Ποιός θα πληρώσει τη βόλτα με το τρακτέρ;

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου – και για την κυβέρνηση και τη Νέα Δημοκρατία οι αγρότες δεν είναι μια επαγγελματική ομάδα όπως όλες οι άλλες. Οι αγρότες είναι η μήτρα της επιστροφής της στην εξουσία, ο πρώτος κοινωνικός χώρος που η πολιτική και εκλογική μεταστροφή του, στα τέλη της δεκαετίας του 90, αναπτέρωσε τις ελπίδες της, στήριξε τις ηγεσίες της και εν τέλει έδωσε την πρώτη μαγιά για να χτιστεί, σε βάθος δεκαετίας, η πλειοψηφία του Μαρτίου του 2004.

Από πολιτική άποψη, πέρα από το γελοίον του πράγματος, ο Μιλτιάδης Έβερτ δεν είχε άδικο όταν εκστόμιζε από την προεκλογική εξέδρα το περίφημο σύνθημα «Καρδίτσα, Καρδίτσα». Ο αγροτικός κόσμος στη δεκαετία του 80 είχε στραφεί μαζικά προς το ΠΑΣΟΚ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου του το ανταπέδιδε με τις χολυγουντιανές συγκεντρώσεις στο Κιλελέρ και με άκρα ανοχή στην ακρίβεια των δηλώσεων για τις κοινοτικές επιδοτήσεις. Έτσι κάπως γεννήθηκε ο θρύλος –που αν δεν είναι αληθινός, είναι πάντως προσφυής- ότι η BMW έστειλε τότε στην Ιεράπετρα στελέχη των πωλήσεων από τη Γερμανία για να καταλάβουν τι συμβαίνει…

Η δεκαετία του 90 ήταν διαφορετική. Και είχε ένα ορόσημο. Το 1996. Τότε οι μεγάλες αγροτικές κινητοποιήσεις συγκλόνισαν την κυβέρνηση. Ο Σωτήρης Χατζηγάκης είχε ανέβει σε τρακτέρ, μαζί με τον κ. Κοκκινούλη και τον κ. Νασίκα, και ο Δημήτρης Ρέππας, κυβερνητικός εκπρόσωπος τότε, τον είχε ειρωνευτεί ως «Μαρίνο Αντύπα της Δεξιάς». Εκείνες οι κινητοποιήσεις είχαν μια άδοξη κατάληξη. Τα ΜΑΤ ξεφούσκωσαν τα λάστιχα των παραταγμένων τρακτέρ, που είχαν παραλύσει τη χώρα για ένα δίμηνο. Οι αγρότες έφυγαν, αλλά δεν ξέχασαν τον ταπεινωτικό χαρακτήρα της ήττας τους. Από τότε η Νέα Δημοκρατία, σχεδόν «αγροτικόν κόμμα» το 96 επί Έβερτ, διατήρησε μια σταθερή πλειοψηφία στην ύπαιθρο, που εμπεδώθηκε στις κινητοποιήσεις του 1998 και παραλίγο να της δώσει και τις εκλογές του 2000. Η σχέση ήταν τόσο σταθερή ώστε δεν κλονίστηκε ούτε όταν το 2001 για πρώτη φορά η Ν.Δ. δεν υποστήριξε το κλείσιμο των εθνικών οδών ως θεμιτό μέσο διεκδίκησης των αιτημάτων από τους αγρότες.

Όλα αυτά δεν είναι ιστορία. Είναι το τραπέζι πάνω στο οποίο διεξάγεται σήμερα ο διάλογος. Προδιαγράφει επίσης την κατάληξή του. Ο κ. Καραμανλής ξέρει πως στα μάλλον χαλαρά ακόμη μπλόκα των Τεμπών και της Βιοκαρπέτ παίζεται η διατήρηση της δυνατότητά του να παραμείνει προνομιακός συνομιλητής του αγροτικού κόσμου. Η Ν.Δ. έχει αφομοιώσει πόσο κρίσιμη σημασία, σε απλούς, εκλογικούς όρους, έχει η διατήρηση όχι απλώς του προβαδίσματος αλλά μιας μεγάλης διαφοράς έναντι του ΠΑΣΟΚ έξω από τις μεγάλες πόλεις. Και ο κ. Χατζηγάκης ξέρει πως αυτό που παρουσιάζεται σήμερα στον υπουργικό του φάκελλο είναι στην πραγματικότητα ο λογαριασμός για μια διαδρομή πάνω στο τρακτέρ και για τις ψήφους που έφερε μαζί της. Και για τις υποσχέσεις «καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν».

Έτσι, ας μην περιμένουμε εκπλήξεις. Η κυβέρνηση θα πληρώσει αυτό το λογαριασμό. Δεν έχει άλλη επιλογή, δεν έχει άλλο δρόμο και δεν έχει και διάθεση να το αποφύγει. Θα παζαρέψει λίγο, θα κόψει κάτι, αλλά όλοι ξέρουν ποιος είναι, στη σημερινή μάλιστα συγκυρία, ο ισχυρός της διαπραγμάτευσης. Αν δεν δώσει τα 500 εκατομμύρια που κοστίζει το σύνολο των αιτημάτων, θα δώσει 300 ή 350. Το ενδιαφέρον είναι πού θα τα βρει. Και ποιες κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες θα κληθούν να καταβάλουν το κόστος. Γιατί στο τέλος για κάθε ευρώ που κάποιος εισπράττει, κάποιος άλλος ξηλώνεται. Ποιος θα είναι ο τυχερός;