Δευτέρα 26 Ιανουαρίου – και από τα προηγούμενα αγροτικά μπλόκα, του 96, του 98, του 2001, δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα για τους Έλληνες αγρότες-καταληψίες, δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα στα αιτήματα, δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα στις τιμές των προϊόντων και το κόστος παραγωγής, δεν έχει αλλάξει τίποτα στην απουσία μιας συνολικής γεωργικής πολιτικής, αν υποθέσουμε ότι η Ελλάδα μπορεί να έχει μια τέτοια.
Δεν είναι όλα ίδια, όμως... Έχει υπάρξει μια σημαντική αλλαγή, μια δραστική επιδείνωση της στάσης του πολιτικού συστήματος απέναντι στις κινητοποιήσεις. Τις προηγούμενες φορές το δικαίωμα του αποκλεισμού των εθνικών δρόμων και των συνοριακών διαβάσεων αποτελούσε τουλάχιστον σημείο τριβής. Οι καταληψίες και οι υποστηρικτές τους υπερασπίζονταν τις πρακτικές τους ως θεμιτές, η κυβέρνηση μπορούσε να πιέζει για διεκδίκηση με διαφορετικό τρόπο και η αντιπολίτευση είχε ενοχές για τη στήριξη μιας τέτοιας ακραίας εκδοχής των κοινωνικών αγώνων. Όχι πια…
Τώρα, κυβέρνηση, η Νέα Δημοκρατία, ούτε καν ψελλίζει ότι το πιθανό δίκαιο των αιτημάτων δεν νομιμοποιεί την ομηρία της χώρας. Φυσικά και δεν τολμά να το ψιθυρίσει. Βόλτες με τρακτέρ έκοβε ο υπουργός της, Χατζηγάκης τότε επί ελκυστήρος Κοκκινούλη-Νασίκα, θυμάμαι επίσης το κομψό ταγεράκι της κας Ζέτας να σκονίζεται από την ξεραμένη λάσπη του κάμπου. Το ΠΑΣΟΚ σφυρίζει αδιάφορα. Γιατί; Απλό. Γιατί το συμφέρει. Δεν είναι ούτε κατά, για να μην στενοχωρήσει τους αγρότες, τώρα που δείχνουν να μεταστρέφονται, ούτε υπέρ, για να μη γίνει και εντελώς ρεζίλι σε σχέση με αυτά που έλεγε παλιότερα. Έτσι εκφράζεται η δική του αγροτική πολιτική: περιμένει το «ώριμο φρούτο».
Το ΚΚΕ το λέει, όπως πάντα, φόρα παρτίδα ότι το ορθόν των αιτημάτων δικαιολογεί οποιεσδήποτε κινητοποιήσεις. Ο Συνασπισμός, τώρα που χειμώνιασε στις δημοσκοπήσεις, να μην μείνει πίσω και χάσει το λαϊκό ρεύμα. Και έχουν μείνει μερικοί περίεργοι, μερικοί γραφικοί, να υπερασπίζονται τη στοιχειώδη λογική, τις στοιχειώδεις συμβάσεις για την συνύπαρξη των κοινωνικών ομάδων.
Πριν από 12 χρόνια, στις 17 Ιανουαρίου του 1997, η κατάσταση ήταν πανομοιότυπη. Ετοιμαζόταν συζήτηση αρχηγών στη Βουλή για το αγροτικό – να είστε βέβαιοι ότι κάποιος θα βρεθεί και τώρα να τη ζητήσει, και θα έχει ίδια συμβολή στην επίλυση των προβλημάτων. Ο Δημήτρης Ρέππας, κυβερνητικός εκπρόσωπος τότε, έλεγε: "αποτελεί αρχή την οποία όλοι πρέπει να παραδεχτούμε και να τη διαφυλάξουμε ότι στην ελληνική κοινωνία πρέπει να υπάρχουν ομαλοί ρυθμοί ώστε η κοινωνία μας, οι οικονομικές δραστηριότητες, ο καθημερινός τρόπος ζωής των Ελλήνων να μην διαταράσσεται για λόγους οι οποίοι αντιβαίνουν, πέραν από τους νόμους, και στα συμφέροντα όλων των άλλων Ελλήνων πολιτών". Εντελώς ντεμοντέ δεν ακούγεται;
Σήμερα είναι 26 Ιανουαρίου – ίσως του 2009, ίσως του 2001, ίσως του 1999, ίσως του 1997, ποιος ξέρει καθώς η Ελλάδα κάνει, σαν ακρίδα στον κάμπο, άλματα προς τα πίσω.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
Ακρίδες σουβλάκι ήταν το αγάπημένο μου ορεκτικό στο Πεκίνο. Όλοι απορούσαν γιατί. Μάλλον όπως τα λέτε κι εσείς, θα ήταν ψυχολογικό, χώρια που ήταν και νόστιμες. Άσε που δεν είχαν και σκουλήκι μέσα...
Ο προσκυνητής, είναι είδος ακρίδας που κάθεται με σταυρωμένα τα δύο μπροστινά ποδαράκια). Το ξέρω γιατί η γιαγιά μου ήταν αγρότισα- είχε κατέβει μάλιστα σε μπλόκα και ξενυχτούσε μαζί με τις ξαδέρφες της στους δρόμους πάνω από φωτιές μέσα στις οποίες πετούσαν τσουβάλια με πατάτες (γιαυτό τον λόγο της είχαμε αγοράσει κινητό, μεγάλο σαν πατάτα). Η συνδικαλίστρια καπνοπαραγωγός γιαγιά μου, συνέβαλε στην (μιαν ώρα αρχίτερα) αγροτική μου συνειδητοποίηση η οποία βεβαίως βεβαίως, προηγείται της πολιτικής μου μνήμης, η οποία αρχίζει το 1996, επί Σημίτη. Κι αυτό είναι το πιο τραγικό, να γεννιέσαι από μια Ελλάδα ακρίδα, η οποία σε αντίθεση με την πραγματική ακρίδα δεν παίρνει μυρωδιά τίποτα και δεν ακούει τίποτα. Πάντως έρχονται συνεχώς ήχοι. Ακόμα κι από τον τελευταίο τροχό της αμάξης: την φίλη μου την Κ. που ξεκινάει εξεταστική στην Καστοριά αύριο για να δώσει τα τελευταία της μαθήματα. "Κάτσε να μην πάρω πάλι πτυχίο! Σιγά μην πάω να ψηφίσω" μου είπε. Ξέρεις το πτυχίο είναι πια αγροτικό, οικονομικό, τουριστικό, παραθρησκευτικό, εξωτερικό κλπ θέμα. Γιαυτό της είπα να μην αγχώνεται για ένα πτυχίο που λέει πάνω δημόσια διοίκηση σε εποχές αυστηρώς ιδιωτικές. Να κοιτάξει να κλείσει μια θέση για το πτυχίο στο μουσείο Γουλανδρή. Και να το εκθέσει για να πιάσει τόπο, να εκτιμηθεί έστω από τους παρατηρητές της αναπαραγωγής του σκώρου. Ας τελειώσει σε 54 χρόνια, πάλι γκαρσόνα θα δουλεύει (μια χαρά λεφτά).
ps: Μη με παίρνετε στα σοβαρά. Είμαι από αυτές που λιγουρεύονται στο σούπερ μάρκετ 15 φράουλες 8 ευρώ, όσο κι αν προτιμώ να πιω μια μπύρα έξω, αντί να τις πάρω.
Η διαφορά είναι ότι τότε κανείς δεν πίστευε ότι το βαρέλι θα έπιανε τέτοιες τιμές -και μάλιστα το είχαν και επίτηδες χαμηλά για αγρότες-, ούτε το κόστος ζωής ήταν τόσο υψηλό, ούτε είχε επέλθει κρίση ρευστότητας. Σήμερα οι συνθήκες είαι τελείως διαφορετικές. Η σύγκριση και ο συμψηφισμός αυτός μου φαντάζει τόσο απόμακρος.
Ακρίδες σουβλάκι στο Πεκίνο είναι από τα φτηνότερα take away. Με απέτρεψαν Έλληνες σύντροφοι, αλλά γιατί η ακρίδα να μην είναι όσο νόστιμη και η γαρίδα; Άλλωστε, όπως θα θυμάστε, και ο Άγιος Αντώνιος τις έτρωγε στην έρημο και άγιασε - ενώ έριξε πολύ χαμηλά και τη χοληστερίνη του με αποτέλεσμα να ζήσει έως βαθέος γήρατος.
Για το ΔΕΙΜΟ
Οι αγρότες πίστεψαν ότι το προϊόν τους είναι πια χρηματιστηριακή αξία και πολλοί δεν πούλησαν περιμένοντας να ανέβουν κιάλλο οι τιμές. Έπεσαν στα τάρταρα. Σε γενικές γραμμές το αίτημα δεν έχει αλλάξει. Είναι η πλήρης εγγύηση του εισοδήματος ανεξάρτητα από την παραγωγή, συν τα πιθανά κέρδη της παραγωγής.
Post a Comment