Thursday, October 25, 2007

Θέμα timing

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου – και ήταν μόνο 60 μέρες. Όμως από τις 6 Ιανουαρίου έως τις 6 Μαρτίου του 2004 σπάρθηκαν πολλοί από τους ανέμους που θερίζει σήμερα το ΠΑΣΟΚ σαν θύελλες.

Στο ΠΑΣΟΚ αυτές τις μέρες η λογική είναι εν σπάνει, στη διατίμηση. Αν πίστευε κανείς πως ο Κώστας Σημίτης, από φύση και από θέση, θα μπορούσε να μείνει έξω από το χορό του παραλόγου, που απειλεί να εξελιχθεί σε χορό του Ζαλόγγου, τώρα διαψεύσθηκε.

Πήγε, όπως όλοι πια ξέρουν, στο LSE και μίλησε για το ΠΑΣΟΚ. Απίθανο; Ένας πρώην πρωθυπουργός, ένα κεφάλαιο της παράταξης, βλέπει όσα γίνονται στην Αθήνα και αποφασίζει, μετά την Κοινοβουλευτική Ομάδα, να μην πάει στο Εθνικό Συμβούλιο. Ορθώς, ορθότατα – θα γινόταν απλώς το έλα να δεις… Και μετά πάει στο Λονδίνο για να διατυπώσει ενστάσεις για τα θεσμικά ζητήματα του κόμματός του. Φταίω εγώ που δεν καταλαβαίνω;

Τι είπε ο κ. Σημίτης; Ότι δεν πρέπει να ψηφίζουν για αρχηγό του ΠΑΣΟΚ εκτός από τα μέλη, οι φίλοι, και ενδεχομένως όχι μόνο οι φίλοι, αλλά και οι οχτροί και οι αδιάφοροι που δεν έχουν τι να κάνουν εκείνη την ώρα και οι χαβαλέδες και ο κάθε πικραμένος. Ορθώς, ορθότατα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που με αυτή την ιδέα της επιλογής ηγέτη παράταξης από ένα βαθιά απολίτικο σώμα εκλογέων διαφωνεί εκτός του γενάρχη των εκσυγχρονιστών και σύσσωμη η αριστερά του ΠΑΣΟΚ, ας το πώ έτσι για να συνεννοούμεθα, σε όλες τις εκδοχές της.

Αλλά αφού διαφωνεί ο κ. Σημίτης, είναι εύλογο να διατυπώσει κανείς το ερώτημα πότε ακριβώς καταστάλαξε σε αυτή τη διαφωνία. Όταν γεννήθηκε η ιδέα και εφαρμόστηκε για πρώτη φορά ήταν πρωθυπουργός και αποχωρών πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Είχε δηλαδή εκτεταμένη δυνατότητα επηρεασμού των πραγμάτων στην κατεύθυνση που θεωρούσε ορθή για το κόμμα του και τη χώρα. Δεν το έκανε. Γιατί; Ας πούμε για να μην δημιουργήσει προβλήματα στον τότε διάδοχό του. Δεν είναι καλό για την υστεροφημία του να αποδεικνύεται πως έβαλε το καλό του κόμματος στη συγκυρία πάνω από το μακροπρόθεσμο καλό του κόμματος και της χώρας, αλλά ήταν περίεργη εποχή. Θυμίζω επίσης ότι είχε γίνει πολύ περίεργη η εποχή γιατί η ηγεσία άλλαζε χέρια με δική του συμφωνία και συναίνεση, με ένα εντελώς εξωθεσμικό τρόπο, για τον οποίο χρεώνονται και θα χρεώνονται και οι δύο πρωταγωνιστές του. Αρκεί να σκεφθεί κανείς τι θα είχε να πει ο κ. Σημίτης αν είχε γίνει με ανάλογο τρόπο η διαδοχή του Ανδρέα Παπανδρέου…

Αλλά ας δεχτώ την πίεση της συγκυρίας. Ο κ. Σημίτης διαφωνεί (ξαναλέω: ορθώς, ορθότατα…) με τη διαδικασία εκλογής προέδρου. Δεν το λέει στη βράση. Δεν το λέει όμως ούτε στο συνέδριο που ακολούθησε και ψήφισε ομόφωνα το καταστατικό. Ας είμαστε συγκαταβατικοί. Πάλι, αν διαφωνούσε με το διάδοχό του, στο πρώτο συνέδριο μετά από βαριές εκλογικές ήττες, πάλι θα έβλεπαν σπορά ζιζανίων οι όχι λίγοι καλοθελητές. Δεν είπε λοιπόν τίποτα.

Εντάξει, τότε δεν είπε. Τώρα γιατί το λέει; Γιατί πρέπει αυτή η καλά κρυμμένη τόσο καιρό διαφωνία να διατυπωθεί στη μέση της καταστατικής διαδικασίας, όταν τα πράγματα έχουν δρομολογηθεί, όταν μάλιστα η διαδικασία είναι η μόνη συμφωνία, ο μόνος κοινός τόπος σε ένα κόμμα στα πρόθυρα του διχασμού; Τι ακριβώς εξυπηρετεί; Και πολύ περισσότερο, όταν είναι δεδομένο ότι ακολουθεί ένα συνέδριο όπου θα μπορούσαν όλα αυτά να συζητηθούν, ανοιχτά, ψύχραιμα και προπάντων χωρίς υπόνοιες για θολές και αδιευκρίνιστες σκοπιμότητες, που πιθανότατα δεν υπάρχουν.

Και, πέρα από όλα αυτά, υπάρχει κάποιος λόγος για τον οποίο ο κ. Σημίτης υποθηκεύει, ή πάντως διακυβεύει, μια ήδη αμφισβητούμενη –και πολύ άδικα αμφισβητούμενη- υστεροφημία;

7 comments:

ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΡΕΤΟΣ said...

Δεν γνωρίζω τους λόγους για τους οποίους ο Κ.Σημίτης επέλεξε την στιγμή αυτή για να διατυπώσει τις συγκεκριμένες απόψεις. Η εξήγηση πστεύω ότι θα προκύψει σύντομα. Διαφωνώ όμως μαζί σας για την ουσία της δήλωσης, όσο αφορά την συμμετοχή των φίλων στην εκλογή προέδρου του ΠΑΣΟΚ.
Την διαφωνία μου με την ουσία της δήλωσης του Κ. Σημίτη έχω αναλύσει στο blog μου (http://panaretos.blogspot.com).
Με κίνδυνο να καταλήξω σε ένα υπερβολικά εκτενές σχόλιο, την παραθέτω και εδώ.

Σε προηγούμενο σημείωμα είχα πει ότι θα επανέλθω στο θέμα της εκλογής του προέδρου του ΠΑΣΟΚ από τη βάση.
Σήμερα διάβασα ότι, σε δημόσια τοποθέτησή του, ο Κ. Σημίτης διεφώνησε στην συμμετοχή των φίλων του ΠΑΣΟΚ στην διδικασία εκλογής προέδρου. Η εξήγηση που έδωσε, σύμφωνα με τις εφημερίδες, είναι ότι «Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τους φίλους από τα μέλη του κόμματος και δεν ξέρεις εάν αυτοί που ψηφίζουν έχουν το ενδιαφέρον να εκλεγεί ο καλύτερος αρχηγός ή ο χειρότερος. Κατά τη γνώμη μου αυτή η διαδικασία δεν μπορεί να είναι αποδεκτή».
Εχω την εντύπωση ότι τηνίδια διαφωνία είχε εκφράσει και στον Γ. Παπανδρέου στην αλλαγή ηγεσίας. Ηταν η επιμονή του Γ. Παπανδρέου που τον υποχρέωσε να υποχωρήσει.
Ομολογώ όμως ότι με εντυπωσιάζει το επιχείρημα του Κ. Σημίτη. Δηλαδή, οι φίλοι του ΠΑΣΟΚ που το ψηφίζουν στις εκλογές για να του αναθέσουν τις τύχες της χώρας, θα θέλουν τον χειρότερο αρχηγό για το κόμμα που ψηφίζουν; Γιατί; Για να χάσει στις εκλογές ή μήπως για να οδηγήσει την χώρα στο χάος αν το ΠΑΣΟΚ κερδίσει τις εκλογές; Αυτή είναι η εμπιστοσύνη που έχει ο Κ. Σημίτης στους πολίτες που έχουν ψηφίσει ΠΑΣΟΚ (προφανώς και εκείνον), αλλά για πολλούς λόγους έχουν επιλέξει να μην είναι μέλη του κόμματος;
Είναι φυσικό πολλοί -και κυρίως τα ΜΜΕ που θέλουν να ελέγχουν τις πολιτικές εξελίξεις στην χώρα- να μην αρέσκονται σε τέτοιες ανοικτές διαδικασίες. Η δυνατότητα επηρεασμού του αποτελέσματος είναι εξαιρετικά περιορισμένη. Ας σκεφτούμε όμως πόσο ανεξάρτητα θα λειτουργούσε ο σημερινός αρχηγός του ΠΑΣΟΚ αν η εκλογή είχε γίνει από άλλο όργανο περιορισμένης σύνθεσης που απλά θα επεκύρωνε την μεταβίβαση της ηγεσίας.

Anonymous said...

Θα συμφωνήσω μαζί σας για το "προβληματικόν" της ψήφου των φίλων στη διαδικασία της εκλογής Προέδρου στο ΠΑΣΟΚ. Ας σημειωθεί ωστόσο ότι ο κ. Σημίτης δεν ήταν ποτέ των ανοιχτών διαδικασιών (αντιθέτως, ανήκε στο πνεύμα και την πρακτική των μηχανισμών, στους κλειστούς κύκλους και τις πλάγιες διαδικασίες - εξ ου και η "καλά κρυμμένη διαφωνία" του, όπως με καλά κρυμμένη ειρωνεία παρατηρείτε), ούτε διακρινόταν για ιδιαίτερη συνάφεια με τον λαϊκό χαρακτήρα ή εμφορούνταν από εμπιστοσύνη σ' αυτόν. Κι αυτές οι ιδιότητές του έγιναν, νομίζω, περισσότερο φανερές, σε περισσότερους, από τότε που έπαψε να πρωθυπουργεύει. Τα στερνά τιμούν τα πρώτα...

Anonymous said...

Better hold my tongue/ better know my place, λέει το τραγούδι. Που προφανώς αγνοεί ο κ. Σημίτης - και άλλοι πολλοί.

Anonymous said...

Θα ήθελα να εκφράσω τον προβληματισμό μου σχετικά με δύο σημεία της αναλυσής σας.

1. Λέτε ότι το 2004 η αλλαγή ηγεσίας έγινε με έναν «εξωθεσμικό τρόπο, για τον οποίο χρεώνονται και θα χρεώνονται και οι δύο πρωταγωνιστές του». Όμως δεν μπορώ να χαρακτηρίσω «εξωθεσμική» μία διαδικασία στην οποία ο λαός με άμεση ψηφοφορία εκλέγει τον πρόεδρο, και μάλιστα μαζικά (συμμετοχή ενός εκατομμύριου πολιτών). Η εντύπωση μου είναι πώς ο «θεσμός» που καταλύεται είναι αυτός των μηχανισμών και των μικροκομματικών συσχετισμών εντός του οποίου έχουν μάθει να λειτουργούν κάποιοι. Επιπλέον, η εκλογή ήταν ανοιχτή, και θα μπορούσε να βάλει υποψηφιότητα όποιος ήθελε (γιατί δεν το έκανε ο κ. Βενιζέλος άραγε?).

2. Λέτε ότι επι της ουσίας «ορθότατα» διαφωνεί ο κύριος Σημίτης, αλλά πιστεύω ότι το σκεπτικό σας είναι λίγο τραβηγμένο. Στηρίζετε σε κάποιον βαθμό την άποψή σας στο ότι μπορεί να πάνε να ψηφίσουν οι «οχτροί, οι αδιάφοροι και οι χαβαλέδες». Πόσοι όμως να είναι άραγε αυτοί? Χίλοι? Πέντε χιλιάδες? Τριάντα χιλιάδες? Ένας τέτοιος αριθμός δεν θα μπορούσε να επηρεάσει επί συνόλου ενός εκατομμυρίου – αποτελεί ένα μηδαμινό ποσοστό. Επιπλέον, δεν μπορώ να δεχτώ την άποψη ότι το σώμα των εκλεκτόρων είναι «απολιτίκ». Κάποιος που συμμετέχει αποτελεί τον ορισμό πολιτικοποιημένου ανθρώπου! Όσο για τους της «αριστερής πτέρυγας» του ΠαΣοΚ: ίσως είναι αυτοί οι ίδοι που έχουν τόσα χρόνια μάθει να επιβιώνουν μέσω μηχανισμών και κομματοσυντεχνιών και τώρα δυσανασχετούν.

Ας έρθω τώρα και στην ουσία του κειμένου σας που δεν είναι άλλη από το timing, και το οποίο έχει πράγματι πολύ ενδιαφέρον. Αν μου επιτρέπετε, εγώ θα προχωρήσω ένα βήμα παραπέρα και θα δώσω μία πιθανή ερμηνεία (μπορεί να την θεωρήσετε κακαντρεχή, αλλά σας διαβεβαιώ είναι ειλικρινής εκτίμηση):

Πιστεύω πώς ο λόγος που ο κ. Σημίτης ξαφνικά θυμήθηκε την διαφωνία του επί της διαδικασίας είναι για να θέσει τα θεμέλια της αμφισβήτησης του αποτελέσματος.

Και ένα σχόλιο για την υστεροφημία του κ. Σημίτη – πράγματι περνάει δύσκολες ώρες. Μάλλον φαίνεται πώς ο κ. Σημίτης θα επιβιώσει αυτής. Και σε κάποιον βαθμό αυτό οφείλεται στο ότι αρκετές από τις παρεμβάσεις του δεν αρμόζουνε στο image ενός πολιτικού ανδρός που θέλει να εκλαμβάνεται ώς elder statesman.

Ευχαριστώ και πάλι για το βήμα!

Νικήτας
http://nikitas.wordpress.com/

Anonymous said...

Μα γιατί φοβάστε τόσο πολύ το "διχασμό"; Για πιο λόγο να βγούν και πάλι "ενωμένοι δυνατοί"; Μπορείτε να μού απαντήσετε;

Fivos Karzis said...

Μερικά σχόλια.
Πρώτον, για το "διχασμό". Η διάσπαση μπορεί να είναι η λύση, αλλά μόνον σε διαφορετική μορφή του πολιτικού συστήματος. Ένας δικομματισμός με ισχυρό μόνο τον ένα πόλο είναι στρέβλωση. Η κεντροαριστερά έχει ζήσει προδικτατορικά αυτή την κατάσταση που οδήγησε σε μια μονοκρατορία των συντηρητικών κυβερνήσεων και, βοηθούσης της εποχής, σε θεσμικές εκτροπές. Δικομματισμός απαιτεί δύο ισχυρούς πόλους, ικανές ανά πάσα στιγμή εναλλακτικές προτάσεις διακυβέρνησης. Εάν μιλήσουμε για ένα διαφορετικό σύστημα (με άλλο εκλογικό σύστημα και άλλο εκλογικό νόμο), με κυβερνήσεις συνεργασίας και μικρότερα κόμματα καθαρότερων ιδεολογικών συνθέσεων, είναι μια θεμιτή εκδοχή. Αλλά δεν πιστεύω ότι αυτή τη στιγμή θα ήταν καλύτερη εκδοχή για την Ελλάδα, παρά το ότι είναι ορατό το κενό μιας κεντρώας πρότασης.

Δεύτερον. Για τον τρόπο εκλογής προέδρου του ΠΑΣΟΚ, πράγματι δεν συμφωνώ με την οπτική του Γιάννη Πανάρετου για το σώμα που αναδεικνύει τον πρόεδρο. Πιστεύω ότι για την ανάδειξη προέδρου χρειάζεται ένα ευρύ (όπως το συνέδριο και όχι η Κ.Ο.) σώμα. Όχι όμως κοινωνικό σώμα αλλά πολιτικό. Απαιτείται μια ενασχόληση με τα πολιτικά από πιο κοντά για να απαιτεί κανείς να έχει ψήφο σε μια τέτοια διαδικασία. Θυμίζω ότι η ψήφος ιδιαίτερα στην αμερικανική πολιτική παράδοση είναι αντίστοιχη προς την υποχρέωση καταβολής φόρων. Η συμμετοχή σε ένα πολιτικό φορέα είναι το ανάλογο αντάλλαγμα για το δικαίωμα επιλογής του επικεφαλής του. Δεν με φοβίζει τόσο η ψήφος του κάθε "χαβαλέ" - γιατί θα είναι στατιστικά φαντάζομαι μοιρασμένη. Δεν με φοβίζει ούτε η "υποβολιμαία ψήφος" γιατί δεν πιστεύω πως μπορεί να έχει σημαντική έκταση. Αρνούμαι, όμως, το δικαίωμα ενός ανθρώπου που δεν έχει συνεχή και άμεση επαφή με έναν πολιτικό φορέα να πηγαίνει, με περιορισμένη πληροφόρηση για τις πολιτικές και τα πρόσωπα και τους συσχετισμούς και τις διαδρομές, και να επιλέγει τον ηγέτη του κόμματος και μαζί, φυσικά, και την πολιτική του κατεύθυνση. Θεωρώ ότι η δημοκρατία εκφράζει την κοινή ψήφο του δήμου, αλλά η εσωκομματική δημοκρατία επιβάλλει την ισότητα των μελών, αλλά και το προνόμιό τους έναντι των μη μελών. Προτιμώ, μάλιστα, την εκλογή από αντιπροσωπευτικό σώμα, για να αποφεύγονται κινητοποιήσεις εγγραφής δήθεν μελών που εγγράφονται μόνον για να ψηφίσουν. Επίσης, είναι μια θεμιτή διαδικασία που εφαρμόζεται στα περισσότερα ευρωπαϊκά κόμματα - και όχι μόνον τα σοσιαλδημοκρατικά.

Xpapathan said...

ΠΡΩΤΟΝ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΣΗΜΙΤΗΣ ΔΕΝ ΠΗΓΕ ΣΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΠΟΛΥ ΟΡΘΑ ΕΠΡΑΞΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΗΓΕ.ΟΠΩΣ ΕΙΠΕ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΟΣ ΕΝΟΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΓΓΙΞΕ.ΓΙΑΤΙ ΔΗΛΑΔΗ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΟΠΟΥ Ο ΚΑΘΕ ΛΟΓΗΣ ΕΓΚΑΘΕΤΟΣ ΚΑΙ ΓΕΛΟΙΟΣ (ΒΛΕΠΕ ΚΑΣΤΑΝΙΔΗΣ,ΠΕΤΣΑΛΝΙΚΟΣ,ΤΖΟΥΜΑΚΑΣ)ΘΑ ΤΟΥ ΑΠΕΔΙΔΑΝ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΠΑΤΟΡΙΚΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ;
ΔΕΥΤΕΡΟ Ο ΘΕΣΜΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΜΙΑΣ 'Η ΑΛΛΗΣ ΠΛΕΥΡΑΣ.ΑΥΤΟ ΤΟ ΞΕΧΝΑΕΙ Η ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ.ΕΠΕΙΔΗ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΛΜΗΣΕ ΣΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΟΠΟΥ Ο ΓΙΩΡΓΑΚΗΣ ΖΗΤΗΣΕ ΝΑ ΤΟΥ ΔΟΘΕΙ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΕΙ ΤΗ ΔΙΑΦΩΝΙΑ ΤΟΥ ΕΠΕΣΑΝ ΝΑ ΤΟΝ ΦΑΝΕ.ΤΟΝ ΚΑΤΗΓΟΡΗΣΑΝ ΩΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ.
ΤΡΙΤΟΝ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑ.ΣΟ.Κ. ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝ ΤΟΝ ΣΗΜΙΤΗ ΩΣ ΠΗΓΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΕΙΝΩΝ ΤΗΣ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ ΑΣ ΣΚΕΦΤΟΥΝ ΟΤΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΗΤΑΝ ΥΠΟΥΡΓΟΙ ΣΤΙΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΤΕΩΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ(ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΕ 2 ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΕΣ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟΥΣ).
ΤΕΤΑΡΤΟΝ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΝ,ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΓΙΑ ΕΚΛΟΓΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΑΠΟ ΜΕΛΗ ΚΑΙ ΦΙΛΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΗΤΑΝ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΣΤΗΝ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΟΥ 2004 ΟΠΟΥ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΣΗΜΙΤΗΣ ΤΟΥ ΕΙΧΕ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕΙ ΑΠΟΛΥΤΕΣ ΕΞΟΥΣΙΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΟΜΜΑ.ΑΛΛΩΣΤΕ ΑΝ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΕΚΕΙΝΗ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ ΓΙΝΕΙ Η ΕΚΛΟΓΗ ΤΟΥ ΓΑΠ ΩΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΕΙΧΕ ΔΙΩΞΕΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΜΕ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΑΠΟΦΑΣΗ 10 ΣΤΕΛΕΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΠΑΧΤΑ.ΤΩΡΑ,ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ 2005 Ο ΣΗΜΙΤΗΣ ΔΕ ΜΠΟΡΕΣΕ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΕΙ ΔΙΑΦΩΝΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΛΟΓΟ:ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙΟ ΕΣΩΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΤΙ ΕΙΧΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΝ ΕΞΕΦΡΑΖΕ ΔΙΑΦΩΝΙΑ.ΘΑ ΤΟΝ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΣΑΝ ΟΤΙ ΕΙΧΕ ΦΤΙΑΞΕΙ ΦΡΑΞΙΑ.