Συνδιαχειριστικός συνδικαλισμός: όλοι σε ομηρία

Πέμπτη 6 Μαρτίου – και έχουμε τρελλαθεί εντελώς; Έχουμε ξεφύγει; Έγιναν εκλογές και βγήκε κυβέρνηση ο Άρθουρ Σκάργκιλ; Για όσους δεν τον θυμούνται, είναι ο αρχηγός των βρετανικών συνδικάτων που με μια σειρά περήφανων μαχών σε ανθρακωρυχεία και δρόμους της πατρίδας του οδήγησε την χώρα στη μεγαλύτερη μεταπολεμική κρίση της οικονομίας, σε δέκα χρόνια άγριου θατσερισμού και σε διάλυση το κόμμα του. Αλλά Άρθουρ ζεις, εσύ μας οδηγείς…

Είναι φανερό πως τα συνδικάτα έχουν βρεθεί σε μια άκρως ευμενή για αυτά συγκυρία. Υπάρχει ένας διάχυτος φόβος στην ελληνική κοινωνία, ίσως μάλιστα αυτό να είναι σήμερα το βασικό ανακλαστικό των ανθρώπων και ο βασικός προσδιοριστικός παράγοντας των πολιτικών τους συμπεριφορών. Ταυτόχρονα υπάρχει ένα αδύναμο πολιτικό σύστημα, που εμφανώς δεν μπορεί να κάνει προτάσεις, να δώσει λύσεις, να εισηγηθεί διέξοδο και να αναλάβει το πιθανό κόστος της. Για το λόγο αυτό οι πολίτες αναζητούν άμυνες και η πιο παραδοσιακή άμυνα είναι η άρνηση της αλλαγής, το πιο παραδοσιακό χαράκωμα ο συνδιοικητικός συνδικαλισμός και τα προπύργιά του στο δημόσιο τομέα.

Η κυβέρνηση έχει 151 βουλευτές και ένα τετραετές ήδη από αύριο παρελθόν αλλεπάλληλων συμβιβασμών με κάθε είδους συνδικαλιστική πίεση, κυρίως εκ των έσω – δεν είναι τυχαίο ότι τηλεοπτικός πρωταγωνιστής της είναι ο κ. Μανώλης και ορόσημο της τακτικής της η περίφημη εθελουσία στον ΟΤΕ. Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν είναι απλώς έμφοβη μπροστά στα συνδικάτα αλλά και πλήρως ελεγχόμενη από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Πάντοτε και παντού τα σοσιαλιστικά κόμματα έχουν ένα ιδιαίτερο δεσμό, δεσμό αίματος από παλιά, με τα συνδικάτα. Αλλά αυτή τη φορά είναι διαφορετικό: η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ εξασφάλισε την παραμονή της μέσα από την πλήρη στήριξη των συνδικαλιστικών «κεφαλιών», κάτι που προφανώς οδηγεί σε πολιτικές δεσμεύσεις έναντί τους.

Οι υπόλοιπο είναι όμηροι. Τα συνδικάτα έχουν κάνει μια παρεξήγηση, ή μάλλον έχουν καταλάβει καλύτερα από εμάς. Δεν είναι φορείς εκπροσώπησης των εργαζομένων σε επιχειρήσεις. Είναι συνιδιοκτήτες και συνδιαχειριστές του αντικειμένου των επιχειρήσεων. Αυτή είναι η έννοια που δίνουν στο «δημόσιο αγαθό».

Τίνος είναι το ρεύμα; Είναι της ΓΕΝΟΠ. Όχι η διοίκηση της εταρείας, που λέγεται ΔΕΗ, όχι τα γραφεία, όχι η διοικητική αλυσίδα, ούτε καν τα έσοδα. Δικό τους είναι το ρεύμα. Γι’αυτό και μπορούν να κατεβάζουν τους ρελέδες ό,τι ώρα θέλουν. Και να κλείνουν τους ομήρους τους στα ασανσέρ. Στην ΕΥΔΑΠ, προφανώς, τους ανήκει το νερό. Εάν δεν συμφωνήσουν, ας ψοφήσουν όλοι της δίψας. Στην Τράπεζα της Ελλάδος τους ανήκει και το χρήμα – το παγώνουν όποτε θέλουν και αφήνουν να στεγνώσει η αγορά και να γελοιοποιηθεί στις παγκόσμιες συναλλαγές η ρεντίκολη χώρα. Στην ΕΙΝΑΠ ανήκει και το συκώτι των ομήρων – δικαιούται να αποφασίσει εάν και πότε θα χειρουργηθεί. Στην ΟΜΕ ανήκει το Ίντερνετ – γι’αυτό και πήρε μπόνους ο παλιός που είναι αλλιώς και θα φεσώσει εσαεί τα κορόιδα τους νεότερους που θα κάνουν την ίδια δουλειά, με τα διπλάσια προσόντα, σε λάθος, όμως, εποχή. Έτσι είναι εδώ, που επειδή τα Βαλκάνια αρχίζουν να προχωρούν είναι μάλλον παίξε-γέλασε. Όποιου δεν του αρέσει να μετοικήσει.

Κι όλα αυτά γιατί; Σκέψου να γινόταν και καμμία ασφαλιστική μεταρρύθμιση…