που ακούει πως ο ηγέτης του κουράστηκε είναι να τον στείλει να ξεκουραστεί. Τώρα θα πρέπει να αναλώσει πολιτικό κεφάλαιο για να πείσει πως είναι φρέσκος και μπορεί να ηγηθεί. Αυτό που ήταν μέχρι πριν από δέκα μέρες το μεγάλο του ατού, σήμερα είναι ζητούμενο προς απόδειξη. Το κεφάλαιο Καραμανλή αντί να δίνει τόκους, τώρα απαιτεί και επενδύσεις για να μην απομειωθεί.

Ο κ. Καραμανλής έχει πείσει μέχρι τώρα ότι, ανεξαρτήτως αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς μαζί του, είχε εξαιρετικές ικανότητες στο χειρισμό των ψηφοφόρων. Ήταν επίσης πολιτικός του πλήθους, αυτό που οι Αμερικανοί αποκαλούν campaigner. Μπορούσε να αναμετρηθεί με οποιονδήποτε αντίπαλο. Το ερώτημα είναι εάν ο «οποιοσδήποτε» περιλαμβάνει τον εαυτό του.

2 comments:

Μιχάλης Τσαντίλας said...

Γεια! Πολύ ωραίος σχολιασμός!

miss.understood said...

Συμφωνώ και επαυξάνω. Και η δεύτερη παράγραφος (Πρώτον, κανείς δεν παρήγγειλε δημοσκόπηση...κλπ)so very Karzis!
Mήπως οι άλλοι, οι αντίπερα να αναρωτηθούν όμως, αν όντως δεν έχουν παρασυρθεί από την ευφορία της σταθεροποίησης του προβαδίσματος, γιατί ακόμη, σχεδόν, οι πολίτες θα προτιμούσαν να είχε σταθεί ο Καραμανλής στο ύψος των περιστάσεων; Όπως το λέτε "θέλουν, θα ήθελαν, να τον ακούσουν, να τον πιστέψουν, να τους πείσει".
Ο λόγος δεν είναι "αδιευκρίνιστος με πολιτικά διαγνωστικά μέσα" και εκεί ακριβώς κρύβεται η βαθύτερα ντελικάτη φύση του προβαδίσματος του ΠΑΣΟΚ. Αν δεν διαγνωστεί αυτό, που σχετίζεται (και) με την παλιά διακυβέρνηση, η νέα θα είναι σαν τα άνθη ή τις χρυσαλλίδες της μιας ημέρας.