Τετάρτη 14 Ιανουαρίου – και με χαρά θα πληροφορήθηκαν μαθητές, φοιτητές, γονείς και η εκπαιδευτική κοινότητα μια σημαντική εξέλιξη για την Παιδεία στη χώρα μας. Χρειάστηκε να επιστρέψει από την πολιτική εξορία ο Άρης Σπηλιωτόπουλος για να έχουμε αυτό που δεν είχαμε ποτέ έως τώρα, χρειάστηκε να διαβεί την έρημο της ρουσοπουλικής επταετίας για να κομίσει στην Αθήνα τη γλαύκα του διαλόγου. Ναι, είναι γεγονός. Αρχίζει διάλογος για την Παιδεία.
Φοβάμαι μόνον ότι έχει γίνει ένα μικρό σφάλμα στο εναρκτήριο λάκτισμα. Ο διάλογος προαναγγέλλεται ότι θα γίνει από μηδενική βάση. Ενώ στην πραγματικότητα όλοι γνωρίζουμε ότι αυτό που είναι μηδενικό δεν είναι η βάση. Είναι η κατάληξη.
Γιατί ας μην βαυκαλιζόμαστε πια με μάταιες προσδοκίες κι ας μην κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας για την ανάγκη περαιτέρω συζήτησης και ανάλυσης. Ο διάλογος έχει γίνει, σε έκταση και βάθος. Και έχει καταλήξει. Όλοι ξέρουν τι πρέπει να γίνει, όλοι ξέρουν πού μπορούν να βρουν, σε ποια κείμενα και σε ποιες θέσεις, τις προτάσεις που θα μπορούσαν να προχωρήσουν μια –τρέμω να πω και τη βρώμικη λέξη- «μεταρρύθμιση» στην εκπαίδευση. Κι όλοι ξέρουν επίσης ότι κανείς, μα κανείς δεν είναι διατεθειμένος να αναλάβει το βάρος της διεκδίκησής της, τώρα που υπάρχει και το αποτρεπτικό παράδειγμα της Μαριέττας.
Για όποιον θέλει να κάνει πραγματικά κάτι ουσιαστικό, δεν είναι ώρα διαλόγου, είναι ώρα αποφάσεων. Αποφάσεων που μπορεί ίσως να πάρει μια κυβέρνηση όταν αισθάνεται πανίσχυρη και αυτή η κυβέρνηση μόνο αυτό δεν είναι σήμερα, ούτε προς το εσωτερικό της, ούτε προς την κοινωνία. Τι θέλει, λοιπόν; Είναι απλό. Ησυχία. Ησυχία έως τις κάλπες.
Η μόνη χρησιμότητα του διαλόγου είναι ο κατευναστικός του χαρακτήρας. Είναι ένα είδος βαλεριάνας που χορηγείται σε επίδοξους διαδηλωτές και απεργούς. Για περάστε, για πείτε μου τις απόψεις σας, μισό λεπτό να τις καταγράψω, άλλωστε γνωρίζετε ότι σας έχω έτσι κι αλλιώς καταγεγραμμένους, με το «κατά» επιτατικό, δηλαδή σας έχω εντελώς γραμμένους. Βέβαια, εάν κανείς είναι εντελώς παραιτημένος, εάν το έχει πάρει πια απόφαση ότι εδώ δεν γίνεται τίποτα και όλα είναι καταδικασμένα στη στασιμότητα, το τέλμα και την αδράνεια και, εν τέλει, τη βύθιση στην κινούμενη άμμο των κεκτημένων και της ήσσονος προσπάθειας, εάν κανείς έχει πάρει μια τόσο απελπιστική απόφαση για την τύχη της χώρας και των παιδιών της, ε, τότε ο διάλογος δεν είναι κακό πράγμα. Εάν πρόκειται να διαλέξουμε μόνο ανάμεσα σε καμμένη Αθήνα ή χαμένο χρόνο, τότε ζήτω ο διάλογος. Που όλοι γνωρίζουμε ότι συνοψίζει το δόγμα της ελληνικής εκπαίδευσης: «κουβέντα να γίνεται, αλλά κουβέντα για την ταμπακέρα».
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
Κανένας διάλογος δεν μπορέι να ξεκινά από μηδενική βάση. Η βάση -όπως σωστά το έθεσες- δεν μπορεί να είναι μηδενική όταν υπάρχουν τόσα προβλήματα. Η βάση είναι μεστή ζητημάτων που αναζητούν λύσεις και διεξόδους από την κρίση.
Ποια όμως προβλήματα θα λυθούν όταν κανένας προϋπολογισμός δεν έδειξε να θέλει να επιθυμεί κραταιά δημόσια εκπαίδευση; Ποιοι εκπαιδευτικοί θα μετεκπαιδευτούν ώστε να αποτραπεί η στείρα αποστήθιση; Πώς θα λειτουργήσει ένα σχολείο προς την κατεύθυνση της κριτικής σκέψης, χωρίς χρήματα, θεσμικές αλλαγές και χωρίς υλοκοτεχνική υποδομή;
Τελικά θα μιλήσουμε ακι πάλι μόνο για το εξεταστικό, αφήνοντας την ουσία στην άκρη και μάλλον στηριζοντας την παραπαιδεία.
Παιδεία: Η πίθος των Δαναϊδων που καταπίνει ατέλειωτα κεφάλαια (δημόσια και ιδιωτικά, υλικά και άυλα), κάθε είδους πόρους και ανθρώπινη ενέργεια... Η αγελάδα που τρέφει κάθε είδους παράσιτα...
Τέλειωσα το Βαρβάκειο... Στην εποχή μας (ημών που γεννηθήκαμε '60s) τα ιδιωτικά σχολεία ήτανε για τα βουτυρόπαιδα που ήτανε και λίγο κουμπούρες. Σήμερα, όποιος νοιάζεται για τα παιδιά του τα γράφει σε ιδιωτικό σχολείο, και αποταμιεύει για να τα στείλει να σπουδάσουν έξω. Η εκπαίδευση είναι σήμερα το μεγαλύτερο βάρος, το πρώτο έξοδο των νοικοκυριών!
Τί εξευτελισμός... Ας χαίρονται το δημιούργημά τους οι "δημοκρατικές δυνάμεις". Γιατί είναι δικό τους, καταδικό τους. Αλλά το θράσος παραμένει: "Για τον δημόσιο χαρακτήρα" σκούζουν όλοι αυτοί. Για τα πολύ ιδιωτικά τους φεουδάκια, καταλαβαίνουμε πλέον όλοι εμείς...
... Και η "tabula rasa" του Άρη ήρθε και ταίριαξε μια χαρά με την υποκρισία τους. Τα συλλαλητήρια πάντως θα συνεχιστούν κανονικά. Με τί θέμα; μα "για το άρθρο 16, και για τί άλλο ρε μαλάκα;..." που έλεγε και πριν από κανά δίμηνο ένας καταληψίας μαθητής, ζητώντας βοήθεια από τον διπλανό του, προκειμένου να απαντήσει στο ερώτημα του δημοσιογράφου γαι τα αιτήματά τους...
το άλλο το αστείο με τον Τοτο το ξέρετε?είμαι 33 χρονών και από τότε που έδωσα πανελλήνιες εξετάσεις, το ίδιο πράγμα συμβαίνει... κάθε λίγο και λιγάκι αλλάζουνε τα πάντα μια και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι οι ψηφοι.
Είναι ντροπή να ζητάνε παιδεία από μηδαμινή βάση. Αυτό είναι ξεδιάντροπος λαικισμός. Το σωστότερο είναι να πούνε, μπορούμε να δώσουμε αυτά τα λεφτά για την παιδεία, ελάτε να δούμε τι μπορύμε να κάνουμε. Αυτό θα ήτανε και το ποιο έντιμο, αλλά... αλλά...
παρεπιπτόντως η τωρινή κυβέρνηση δεν είχε εκλεγεί υποσχόμενη οτι θα δωθεί το 5% για την παιδεία?
Οπως ειπε και ο προηγουμενος σχολιαστης,εμεις οι παλιοι,(εγω ειμαι πολυυ παλαιοτερος του,αφου γεννηθηκα το 41),πηγαιναμε στα δημοσια Σχολεια,και μαθαιναμε γραμματα,αφου τα ιδιωτικα, ηταν για τα ζωα, που τα στελνανε εκει οι γονεις τους, ωστε στο τελος, να παρουν ενα χαρτι, με το ντενεκε το λαδι, οπως λεγαμε εμεις στην Πελοποννησο.
Ομως δεν ειναι μονο θεμα χρηματων.Οποιος το πιστευει, δεν ξερει τι γινεται μεσα στα Σχολεια.
Με το κλιμα κατ αρχας που επικρατει, ο,τι λεφτα και να ριξουν, θα χαθουν,γιατι οι μαθητες,εχουν παψει προ πολλου να ελεγχονται, και εχουν γινει εντελως γαιδουρια,μα εντελως,ωστε καταστρεφουν τα παντα εν ριπη οφθαλμου, αφου ξερουν a priori,οτι δεν προκειται να υπαρξει καμια τιμωρια.
Ο λαικισμος,που χρησιμοποιησαν τοσα χρονια,ολοι οι αλητες της εξουσιας,επιασε τοπο.Διελυσαν την εκπαιδευση.Ας δρεψουν τωρα τους καρπους.
Εμεις ομως,τι φταιμε;
Post a Comment