Τετάρτη 7 Ιανουαρίου – και, όσο ακραίο κι αν φαίνεται, θα μπορούσε κανείς να καταλάβει τους λόγους της δημιουργίας ενός νέου τρομοκρατικού φαινομένου στην Ελλάδα, αν είχαμε πραγματικά ένα νέο τρομοκρατικό φαινόμενο. Θα μπορούσε, δηλαδή, να προκύψει από νέες κοινωνικές συνθήκες – εάν επρόκειτο για κάτι τέτοιο. Θα μπορούσε να το δει ως παρενέργεια της περιθωριοποίησης όλο και μεγαλύτερων στρωμάτων, της ριζοσπαστικοποίησης μιας νεότερης γενιάς (που, ας μην γελιόμαστε, δεν συντελείται μέσα σε ένα μήνα), ως απότοκο της διεύρυνσης των ανισοτήτων, της πίεσης προς τους φτωχότερους, της εξαθλίωσης ομάδων χωρίς προοπτική και με κίνδυνο επιβίωσης σε μια όλο και σκληρότερη γενική κοινωνική συνθήκη. Θα μπορούσε. Αλλά τίποτε, ακόμη τίποτε, ευτυχώς τίποτε τέτοιο δεν συμβαίνει στην Ελλάδα, τουλάχιστον στην έκταση που θα εξηγούσε μια νέα τρομοκρατία.
Η ήδη διάσημη «νέα γενιά τρομοκρατών» δεν φαίνεται να είναι προϊόν νέων συνθηκών. Μοιάζει λιγότερο με ένα νέο κεφάλαιο και περισσότερο με υστερόγραφο των παλιών και ανεξόφλητων λογαριασμών που έχει η χώρα με την τρομοκρατία. Μοιάζει περισσότερο με μια ιστορική εκκρεμότητα. Η εκκρεμότητα αφορά την παθολογική σχέση της Ελλάδας στα χρόνια της μεταπολίτευσης με τις δύο βασικές εκδοχές της εγχώριας τρομοκρατίας – την αιματηρή, τιμωρητική, δηλαδή εκδικητική, εκδοχή της 17 Νοέμβρη και την μαζικότερη, λαϊκοκινηματική εκδοχή του ΕΛΑ. Για ένα τέταρτο του αιώνα, όσο απογοητευτικό κι αν είναι, όσο ίζημα ενοχής κι αν αφήνει, η δραστηριότητά τους, εγκληματική και δολοφονική, αντιμετωπίστηκε με ανοχή, συχνά ακόμη και με ανομολόγητη ικανοποίηση από την ευρεία κοινωνία. Ακόμη χειρότερα: αντιμετωπίστηκε από το κοινωνικό σώμα αλλά και από το πολιτικό σύστημα ως μια απόφυση της διαδικασίας της μεταπολίτευσης, ως ένα αναγκαίο κακό, ως φυσικό γεγονός και –αυτό είναι το σημαντικότερο- ως θεμιτή εκδοχή μιας μη κοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Η σταδιακή έκπτωση έφτασε μέχρι τις συλλήψεις της 17 Νοέμβρη και του ΕΛΑ. Το ενδιαφέρον κορυφώθηκε στις συλλήψεις και απομειώθηκε, ως μη έδει, στις δίκες, στις καταδίκες αλλά και τις απαλλαγές. Δεν είναι σήμερα στη φυλακή όσοι καταδικάστηκαν για συμμετοχή στη 17 Νοέμβρη. Δεν είναι, νομίζω, κανένας από όσους σχετίζονταν με τον ΕΛΑ. Τους μάθαμε – λήξαμε… Και δεν θελήσαμε, ιδιαίτερα στην περίπτωση του ΕΛΑ, να ψάξουμε και περισσότερο.
Αυτή η πρακτική, του κλεισίματος των ιστορικών λογαριασμών χωρίς πλήρη διαλεύκανση, και κυρίως χωρίς το αίτημα, την πίεση για εντοπισμό και κολασμό όλων, χωρίς εξαίρεση, των συμμετόχων άφησε την αίσθηση μιας κάποιας κοινωνικής νομιμοποίησης. Η χυδαία εκδοχή της είναι οι συνεντεύξεις και η αρθρογραφία καταδικασμένων δολοφόνων ως θεμιτών συνομιλητών στο δημόσιο διάλογο και η ιδεολογική εκδοχή της είναι η επιστροφή του φαινομένου με τον πιο σκληρό τρόπο. Και, φυσικά, με την τεχνολογική αναβάθμιση που φέρνει το πέρασμα 30 χρόνων από τη δολοφονία του Ουέλτς. Το ζήτημα είναι αν έχουμε την πολυτέλεια σήμερα να διακυβεύσουμε κάποια από όσα κερδίσαμε στο μεσοδιάστημα και να ρισκάρουμε μέσα στις πιεστικές συνθήκες του σήμερα για να σφραγίσει το Καλάσνικοφ των Εξαρχείων άλλα τόσα χρόνια όπως το περίφημο 45άρι.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
Μήπως κάποιος "Δημοσιογράφος"... εσύ ίσως, ενδιαφερθεί να προβάλλει το ΕΓΚΛΗΜΑ της αναγόρευσης του Κουφοντίνα σε ...αρθρογράφο με το 45αρι, από τα "εγκυρα" ΝΕΑ του Καψή και του "Συγκροτήματος"?
Μήπως αυτό λέει κάτι γιά την αθλιότητά μας?
Σε παραπέμπω εδώ (http://sofistis.wordpress.com/2009/01/06/060109/#comments) αν ενδιαφέρεσαι, βέβαια, και στο Blog μου...
Ενοχοποιείτε την κοινωνία για την αντίδρασή της, αλλά αυτό είναι άνευ νοήματος. Η κοινωνία αισθάνεται και αντιδρά με τρόπους (και υπάρχουν λόγοι που αντιδρά έτσι ή αλλιώς) που μπορεί να είναι αντικείμενο παρατήρησης, ανάλυσης και μόνο. Οι πολιτικές δυνάμεις, οι κοινωνικοί φορείς, η διανόηση - αυτοπαρατηρούμενοι - τοποθετούνται, παρεμβαίνουν...και τα περαιτέρω εξαρτώνται από το πόσο καίρια και συστηματικά το κάνουν (και από το ποια είναι η - αλληλέγγυα, "σωματική" - σχέση τους με την κοινωνία).
Αναφέρεστε και στο πολιτικό σύστημα, αλλά σαν δευτερευόντως. Σαν να αγνοείτε (που βεβαίως δεν συμβαίνει) τα πολιτικά παιχνίδια που παίχτηκαν γύρω από την τρομοκρατία και την "εξάρθρωση της τρομοκρατίας", από άλλους για να στηριχτούν και από άλλους για να υπάρξει αμερικανικής απαίτησης "αποδοτικότητα". Μέχρι και συμφωνίες κάτω από το τραπέζι θρυλείται ότι υπήρξαν. Περίμενε το πολιτικό σύστημα "το αίτημα, την πίεση (της κοινωνίας) για εντοπισμό και κολασμό όλων, χωρίς εξαίρεση, των συμμετόχων" για να δράσει; Αυτό το κατέστησε αναποτελεσματικό έως γελοίο κάποιες φορές, "η αίσθηση μιας κάποιας κοινωνικής νομιμοποίησης" του φαινομένου;
Υπάρχει η κοινωνική δράση-αντίδραση, υπάρχει και η πολιτική. Και δεν μπορούν να εντάσσονται σ΄ένα γενικό πρώτο πληθυντικό όταν βλέπουμε (βλέπουν) τα σκούρα ή ψάχνουμε (ψάχνουν) άλλοθι.
Σε ένα κράτος που φονεύει -οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και βιολογικά- τους πολίτες του, η τορμοκρατία θα βρίσκει πάντα υποστηριχτές. Όσο η αναπαραγόμενη βία προβάλλεται ως το κύριο μεσο αντίδρασης, τόσο περισσότερο θα ε΄χουμε τέτοια φαινόμενα. Το κυρίαρχο βέβαια ζήτημα δεν είναι αν θα απομονωθούν οι όποιοι τορμοκράτες, αλλά ποιον τελικά συμφέρει η δράση τους. Βλέπεις, αγαπητέ, η τρομοκρατία και η αναρχία χαρίζουν απλώχερα επιχειρήματα στη "δημοκρατία" προκειμένου αυτή να περιορίσει τις ελευθερίες (βλ. αθρόες συλλήψεις στα ΕΞάρχεια).
Το τραγικό γεγονός της απόπειρας δολοφονίας του νεαρού αστυνομικού έφερε στην επιφάνεια την άλλη όψη του νομίσματος. Κάποιοι που θεωρούν και προβάλουν τους εαυτούς τους σαν Ρομπέν των Δασών και σαν εκφραστές της λαϊκής αγανάκτησης επιχείρησαν να δολοφονήσουν ένα εικοσάχρονο παλληκάρι που ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ σαν αστυνομικός για να ζήσει.
Οι ανεγκέφαλοι λοιπόν αυτοί «κύριοι» με την κουκούλα δεν έκαναν τίποτα περισσότερο από το να προβοκάρουν τον αγώνα των νέων παιδιών και των εργαζομένων που διαμαρτύρονται χωρίς μάσκες , χωρίς κουκούλες και με καθαρό πρόσωπο ενάντια στην ανυπαρξία ελπίδας για εργασία και για μια καλλίτερη και πιο ανθρώπινη ζωή. Το κακό όμως στην περίπτωση αυτή είναι ότι ο απλός κόσμος και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν αντέδρασαν στην δολοφονική απόπειρα όπως στην περίπτωση του άτυχου Αλέξη και το ερώτημα είναι ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ. Μήπως γιατί το θέμα "δεν πουλάει;;"
Το είπα σε παλαιότερα σχόλια στο blog μου και το επαναλαμβάνω και σήμερα. ΕΝΑ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΠΩΣ ΑΥΤΟ ΟΠΟΥ ΕΝΑΣ ΑΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΟΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ, ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΟΠΟΙΕΣΔΗΠΟΤΕ ΣΥΝΘΗΚΕΣ, ΠΥΡΟΒΟΛΕΙ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΕΝΑ ΝΕΟ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΕΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥΣ ΩΣ ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΥΣ ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΒΕΒΑΙΩΣ ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΝΑ ΑΦΑΙΡΕΣΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥ ΕΝ ΕΙΔΗ ΒΕΝΤΕΤΑΣ.
Τι πέτυχε η απόπειρα αυτή; Πέτυχε τον διασυρμό της χώρας μας στο εξωτερικό, την εμπλοκή των ξένων μυστικών υπηρεσιών (διότι η επανεμφανιζόμενη τρομοκρατική οργάνωση μπορεί (!) να βλάψει τα συμφέροντά των χωρών τους), επέτρεψε την επανεμφάνιση κάποιων φασιστοειδών, που βρήκαν την ευκαιρία να βγάλουν γλώσσα ενάντια σε όσους διαμαρτύρονται για τα στραβά και ανάποδα αυτού του τόπου και τελικά πέτυχε την καπηλεία και το προβοκάρισμα, όπως αναφέραμε παραπάνω, του αγώνα των εργαζομένων και των νέων μαθητών και φοιτητών.
Αν αυτοί που επιχείρησαν να δολοφονήσουν τον νεαρό αστυνομικό και επιτέθηκαν εναντίον άλλων είναι ικανοποιημένοι από τα «κατορθώματά» τους θα πρέπει να ξέρουν ότι ο Ελληνικός Λαός δεν είναι και τους θεωρεί, για όλους τους παραπάνω λόγους, σαν ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ του αγώνα του για ένα καλλίτερο μέλλον.
http://kgrek.blogspot.com
Post a Comment