Tuesday, January 13, 2009

Καλύτερη αστυνομία: ένα αριστερό αίτημα

Τρίτη 13 Ιανουαρίου – και τα γεγονότα δεν έχουν άμεση σχέση μεταξύ τους. Οι διαδηλώσεις του Δεκεμβρίου και το γνωστό σύνθημα «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Η επανεμφάνιση μιας ενισχυμένης σε εξοπλισμό τρομοκρατικής οργάνωσης στην Ελλάδα, με το χτύπημα του Επαναστατικού Αγώνα. Και άλλη μια απαγωγή επιχειρηματικού παράγοντα – του επιφανέστερου έως τώρα που βρίσκεται σε ομηρεία με σκοπό να αποσπάσουν οι απαγωγείς του λύτρα. Άσχετα μεταξύ τους, αλλά με τη βοήθεια της συγκυρίας αναδεικνύουν ένα γενικότερο ζήτημα, που αφορά συνολικά τη δημόσια ασφάλεια.

Η αύξηση της βαριάς εγκληματικότητας και η επιχειρησιακή αναβάθμιση της τρομοκρατίας έρχονται σε μια στιγμή που η αστυνομία βρίσκεται στο ναδίρ της κοινωνικής της αποδοχής, υπό το βάρος του φόνου του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, αλλά και με τον παροξυσμό μιας διαρκούς παθολογίας, που είναι η διάβρωσή της από τον κομματισμό. Απαξιωμένη και αποδοκιμαζόμενη, στιγματισμένη και εσωτερικά αποσαθρωμένη, η αστυνομία προφανώς δεν μπορεί να εγγυηθεί δημόσια ασφάλεια με τον τρόπο που επιβάλλουν οι συνθήκες. Δεν μπορεί ούτε να δημιουργήσει την εικόνα, έστω, ότι παρέχει αυτή τη στοιχειώδη για τους πολίτες εγγύηση. Η αμφισβήτησή της, εν πολλοίς δίκαιη και με δική της ευθύνη, επιτείνει ένα πραγματικό πρόβλημα και εμποδίζει την αποκατάστασή του.

Η ασφάλεια, όμως, όσο κι αν ιστορικά δεν έχει –ας το πούμε έτσι- «αριστερά» ή «προοδευτικά» διαπιστευτήρια ως αξία, είναι κατεξοχήν αγαθό που παρέχει η δημοκρατία για την προστασία των ασθενέστερων. Αυτοί την έχουν περισσότερο ανάγκη, αυτονοήτως μαζί με τη Δικαιοσύνη. Η ισονομία αφορά πρωτίστως τους λιγότερο ισχυρούς.

Η κατάρρευση της δημόσιας ασφάλειας ως τέτοιου, «δημόσιου» αγαθού, το οποίο το κράτος εγγυημένα παρέχει καθολικά και χωρίς εξαίρεση στους πολίτες του, θα έχει δραματικές κοινωνικές παρενέργειες. Με περιπτώσεις τύπου Παναγόπουλου ή, παλαιότερα, Μυλωνά και Χαϊτογλου να υποδαυλίζουν το φόβο σε εκείνους που έχουν τα οικονομικά μέσα, θα οδηγήσει στη δημιουργία ιδιωτικών στρατών. Το χειρότερο: καθώς η ανασφάλεια και η ανάγκη εξασφάλισης ενός αισθήματος προστασίας, αν όχι πραγματικής ασφάλειας, θα διαχέεται προς τα κάτω στην οικονομική κλίμακα, η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας ασφάλειας θα γίνεται ανεκτή ως αναγκαίο κακό.

Πρόκειται για μείζονα απειλή για το κοινωνικό μοντέλο, γενικά ανεκτικό, που έχει επικρατήσει, για ιστορικούς λόγους, στην Ελλάδα. Η ανάταξη της αστυνομίας αποτελεί βαθύτατα αριστερό αίτημα.

5 comments:

Anonymous said...

Αναγνωρίζω την "αναγκαιότητα" της αστυνομίας ως όργανο για τη διαφύλαξη των δικαιωμάτων των ασθενέστερων, αλλά δεν πιστεύω ότι ποτέ υπήρξε τέτοιο. Μάλλον θα έλεγα ότι είναι το όργανο της εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κράτους, που πολύ συχνά, δυστυχώς, ταυτίζονται με τα συμφέροντα των ιδιωτών που το "ταΐζουν".

Πάντως, θα ήταν ενδιαφέρον να έδινες περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το τι σκέφτεσαι όταν μιλάς για "ανάταξη" της αστυνομίας. Γιατί μπορεί να εξοργίζομαι με την αυθαιρεσία των μπάτσων, αλλά αν κάποιος παραβιάσει το σπίτι μου (δυστυχώς συμβαίνει), θα τρέξω κι εγώ στην αστυνομία και θα "παρακαλάω" (πάλι δυστυχώς) να ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα μου.

Ένα τελευταίο σημείο που θέλω να θίξω: Πιστεύεις πραγματικά ότι μια τρομοκρατική οργάνωση όπως ο Επαναστατικός Αγώνας ή όποια άλλη παρόμοια, θα πυροβολούσε ποτέ εναντίον μιας ομάδας "κακόμοιρων" αστυνομικών; Νομίζω δε στέκει λογικά, ποιο το κίνητρο; Να δωθεί τζάμπα (γιατί ο θάνατος ενός νεαρού αστυνομικού είναι -δυστυχώς- πολύ φτηνός) άλλοθι στην πολιτεία να ξεκινήσει έναν "πόλεμο κατά της τρομοκρατίας"; Δε μιλάμε για επίθεση σε μέλος της πολιτικής ή μη ηγεσίας της αστυνομίας, μιλάμε για 5 "κακόμοιρους" (επαναλαμβάνω) μπάτσους.

Κωνσταντινος said...

Συγχωρείστε μου το άσχετο σχόλιο αλλά θεωρώ σημαντικό αν βρείτε 2 λεπτά να δείτε το http://www.youtube.com/watch?v=vknHKTy1MLY και μετά θα νοιώσετε όπως και γώ που σας ακούω κάθε πρωί να είστε μιά παραφωνία λογικής μέσα στη συμφωνία υστερίας και υποκρισίας που παίζει σε κρεσέντο: Αδειος και λυπημένος που δεν έχουμε και μείς ως κοινωνία ένα τόσο καθαρό πλαίσιο βασικών αρχών ως οδηγό μας.

ο δείμος του πολίτη said...

Η καλύτερη αστυνομία είναι ένα πάγιο αίτημα όχι μόνο της αριστεράς, αλλά κάθε δημοκράτη. Θα διαφωνήσω κάθετα με την άποψη περί αφοπλισμού της, αφού είναι αναγκαία όλα σχεδόν τα σώματα (πλην τροχαίας, ασφάλειας και μονάδων καταστολής) έχουν άμεση ανάγκη τον οπλισμό. Σχετικές προτάσεις κομμάτων λειτουργούν επί της ουσίας αποπροσανατολιστικά και κυρίως ψηφοθηρικά πάνω στο πτώμα ενός παιδιού και οργή ενός λαού.

Fivos Karzis said...

Μερικές παρατηρήσεις:
α. Πιστεύω απολύτως ότι ο Επαναστατικός Αγώνας και οι παρόμοιοι δεν θεωρούν ότι υπάρχουν "κακόμοιροι" αστυνομικοί. Αντιθέτως, νομίζουν ότι όλοι, εκ του γεγονότος της ένταξής τους στο σώμα, είναι συνυπεύθυνοι και εκτελέσιμοι.
β. Θέμα γενικού αφοπλισμού της αστυνομίας φυσικά δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως ένα ζήτημα με την ποιότητα της εκπαίδευσης όσων φέρουν όπλο και τη χρησιμότητα της οπλοφορίας σε συνθήκες όπου είναι αμφίβολο εάν ποτέ θα χρησιμοποιηθεί και εάν η χρήση του θα είναι για καλό ή για το χειρότερο.

Anonymous said...

Τελικά είχες δίκιο για την απόπειρα εναντίον του αστυνομικού! Πάντως, ακόμη κι αν ισχύει αυτό που λες σχετικά με την μη ύπαρξη "κακόμοιρου" αστυνομικού από την πλευρά τους, δεν μπορώ να καταλάβω ποιο το κέρδος ή ποιος ο συμβολισμός μιας τέτοιας ("φτηνής", όπως είπα) δολοφονίας. Όχι βέβαια ότι μπορώ να μπω στη "λογική" των τρομοκρατών αυτών... Καλημέρα.