Το δικαίωμα στο σφουγγάρισμα

Πέμπτη 26 Μαρτίου – και ήρθε η ώρα των αποφάσεων. Είναι σκληρές, είναι πικρές, είναι δύσκολες και είναι μπροστά μας.

Όπως η πολυσυζητημένη και αναμενόμενη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τα όρια συνταξιοδότησης. Άλλο να το περιμένεις, κι άλλο να σου έρχεται, όπως αφεύκτως θα συμβεί σήμερα. Τι λέει; Πολύ απλά ότι στο πλαίσιο της ισότητας των δύο φύλων δεν μπορεί να παίρνουν σύνταξη σε διαφορετική ηλικία και με διαφορετικούς όρους άντρες και γυναίκες.

Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για αυτό. Η απόφαση λέει ότι δεν μπορούμε να ζούμε διαιωνίζοντας τους παραλογισμούς, τους άφθονους και πανταχού παρόντες παραλογισμούς του παρελθόντος μας.

Γιατί οι γυναίκες παίρνουν σύνταξη νωρίτερα; Επειδή αυτή η χώρα αγαπάει τις γυναίκες. Το πιστεύετε; Στην Ευρώπη, την παλιά τελοσπάντων, είναι η χώρα με τη μεγαλύτερη απόσταση μισθών ανάμεσα στα δύο φύλα. Μη σας λέω ποιο είναι το ριγμένο. Αυτό που αγαπάμε πολύ, πάρα πολύ για να το πληρώνουμε κιόλας. Είναι η χώρα που κάνει τα πιο αργά βήματα για την ισότητα στην πράξη, για την ανάθεση όχι μερικών προβεβλημένων θέσεων (αν και στα υπουργικά συμβούλια οι γυναίκες δεν περισσεύουν) αλλά στην πραγματική οικονομία, στις διευθυντικές θέσεις των επιχειρήσεων, στον κορμό του κρατικού μηχανισμού, στις διευθυντικές θέσεις του δημοσίου.

Ποιο είναι το προνόμιο των γυναικών; Ότι συνταξιοδοτούνται γρήγορα για να επιστρέψουν στο σπίτι. Αλλά δεν τους δίνουμε, όπως σε όλη την Ευρώπη, παιδικούς σταθμούς όπου να μπορούν να αφήσουν με καλούς όρους και με επάρκεια θέσεων, τα παιδιά τους από τη βρεφική ηλικία, ώστε να επιστρέψουν, αν το θέλουν, στη δουλειά τους και να μην αναγκαστούν να εγκαταλείψουν την καρριέρα τους.

Και πότε τις ανταμοίβουμε; Όταν γίνουν 50 και κάτι και έχουν μικρά παιδιά, ανήλικα. Δηλαδή 16 ή 17 ή 18 χρονών, τα περισσότερα, τότε που δεν έχουν ιδιαίτερη ανάγκη το ντάντεμα της μαμάς τους – μην πω ότι θα ήταν μάλλον καλό να το στερούνταν λίγο περισσότερο… Αλλά τότε, που δεν τις χρειάζονται πραγματικά στο σπίτι και έχουν ένα επαγγελματικό βίο που θα τους επέτρεπε να διεκδικήσουν μια αναβαθμισμένη θέση στην ιεραρχία, τους δίνουμε ένα κίνητρο να ξεκουμπιστούν και να αράξουν, μαγειρεύοντας – γιατί πόσες άραγε έχουν το ψυχικό σθένος να αρχίσουν (ενώ προλαβαίνουν…) μια δεύτερη διαδρομή. Υπάρχουν, είναι αξιοθαύμαστες, αλλά στατιστικά αμελητέες…

Και η αποκατάσταση αυτού του πλήρους παραλογισμού, όπου η συνταξιοδότηση κατακτήθηκε ως ρουσφέτι, για να μην υποχρεωθεί το κράτος και οι κυβερνήσεις του να πάρουν πραγματικά μέτρα προστασίας της μητρότητας και της ισότητας, η κατάργηση ενός πενιχρού μπόνους πρόωρου θανάτου της δημιουργικότητας και της κοινωνικής παρουσίας των γυναικών, αυτό που θα έπρεπε να διεκδικείται και να θεωρείται νίκη των γυναικών, σήμερα αντιμετωπίζεται περίπου ως καταστροφή. Γιατί έχουμε αποφασίσει τι ακριβώς θέλουμε. Θέλουμε να μην αλλάξει τίποτα.