Παρασκευή 16 Ιανουαρίου – και έχει ενδιαφέρον, όχι μόνο επειδή είναι ο Ομπάμα, όχι μόνο επειδή από την Τρίτη το απόγευμα θα είναι ο ισχυρότερος άνθρωπος στον κόσμο, ο ορκισμένος «πλανητάρχης». Έχει ενδιαφέρον επειδή πάει πολύς καιρός που κάποιος πολιτικός και μάλιστα μείζονος εμβέλειας και μάλιστα αφού έχει κερδίσει τις εκλογές, απευθύνεται όχι στο εκλογικό σώμα, όχι στους ψηφοφόρους, όχι στους κομματικούς οπαδούς του, αλλά στο μέλλον. Πάει καιρός που κάποιος έχει να μιλήσει για μια ελπίδα, μια προσδοκία, ένα όραμα – να κοιτάξει προς την επόμενη γενιά αντί να κανακέψει τους συνταξιούχους, να νταχτιρντίσει τους υπαλλήλους, να καθησυχάσει τους βολεμένους.
Ο Ομπάμα διάλεξε τη φόρμα μιας ανοιχτής επιστολής προς τις κόρες του – λίγο μελό, αλλά έτσι είναι οι Αμερικανοί, ευσυγκίνητοι, ιδίως εάν το θέμα δεν έχει σχέση με τους Ισραηλινούς. Γράφει ο Ομπάμα:
«Όταν ήμουν νέος πίστευα πως τα πάντα περιστρέφονταν γύρω από τον εαυτό μου. Σκεφτόμουν μόνο πώς θα προχωρήσω στη ζωή και πώς θα πετύχω όσα επιθυμούσα. Όταν μπήκατε όμως εσείς στον κόσμο μου, συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι η δική μου ζωή δεν θα είχε και μεγάλη αξία, εάν δεν μπορούσα να σας εξασφαλίσω κάθε δυνατή ευκαιρία να ευτυχήσετε και να ολοκληρωθείτε. Τελικά, για αυτό το λόγο έβαλα υποψηφιότητα για την προεδρία. Για όλα εκείνα που επιθυμώ για εσάς και για κάθε παιδί αυτού του έθνους. Θέλω όλα τα παιδιά μας να πηγαίνουν σε σχολεία που θα τους κινούν το ενδιαφέρον και θα τα εμπνέουν. Θέλω να έχουν την ευκαιρία να πάνε στο πανεπιστήμιο, ακόμη κι αν οι γονείς τους δεν είναι πλούσιοι. Θέλω να μπορούν να βρουν δουλειές που θα τα πληρώνουν καλά, θα τους εξασφαλίζουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, και θα τους επιτρέπουν να περνούν χρόνο με τα δικά τους παιδιά και να πάρουν σύνταξη με αξιοπρέπεια».
Το 2010 ο πρώτος μαύρος πρόεδρος περιγράφει ως όραμα κάτι που για την ευρωπαϊκή αντίληψη είναι στοιχειώδες. Αλλά η αλήθεια είναι άλλη. Πως σε παγκόσμια κλίμακα το στοιχειώδες παραμένει ζητούμενο, ενώ στην Ευρώπη ζητούμενο είναι η διατήρηση αυτού του πολιτιστικού κεκτημένου να το θεωρούμε στοιχειώδες.
Δουλειά, περίθαλψη, συνταξιοδότηση και ελεύθερος χρόνος – τα αιτήματα του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα ξανά στην πρώτη γραμμή. Τουλάχιστον όμως κάποιος μιλάει για «έναν κόσμο όπου τα όνειρά σας και όσα μπορείτε να πετύχετε δεν θα γνωρίζουν περιορισμούς και κάθε παιδί θα έχει ίσες ευκαιρίες με εσάς στο όνειρο, τη μάθηση και την επιτυχία».
Βέβαια, η πραγματικότητα έχει πάντα και μιαν άλλην όψη. Για τις μικρές Ομπάμα το όνειρο για την ώρα κοστίζει όσο το πανάκριβο σχολείο τους, κάπου 80.000 δολλάρια το χρόνο σε μια χώρα όπου το μεροκάματο στα πολυκαταστήματα της Ουώλ Μαρτ είναι 7 δολλάρια την ώρα και υπάρχουν άστεγοι που είναι άστεγοι επειδή δεν έχουν να πληρώσουν την προκαταβολή για να νοικιάσουν ένα τροχόσπιτο.
Έστω κι έτσι, όμως, είναι παρήγορο να ακούει κανείς μια πολιτική ομιλία που δεν απευθύνεται σε συνδικαλιστές, που δεν εγγυάται πως δεν θα αλλάξει τίποτα, που δεν εμπνέεται από το φόβο για το μέλλον. Και μόνο παρήγορο δεν είναι ότι για να ακούσει μια τέτοια ομιλία χρειάζεται να περάσει τον Ατλαντικό. Για Αθήνα δεν συζητάμε, βέβαια…
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
5 comments:
Υπάρχουν συνταξιούχοι, υπάλληλοι, συνδικαλιστές που ανησυχούν ειλικρινά μαζί μ' εσάς - και ενδεχομένως επί προσωπικού, ενώπιον πραγματικών απειλών για την προσωπική τους κατάσταση - για τον κίνδυνο να καταργηθεί αυτό το πολιτιστικό κεκτημένο που στην Ευρώπη θεωρούμε κεκτημένο. Και έχουν πραγματική ανάγκη να τους κανακέψουμε - αλλά το αντίθετο τους επιφυλάσσει η διακυβέρνηση, ακηδία και περιφρόνηση πολλές φορές. Δεν είναι όλοι οι μισθωτοί και συνταξιούχοι βολεμένοι. Και δεν χωρούν όλα στην προαντίληψη που εκφράζετε δογματικά μερικές φορές "οι συντεχνίες από τη μια, ο εκσυγχρονισμός (sic) από την άλλη".
Η ομιλία του Ομπάμα που παρουσιάζει ως όνειρο για το μέλλον την υποχρεωτική εκπαίδευση και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη γιατί πρέπει εμείς να την θεωρήσουμε παρήγορη; Μόνο επειδή "δεν απευθύνεται σε συνδικαλιστές"; Τους οποίους ο Ομπάμα "κανάκεψε" δεόντως προεκλογικά; Και επειδή δεν εγγυάται ότι δεν θα αλλάξει τίποτε στο μέλλον; Διότι υποτίθεται ότι οι αλλαγές του μέλλοντος θα είναι έτσι κι αλλιώς επί καλώ, κατά του συντεχνιακού κατεστημένου που έτσι κι αλλιώς είναι κακό, εκ προοιμίου και άνευ αποχρώσεων;
(Γιατί παραλείψατε τη χτεσινή ανάρτηση;)
Ένας αστικός μύθος ... πάντα χρειάζεται. Εξάλλου η "κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας" έπαψε πλέον να είναι κρυφή και σίγουρα δεν είναι γοητευτική. Κάποιος λοιπόν πρέπει να προβάλει τη νέα κοκκινοσκουφίτσα. Το ερώτημα έγκειται στο πόσο "παιδιά" είμαστε, ή επιλέγουμε να είμαστε. Αφήστε τον κ.Ομπάμα να μιλήσει... ο καθένας έχει δικαίωμα να τριπάρει στις δικές του ψευδαισθήσεις... "and you can take that to the bank"
Το 2010 ο πρώτος μαύρος πρόεδρος περιγράφει ως όραμα κάτι που για την ευρωπαϊκή αντίληψη είναι στοιχειώδες. Αλλά η αλήθεια είναι άλλη. Πως σε παγκόσμια κλίμακα το στοιχειώδες παραμένει ζητούμενο, ενώ στην Ευρώπη ζητούμενο είναι η διατήρηση αυτού του πολιτιστικού κεκτημένου να το θεωρούμε στοιχειώδες...
Με άλλα λόγια, το συγκριτικό πλεονέκτημα της Ευρώπης είναι η δικαιοδοσία μας να θεωρούμαστε ανώτεροι απ' τους Αμερικάνοι, ασχέτως αν στην πραγματικότητα είμαστε. Λυπηρό.
Ελα τωρα verbal,μη γκρινιαζεις.Ειμαστε.Τελος.
Για αρωστησε στην Αμερικη,και ψαξε να γιατρευτεις,και σου λεω εγω,τι θα παρεις,αν δεν εχεις ΤΑ εκατομμυρια.
Πώς μπορώ να διαφωνήσω με αυτό το κείμενο;
Post a Comment