Monday, March 23, 2009

Λουμπάγκο

Δευτέρα 23 Μαρτίου – και νιώθω μια κούραση βαριά… Η ιστορία (υποτίθεται πως) έχει περίπου ως εξής. Ο Καραμανλής βλέπει δημοσιογράφους. Μεταξύ αυτών ο Χατζηνικολάου, ο οποίος γράφει πως του είπε ότι έχει 12 χρόνια αρχηγός, κουράστηκε και αν χάσει θα φύγει. Το πρώτο είναι γεγονός – ο κ. Καραμανλής είναι αρχηγός 12 χρόνια τώρα, ή γεράσαμε και ο καιρός περνάει γρήγορα ή πάλι είναι μεγάλα τα κενά δραστηριότητας και γι’αυτό δεν μας φάνηκε. Το δεύτερο το αποφασίζουν οι πολίτες – ως εκλογικό σώμα και ως κομματική βάση. Στα δημοκρατικά κόμματα, και η Νέα Δημοκρατία είχε καίρια συνεισφορά στον εκδημοκρατισμό του πολιτικού συστήματος, δεν αποφασίζουν οι αρχηγοί, με λουδοβίκειο τρόπο, εάν και πότε θα φύγουν. Το κρίνουν και τους κρίνουν οι πολίτες – και για την ώρα οι πολίτες, στις δημοσκοπήσεις που δεν είναι διόλου αμελητέες, εμπιστεύονται, στηρίζουν και τιμούν τον κ. Καραμανλή με τρόπο ώστε κάθε ερμηνεία να παρέλκει. Δικός τους είναι ο τελικός λόγος…

Μένει η κούραση. Η λέξη προκάλεσε ένα μικρό πανικό μεταξύ των στελεχών της Νέας Δημοκρατίας. Το ζήτημα δεν είναι μια έκρηξη ενός ανθρώπου, ακόμη και ενός Πρωθυπουργού. Σε μια συζήτηση, που δεν είναι συνέντευξη, έχει λιγότερο παγερό και περισσότερο ολισθηρό χαρακτήρα, όλα μπορούν να ειπωθούν και όλα μπορούν –με μικρότερη ή μεγαλύτερη ακρίβεια- να μεταφερθούν. Το θέμα δεν αφορά την ανθρώπινη εκδοχή του. Καθένας, όπως θα έλεγε και ο Φίλιπ Ροθ, μπορεί κάποια στιγμή να πει «κουράστηκα» και να εννοεί τον εαυτό του: αυτό που οι κοινοί άνθρωποι λένε «μπούχτισα», «μπάφιασα», «βαρέθηκα». Το έχουμε πει όλοι σε διάφορες φάσεις, προσωπικές και επαγγελματικές, ώστε να ξέρουμε ότι δεν είναι κάτι δραματικό και ότι συνήθως, συνηθέστατα δεν μεταφράζεται σε τάση φυγής ή σε φάση αναχωρητισμού.

Ποιο είναι, λοιπόν, το πρόβλημα; Ότι το «κουράστηκα» ερμηνεύθηκε πολιτικά. Ότι πολλοί κατάλαβαν πως ο κ. Καραμανλής εννοεί ότι εξαντλήθηκε η διάθεσή του για άσκηση της εξουσίας. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει κατά πόσον αυτό είναι ακριβές. Αλλά το γεγονός ότι συζητιέται στα σοβαρά ως πιθανότητα, ότι οι πολίτες δεν το απορρίπτουν αμέσως ως καταγέλαστο, ότι τα στελέχη δεν το περιφρονούν ως αμελητέο, το γεγονός και μόνον ότι αντιμετωπίζεται ως ενδεχόμενο να έχει πράγματι ο Πρωθυπουργός της χώρας εξαντλήσει τα περιθώριά του και να ασκεί την εξουσία εξ αδρανείας και χωρίς ενστικτώδη προσωπική εμπλοκή – αυτό και μόνο αποτελεί μια πολιτική κατάσταση. Επειδή ακριβώς είναι τόσο εξωφρενικό ως σενάριο, το βάρος του βρίσκεται σε αυτή καθεαυτή την ύπαρξή του, στην επιβίωσή του στις συζητήσεις, στην δυνατότητα να υφίσταται ως πρωτοσέλιδο.

Και έχει καταστροφική δυναμική. Ο κ. Καραμανλής είναι (δεύτερη υπενθύμιση των δημοσκοπήσεων) το ισχυρότερο, αν όχι το τελευταίο, εκλογικό χαρτί για τη Νέα Δημοκρατία σε αυτή τη φάση. Όχι η απουσία του, αλλά μόλις ένα βήμα πίσω, αρκεί για να ανοίξει το κουτί των προσωπικών στρατηγικών, που για μια κυβέρνηση είναι χειρότερο από το κουτί της Πανδώρας. Γιατί σε αυτό τουλάχιστον απέμεινε η ελπίδα, ενώ όταν αρχίσει σε μια κυβέρνηση ο πόλεμος των φιλοδοξιών και η ανελέητη σύγκρουση των καπετανάτων, τότε και η ελπίδα εκλείπει. Και για τη χώρα αυτά θα είχαν λίγη σημασία αν δεν βρισκόταν στη μέση μιας τόσο μεγάλης παγκόσμιας κρίσης.

3 comments:

ανεστης said...

ο Καραγκιόζης τώρα δικαιώνεται... "Θα μας κάνουν,θα μας ράνουν , θα μας δείρουν, θα ιδρώσουν, θα κρυώσουν θα πεθάνουν".
Πριν ο κόσμος αποφασίσει να δράσει, να απαλλαγεί απο τους ανίκανους, να που κουράζονται πρώτοι αυτοί.

Fivos Karzis said...

Δεν είναι κουρασμένος. Είναι πολύ κουραστικός.

Anonymous said...

Μας κούρασες Ντόρα μου...