Καλύτερη αστυνομία: ένα αριστερό αίτημα

Τρίτη 13 Ιανουαρίου – και τα γεγονότα δεν έχουν άμεση σχέση μεταξύ τους. Οι διαδηλώσεις του Δεκεμβρίου και το γνωστό σύνθημα «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Η επανεμφάνιση μιας ενισχυμένης σε εξοπλισμό τρομοκρατικής οργάνωσης στην Ελλάδα, με το χτύπημα του Επαναστατικού Αγώνα. Και άλλη μια απαγωγή επιχειρηματικού παράγοντα – του επιφανέστερου έως τώρα που βρίσκεται σε ομηρεία με σκοπό να αποσπάσουν οι απαγωγείς του λύτρα. Άσχετα μεταξύ τους, αλλά με τη βοήθεια της συγκυρίας αναδεικνύουν ένα γενικότερο ζήτημα, που αφορά συνολικά τη δημόσια ασφάλεια.

Η αύξηση της βαριάς εγκληματικότητας και η επιχειρησιακή αναβάθμιση της τρομοκρατίας έρχονται σε μια στιγμή που η αστυνομία βρίσκεται στο ναδίρ της κοινωνικής της αποδοχής, υπό το βάρος του φόνου του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, αλλά και με τον παροξυσμό μιας διαρκούς παθολογίας, που είναι η διάβρωσή της από τον κομματισμό. Απαξιωμένη και αποδοκιμαζόμενη, στιγματισμένη και εσωτερικά αποσαθρωμένη, η αστυνομία προφανώς δεν μπορεί να εγγυηθεί δημόσια ασφάλεια με τον τρόπο που επιβάλλουν οι συνθήκες. Δεν μπορεί ούτε να δημιουργήσει την εικόνα, έστω, ότι παρέχει αυτή τη στοιχειώδη για τους πολίτες εγγύηση. Η αμφισβήτησή της, εν πολλοίς δίκαιη και με δική της ευθύνη, επιτείνει ένα πραγματικό πρόβλημα και εμποδίζει την αποκατάστασή του.

Η ασφάλεια, όμως, όσο κι αν ιστορικά δεν έχει –ας το πούμε έτσι- «αριστερά» ή «προοδευτικά» διαπιστευτήρια ως αξία, είναι κατεξοχήν αγαθό που παρέχει η δημοκρατία για την προστασία των ασθενέστερων. Αυτοί την έχουν περισσότερο ανάγκη, αυτονοήτως μαζί με τη Δικαιοσύνη. Η ισονομία αφορά πρωτίστως τους λιγότερο ισχυρούς.

Η κατάρρευση της δημόσιας ασφάλειας ως τέτοιου, «δημόσιου» αγαθού, το οποίο το κράτος εγγυημένα παρέχει καθολικά και χωρίς εξαίρεση στους πολίτες του, θα έχει δραματικές κοινωνικές παρενέργειες. Με περιπτώσεις τύπου Παναγόπουλου ή, παλαιότερα, Μυλωνά και Χαϊτογλου να υποδαυλίζουν το φόβο σε εκείνους που έχουν τα οικονομικά μέσα, θα οδηγήσει στη δημιουργία ιδιωτικών στρατών. Το χειρότερο: καθώς η ανασφάλεια και η ανάγκη εξασφάλισης ενός αισθήματος προστασίας, αν όχι πραγματικής ασφάλειας, θα διαχέεται προς τα κάτω στην οικονομική κλίμακα, η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας ασφάλειας θα γίνεται ανεκτή ως αναγκαίο κακό.

Πρόκειται για μείζονα απειλή για το κοινωνικό μοντέλο, γενικά ανεκτικό, που έχει επικρατήσει, για ιστορικούς λόγους, στην Ελλάδα. Η ανάταξη της αστυνομίας αποτελεί βαθύτατα αριστερό αίτημα.