Baby Κουφοντίνες

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου – και άραγε πόσο χειρότερα μπορεί να ξεκινήσει μια χρονιά;

Σε μια χώρα βυθισμένη σε βαθιά απογοήτευση, χωρίς ελπίδες και χωρίς προσδοκίες για το αύριο, σε μια χώρα που βλέπει μπροστά της το φάσμα μιας δεινής οικονομικής συγκυρίας, σε μια χώρα που δοκιμάστηκε από τη μεγαλύτερη κοινωνική ένταση εδώ και πολλά χρόνια, σε μια χώρα που αισθάνεται –και το καταγράφουν όλες οι δημοσκοπήσεις- το πολιτικό της σύστημα αδύναμο να αντιμετωπίσει την ένταση και την έκταση της κρίσης, σε αυτή τη χώρα το μόνο που έλειπε ήταν η αναβίωση του τρομοκρατικού φαινομένου.

Ο φόνος του 15χρονου στις 6 Δεκεμβρίου από αστυνομικά πυρά στα Εξάρχεια συγκλόνισε την Ελλάδα. Ένα τυχαίο δραματικό γεγονός, την έφερε αντιμέτωπη με πολλά, διαφορετικά και όχι αναγκαστικά σχετικά με την αφετηρία διλήμματα. Την έκανε κυρίως να αναζητήσει τη σχέση της με τη νέα γενιά, τη σχέση της με το μέλλον της, δηλαδή. Και η σχέση αυτή δεν μπορεί να στιγματιστεί από την υποτροπή μιας παλιάς παθογένειας. Δεν μπορεί να υποκύψει η ελληνική κοινωνία στον πειρασμό να αναβιώσει η παλιά ενοχή της ανοχής. Της ανοχής στην υποτιθέμενη επαναστατικότητα της τρομοκρατίας. Της σιωπής μπροστά σε κάτι για το οποίο δεν υπάρχει άλλη ορολογία εκτός από τη «δολοφονία». Το τρομερό γεγονός της απώλειας της ζωής ενός 15χρονου στα Εξάρχεια, επίσης, δεν μπορεί να αποτελέσει άλλοθι για συγκατάβαση απέναντι σε δολοφονικές πρακτικές, στους εμπνευστές και τους εκτελεστές τους. Δεν μπορεί, δηλαδή, να γίνει άλλοθι για να βουλιάξουμε όλοι μαζί στο καθοδικό σπιράλ που θέλει τη βία, τις σφαίρες, τον τρόμο και το θάνατο να αναγορεύονται σε νόμιμα μέσα δήθεν κοινωνικών αγώνων.

Και εδώ υπάρχει μια βαριά ευθύνη της κοινωνίας. Μόνο αυτή μπορεί με τη μαζική αποδοκιμασία και την απόρριψη, με τη μηδενική ανοχή στην ιδέα και μόνο της τρομοκρατίας, να αποτρέψει την οπισθοδρόμηση. Η ευθύνη δεν είναι, όμως, μόνον γενικά και αόριστα κοινωνική. Είναι και ατομική. Χθες, για παράδειγμα, η πρώτη σε κυκλοφορία ελληνική εφημερίδα δημοσίευσε άρθρο ενός αναλυτή των διεθνών θεμάτων για τις εξελίξεις στη Γάζα. Ο αναλυτής ονομάζεται Δημήτρης Κουφοντίνας και έχει καταδικαστεί για μια ντουζίνα δολοφονίες, μεταξύ πολλών άλλων. Αλλά η ιδιότητά του δεν εμφανίζεται πουθενά, μόνο σημειώνεται ότι το άρθρο γράφτηκε στην ειδική πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού. Και με υπέρτιτλο «άρθρο-παρέμβαση» του Δημήτρη Κουφοντίνα.

Ο διαπρεπέστερος των δολοφόνων θεμιτός αναλυτής. Ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους, με πολύ μεγαλύτερη μάλιστα δυνατότητα παρέμβασης. Εάν είναι πολύ να ζητήσει κανείς οι συντακτικοί και εκδοτικοί υπεύθυνοι να έχουν συναίσθηση τι σημαίνει η νομιμοποίησή του ως συνομιλητή για τα κοινωνικά πράγματα, τουλάχιστον την επόμενη φορά ας αναρωτηθούν –ή ας τον ρωτήσουν- πόσοι από τους ίδιους και τις οικογένειές τους θεωρούνταν από τον αρθρογράφο τους «θεμιτοί στόχοι» του κοινωνικού αγώνα και απλώς ζουν επειδή δεν έτυχε, όπως ακριβώς από τύχη ζει και ο 20χρονος αστυνομικός που δέχτηκε ένα καταιγισμό από σφαίρες τα ξημερώματα στα Εξάρχεια.