Monday, January 5, 2009

Baby Κουφοντίνες

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου – και άραγε πόσο χειρότερα μπορεί να ξεκινήσει μια χρονιά;

Σε μια χώρα βυθισμένη σε βαθιά απογοήτευση, χωρίς ελπίδες και χωρίς προσδοκίες για το αύριο, σε μια χώρα που βλέπει μπροστά της το φάσμα μιας δεινής οικονομικής συγκυρίας, σε μια χώρα που δοκιμάστηκε από τη μεγαλύτερη κοινωνική ένταση εδώ και πολλά χρόνια, σε μια χώρα που αισθάνεται –και το καταγράφουν όλες οι δημοσκοπήσεις- το πολιτικό της σύστημα αδύναμο να αντιμετωπίσει την ένταση και την έκταση της κρίσης, σε αυτή τη χώρα το μόνο που έλειπε ήταν η αναβίωση του τρομοκρατικού φαινομένου.

Ο φόνος του 15χρονου στις 6 Δεκεμβρίου από αστυνομικά πυρά στα Εξάρχεια συγκλόνισε την Ελλάδα. Ένα τυχαίο δραματικό γεγονός, την έφερε αντιμέτωπη με πολλά, διαφορετικά και όχι αναγκαστικά σχετικά με την αφετηρία διλήμματα. Την έκανε κυρίως να αναζητήσει τη σχέση της με τη νέα γενιά, τη σχέση της με το μέλλον της, δηλαδή. Και η σχέση αυτή δεν μπορεί να στιγματιστεί από την υποτροπή μιας παλιάς παθογένειας. Δεν μπορεί να υποκύψει η ελληνική κοινωνία στον πειρασμό να αναβιώσει η παλιά ενοχή της ανοχής. Της ανοχής στην υποτιθέμενη επαναστατικότητα της τρομοκρατίας. Της σιωπής μπροστά σε κάτι για το οποίο δεν υπάρχει άλλη ορολογία εκτός από τη «δολοφονία». Το τρομερό γεγονός της απώλειας της ζωής ενός 15χρονου στα Εξάρχεια, επίσης, δεν μπορεί να αποτελέσει άλλοθι για συγκατάβαση απέναντι σε δολοφονικές πρακτικές, στους εμπνευστές και τους εκτελεστές τους. Δεν μπορεί, δηλαδή, να γίνει άλλοθι για να βουλιάξουμε όλοι μαζί στο καθοδικό σπιράλ που θέλει τη βία, τις σφαίρες, τον τρόμο και το θάνατο να αναγορεύονται σε νόμιμα μέσα δήθεν κοινωνικών αγώνων.

Και εδώ υπάρχει μια βαριά ευθύνη της κοινωνίας. Μόνο αυτή μπορεί με τη μαζική αποδοκιμασία και την απόρριψη, με τη μηδενική ανοχή στην ιδέα και μόνο της τρομοκρατίας, να αποτρέψει την οπισθοδρόμηση. Η ευθύνη δεν είναι, όμως, μόνον γενικά και αόριστα κοινωνική. Είναι και ατομική. Χθες, για παράδειγμα, η πρώτη σε κυκλοφορία ελληνική εφημερίδα δημοσίευσε άρθρο ενός αναλυτή των διεθνών θεμάτων για τις εξελίξεις στη Γάζα. Ο αναλυτής ονομάζεται Δημήτρης Κουφοντίνας και έχει καταδικαστεί για μια ντουζίνα δολοφονίες, μεταξύ πολλών άλλων. Αλλά η ιδιότητά του δεν εμφανίζεται πουθενά, μόνο σημειώνεται ότι το άρθρο γράφτηκε στην ειδική πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού. Και με υπέρτιτλο «άρθρο-παρέμβαση» του Δημήτρη Κουφοντίνα.

Ο διαπρεπέστερος των δολοφόνων θεμιτός αναλυτής. Ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους, με πολύ μεγαλύτερη μάλιστα δυνατότητα παρέμβασης. Εάν είναι πολύ να ζητήσει κανείς οι συντακτικοί και εκδοτικοί υπεύθυνοι να έχουν συναίσθηση τι σημαίνει η νομιμοποίησή του ως συνομιλητή για τα κοινωνικά πράγματα, τουλάχιστον την επόμενη φορά ας αναρωτηθούν –ή ας τον ρωτήσουν- πόσοι από τους ίδιους και τις οικογένειές τους θεωρούνταν από τον αρθρογράφο τους «θεμιτοί στόχοι» του κοινωνικού αγώνα και απλώς ζουν επειδή δεν έτυχε, όπως ακριβώς από τύχη ζει και ο 20χρονος αστυνομικός που δέχτηκε ένα καταιγισμό από σφαίρες τα ξημερώματα στα Εξάρχεια.

3 comments:

OnWine said...

Ο ρόλος των media στην διαμόρφωση της Ελληνικής δημοκρατίας... ας τα βλέπετε οι ίδιοι, και όσοι εξ υμών "αθώοι" ... τον "λίθον βαλέτω"...

Οσο γιά την "αναβίωση της τρομοκρατίας" θα πω μόνο ότι ...πολύ αμφιβάλλω, η τρομοκρατία δεν κυνηγά επίμονα αστυνομικούς γιά να τους σκοτώσει, άλλη η δράση της και θα έπρεπε πιά, εμείς τουλάχιστον, να την γνωρίζουμε...

Ο φόνος αστυνομικού ήταν "προδαγεγραμμένος" και εξυπηρετεί άλλους πλην τρομοκρατίας σκοπούς... ας τα βλέπουν οι πολιτικοί μας... οι με της κυβέρνησης που αρνήθηκαν να κυβερνήσουν, οι δε της ελάσσονος αντιπολίτευσης που χάιδεψαν αυτιά δεκαπεντάχρονων και ονειρεύτηκαν επαναστάσεις, χωρίς να σκεφτούν ότι τέτοια γεγονότα είναι το ιδανικό περιβάλλον των προβοκατόρων γιά να δράσουν...

Κάποιοι αριστεροί και κομμουνιστές πολιτικοί απέτρεψαν άκαιρες εξεγέρσεις ακριβώς γιά τον φόβο της εκμετάλλευσης και της προβοκάτσιας... και ας μην απορρίπτουμε εύκολα με τον απαξιωτικό όρο "θεωρίες συνομωσίας" την πιθανότητα αυτή, γιατί αν κάποιοι "εκπολιτίστηκαν" και θεωρούν ότι "σήμερα αυτά δεν γίνονται", κάποιοι άλλοι έχουν μείνει απόλυτα ίδιοι και κάποιες δοκιμασμένες μέθοδοι δεν αλλάζουν...

Anonymous said...

Οι συγκρίσεις με το παρελθόν της τρομοκρατικής δράσης στη χώρα είναι παρακινδυνευμένες και αποκρύπτουν το γεγονός ότι δεν είμαστε ακόμη ικανοί να αντιληφθούμε τα νέα χαρακτηριστικά της συγκυρίας.
Το παρελθόν μπορεί βέβαια να μας αιφνιδιάσει ξανά με την επικαιρότητά όσον αφορά ενδεχόμενες πλευρές συνωμοσίας στα τελευταία γεγονότα - αυτό πώς να το αποκλείσεις; Η σύγχρονη ιστορία έχει δείξει ότι συνήθως επιβεβαιώνονται οι πιο καχύποπτες σκέψεις μας, που αρχικά προσπαθούμε, πιστοί στο πνεύμα της νέας εποχής, να αποκρούσουμε.
Το βέβαιο είναι ότι η κυβέρνηση θα δει στην όλη κατάσταση μια ευκαιρία ανάκαμψης, δια της σκλήρυνσης της πολιτικής της εν είδει "αποφασιστικότητας". Εκτός αν είναι ανίκανη και γι' αυτό.

Diary of a Khaleejiya said...

Good sshare