Ο Συνασπισμός στον κόσμο των "μεγάλων"

Πέμπτη 27 Μαρτίου – και είναι περίεργο, αλλά για το Συνασπισμό το τέλος της αθωότητας γράφτηκε μέσα σε έναν παιδότοπο.

Η δήλωση Αλαβάνου, το περιβόητο πια «καλώς τα παιδιά» και οι αντιδράσεις που προκάλεσε (σχεδόν όσες και η ίδια η πρόταση μομφής) λέει πολλά για τη σημερινή κατάσταση του Συνασπισμού. Αν το κόμμα είχε στις δημοσκοπήσεις 3% ή 5% ή 7% - όλοι θα έβλεπαν σε αυτή τη δήλωση ένα ευφυολόγημα, άλλοι πετυχημένο, άλλοι άκαιρο. Το κόμμα, όμως, έχει 17% ή 22% στις μετρήσεις. Και με τέτοιες μετρήσεις μετριέται αλλιώς. Στην ίδια δήλωση όλοι είδαν «αλαζονεία», «μικρομεγαλισμό», «αυθάδεια», «απώλεια αισθήματος του μέτρου». Ο Αλέκος Αλαβάνος ανακαλύπτει με σκληρό τρόπο ότι σημασία δεν έχει μόνον το τι λες αλλά και το ποιος το λέει. Ανακαλύπτει, επίσης, ότι δεν είναι πια αυτός που ήξερε, δεν είναι αυτός που νόμιζε και που ήταν έως τις προηγούμενες εκλογές.

Ο δημοσκοπικός τρικομματισμός αλλάζει και τα κριτήρια με τα οποία αντιμετωπίζονται τα κόμματα και οι αρχηγοί τους. Μια κουβέντα παραπάνω ή παρακάτω, που δεν σημαίνει τίποτα για τον ηγέτη ενός μικρού σχηματισμού της πολύ ελάσσονος αντιπολίτευσης, μπαίνει τώρα στο υποδεκάμετρο της κρίσης της κοινωνίας, αλλά κυρίως των μέσων ενημέρωσης. Ο Συνασπισμός διαπιστώνει πως και τα Μέσα λένε για τον ίδιο «καλώς τα παιδιά»: κάθε λέξη του θα μπαίνει σε κρησάρα, κάθε κίνησή του θα έχει τη δημοσιότητα και το άνοιγμα στο μεγάλο κοινό, μαζί όμως με όλα τα πλεονεκτήματα και όλους τους κινδύνους της ευρείας έκθεσης. Η απαίτηση πια από το Συνασπισμό ξεφεύγει πολύ από τις απαιτήσεις που υπάρχουν έναντι ενός κόμματος διαμαρτυρίας.

Υπάρχει μια πρόσθετη περιπλοκή. Ο Συνασπισμός δεν διεκδικεί μόνον την ίδια εν πολλοίς δεξαμενή ψήφων με το ΠΑΣΟΚ, που ήδη αυτό συνιστά απειλή για ένα μεγάλο κόμμα με παράδοση και βαθιές κοινωνικές ρίζες και ισχυρούς μηχανισμούς. Η αντιπαράθεση με τον Συνασπισμό ως απειλή συνιστά πια και ένα κριτήριο επάρκειας για τα κορυφαία στελέχη του – από τον πρόεδρο έως τους επίδοξους διαδόχους του και τους περίφημους παλιότερα «πρωθυπουργήσιμους». Απέναντί τους δεν είναι πια μόνον ο κ. Καραμανλής, αλλά εξίσου –αν όχι με προτεραιότητα- ο κ. Αλαβάνος και ο κ. Τσίπρας. Και ο σκληρός κόσμος της πολιτικής δεν έχει τη φήμη ότι βγάζει καλά παιδιά που είναι ευχάριστο να τα έχεις διαρκώς απέναντί σου.

Μπορεί ένα κόμμα που μέχρι πρόσφατα πάλευε για την κοινοβουλευτική του εκπροσώπηση, μπορεί ένα κόμμα που πήρε πριν από έξι μήνες 5%, μπορεί ένας μηχανισμός φτιαγμένος για να κάνει δημιουργική μεν, αλλά μικρής κλίμακας αντιπολίτευση σε ένα πολύ συγκεκριμένο ιδεολογικοπολιτικό χώρο να αντιμετωπίσει την επιτάχυνση της εκτόξευσής του στη στρατόσφαιρα των σφυγμομετρήσεων; Θα ισορροπήσει και θα αποδείξει πως άξιζε να βρίσκεται εκεί ψηλά και στην κάλπη και στη διάρκεια του χρόνου ή θα πάθει βέρτιγκο και θα επιστρέψει ζαλισμένος στις χαμηλές πτήσεις κοινοβουλευτικής επιβίωσης;

Το εγχείρημα είναι δύσκολο – αλλά για πρώτη φορά ίσως (και αντίθετα με την εκτόξευση) εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό όχι μόνο από την ανεξέλεγκτη κρίση των υπολοίπων αλλά και από τον ίδιο το Συνασπισμό και την ηγεσία του.