Παρασκευή 30 Ιανουαρίου – και ο διάλογος είναι ωραίο πράγμα. Είναι η βάση της δημοκρατίας. Είναι η αφετηρία της γνώσης. Μερικές φορές, επίσης, είναι κοροϊδιλίκι.
Για να έχει νόημα ένας διάλογος πρέπει να ξέρουμε γιατί διεξάγεται. Και, ατυχώς, σε σχέση με το διάλογο που θα αρχίσει, για νιοστή φορά, για το εκπαιδευτικό και το σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια, ξέρουμε γιατί η κυβέρνηση επιλέγει αυτή τη στιγμή να κάνει ένα τέτοιο ωραίο διάλογο. Γιατί θέλει ησυχία, θέλει εκτόνωση, θέλει να ηρεμήσουν τα αμφιθέατρα, να κατασιγάσει τα πάθη, να μην έχει εξάρσεις και αναστατώσεις τουλάχιστον μέχρι τις εκλογές. Ο διάλογος για το εκπαιδευτικό υπάγεται στον πολιτικό και όχι τον εκπαιδευτικό σχεδιασμό της κυβέρνησης.
Οι πρωταγωνιστές του νέου επεισοδίου, ο κ. Βερέμης και ο κ. Μπαμπινιώτης, είναι και οι δύο διακεκριμένα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας, επιστήμονες περιωπής στο χώρο τους. Η ανοιχτή σύγκρουσή τους, με το «καλημέρα», δεν αφορά μόνον τους ίδιους ως πρόσωπα και τις αρκετά διαφορετικές οπτικές τους. Αφορά κυρίως τη διαφορετική ατζέντα των υπουργών που τους διόρισαν στη θέση τους. Η κα Γιαννάκου, που επέλεξε τον κ. Βερέμη, είχε πάει στο υπουργείο Παιδείας με την άνοδο της Ν.Δ. στην εξουσία και με την προσδοκία ότι θα είχε πολιτική λευκή κάρτα και απεριόριστη στήριξη για να κάνει κάτι, αυτό που θέλει ο κάθε υπουργός Παιδείας, μια δική της «μεταρρύθμιση». Προσπάθησε φιλότιμα σε ορισμένες πλευρές, διστατικά σε άλλες, και ξεροκέφαλα σε πολλές μέχρι εν τέλει να διαπιστώσει ότι ούτε η ίδια, ούτε το κόμμα της, ούτε ο κ. Καραμανλής άντεχαν το κόστος. Εδώ δεν άντεχαν να πουν ότι τα βιβλία Ιστορίας τα γράφουν οι ιστορικοί και όχι οι τοπικές οργανώσεις και τα κανάλια, θα άντεχαν τη μεταρρύθμιση;
Ο κ. Σπηλιωτόπουλος, που επέλεξε τον κ. Μπαμπινιώτη, έχει διαφορετική ατζέντα. Εκλογική. Κάντε την προετοιμασία, μιλάτε να εκτονώνεστε, θα τα δούμε μετά τις κάλπες. Ευχαριστώ, καταλάβαμε. Και, φυσικά, εκλογική είναι και η ατζέντα όσων θα αντιδράσουν. Η ΟΛΜΕ του είπε ήδη πως δεν θα πάρει μέρος στο διάλογο. Πρέπει να προηγηθεί η επίλυση των οικονομικών αιτημάτων των καθηγητών. Καθένας με τον πόνο του.
Ένας διακεκριμένος πανεπιστημιακός έλεγε χτες ότι θέμα διαλόγου για την παιδεία δεν υπάρχει. Έχουν ειπωθεί όλα. Τα ξέρουμε πια όλα. Ξέρουμε τι συμβαίνει, ξέρουμε τι πρέπει να γίνει. Οι τεχνικές διαφορές είναι μικρές και εν τέλει δεν έχουν μεγάλη σημασία. Η γενική κατεύθυνση είναι σε όλους γνωστή. Δεν χρειάζεται άλλος διάλογος. Όπου διεξάγεται είναι κουβέντα να γίνεται. Αυτό που χρειάζεται είναι κάποιος, ή κάποιοι, να αποφασίσουν πως θα αναλάβουν το πολιτικό βάρος. Μπορεί να είναι ένα κόμμα που θα τολμήσει να δηλώσει όχι μόνον ποιοι έχουν να κερδίσουν αλλά και ποιοι θα χάσουν (προνόμια και άλλα) από την πολιτική του. Μπορεί να είναι μια, πολυσυζητημένη αλλά για την ώρα ανέφικτη, εθνική συμφωνία για την Παιδεία. Και για την ώρα η τόλμη της απόφασης, που δεν είναι θέμα του κ. Μπαμπινιώτη, όπως δεν είναι θέμα του κ. Βερέμη, είναι αυτή που λείπει. Και με τις εκλογές να επιστρέφουν ξανά και ξανά ως παράμετρος σε οποιαδήποτε συζήτηση στη χώρα, δεν πρόκειται και να βρεθεί κανείς να τολμήσει.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
5 comments:
Ο πίνακας δεν είναι ούτε λευκός ούτε άγραφος. Είναι γραμμένος με προβλήματα δεκαετιών και πρακτικές σχεδόν μισού αιώνα. Το μόνο που μένει είναι να αποδέιξει η κυβέρνηση ότι πράγματι θέλει μια υοσιασιτκή μεταρρύθμιση και όχι σκόρπια λόγια ούτε αλλαγές μόνο στο εξεταστικό.
Ξεχάσατε τη μεταρρύθμιση επί Γεωργίου Παπανδρέου. Δεν ήταν ασήμαντη. Μπήκαν τότε στα σχολεία τα βιβλία του Μανόλη Τριανταφυλλίδη, καταργήθηκαν οι εξετάσεις από δημοτικό σε γυμνάσιο (που επαναφέρθηκαν στη συνέχεια από τους διαδόχους, κλασσικά πράγματα)και έγιναν σοβαρές αλλαγές στο περιεχόμενο της διδασκαλίας.
(Γιατί προσφύγατε στο blog του...Ανδριανόπουλου για τον θαρραλέο Γερμανό χωρικό; Τον καλείτε και τον επικαλείσθε "εκτός μέτρου και μεγέθους", αν μου επιτρέπετε).
Καλό Σαββατοκύριακο.
Και θεωρειτε αγαπητε,την καταργηση των πασης φυσεως και μορφης "φιλτρων", που ξεχωριζουν την ηρα απ το σταρι,λαθος μετρο;
Εχετε δει την εικονα που παρουσιαζαν τα παιδια,που εβαλε ο Βερυβακης το 81,στο Λυκειο, οταν κατηργησε τις εισαγωγικες εξετασεις απο το Γυμνασιο,στο Λυκειο, αμεσως μετα την ανοδο του πασοκ στην κυβερνηση;
Να σας πω λοιπον εγω,που ξερω, γιατι ημουν τοτε καθηγητης.Απαραδεκτη.Δεν ηξεραν απλως τιποτα.Και γι αυτο,και τα περισσοτερα απ αυτα,εμειναν στην ιδια,για δυο η και τρια χρονια,μεχρι που βαρεθηκαν και εγκατελειψαν.
Αφου ομως ειχαν φαει τα χρονια τους μεσα στο Σχολειο, χωρις να παρουν τιποτα και βαζοντας την ψυχικη τους υγεια σε δοκιμασια.
Ετσι θελετε να γινεται;
Για τη μεταρρύθμιση του 64, μια και την ξέχασα, θυμηθείτε ότι ο Παπανούτσος ήταν απλώς γενικός γραμματέας του υπουργείου Παιδείας, έμεινε μόνον δύο χρόνια και, επίσης, στα απομνημονεύματά του (εκδόσεις Φιλιππότη) περιγράφει τον καταιγισμό ύβρεων που δέχθηκε τότε από την αντιπολίτευση. Ήταν η ΕΡΕ του Παναγιώτη Κανελλόπουλου.
Συνήθως οι μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση λίγο διαρκούν, αντικαθίστανται από άλλες μεταρρυθμίσεις και αντι-μεταρρυθμίσεις. Και τις συνοδεύουν οι ύβρεις. Εκείνη, του Παπανούτσου, είχε αρνητικό ρεκόρ διάρκειας και παλαιοδεξιό υβρεολόγιο λόγω των συνθηκών στις οποίες παραπέμπει η χρονολογία. Σας βεβαιώ όμως ότι υπήρξε ευεργετική για όσους ήταν τότε μαθητές και τη θυμούνται οι περισσότεροι σαν δροσερό αεράκι.
Post a Comment