Δευτέρα 29 Οκτωβρίου – και τώρα που τελείωσαν οι εορτές και οι επέτειοι και παρήλασε υπερηφάνως η μαθητιώσα νεολαία και οι αντεγκλήσεις περιορίστηκαν στην απολύτως αναγκαία κάλυψη τηλεοπτικού χρόνου (μην ξοδευόμαστε κιόλας…), τώρα μπορούμε να το πούμε σχεδόν ανερυθρίαστα πια – αυτές οι ελληνικές παρελάσεις δεν είναι τόσο κακές όσο φαίνονται…
Άκουγα αυτές τις μέρες το βασικό επιχείρημα των πολεμίων τους. Ότι, δηλαδή, η παρέλαση είναι κατάλοιπο στρατοκρατικό και ημιφασιστικό. Ότι διαπνέεται από μιλιταριστικό πνεύμα και σιδηρά πειθαρχία, που παραπέμπει σε απολυταρχικές αντιλήψεις. Θα μπορούσα θεωρητικώς να συμφωνήσω. Αλλά αναρωτιέμαι και θα ήθελα να ρωτήσω κι όσους αναπτύσσουν αυτό το επιχείρημα. Έχουν πάει; Αλήθεια, έχουν πάει σχετικά πρόσφατα σε αυτές τις τρομερές παρελάσεις των βλαστών του έθνους; Έχουν βρεθεί τέτοια χρονιάρα μέρα στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής, ή του Χαλανδρίου, ή υποθέτω σε οποιαδήποτε άλλη πλατεία ανά τους δήμους και τις κοινότητες της εορτάζουσας χώρας;
Επειδή έτυχε να το υποστώ, έχει ταλαιπωρία, έχει ορθοστασία, αλλά στρατοκρατία δεν έχει. Αν πάτε στις 25 Μαρτίου, μην περιμένετε χαλύβδινη πειθαρχία, μην φέρετε στο μυαλό σας την ΕΟΝ και το Μεταξά. Θα δείτε πιθανότερο όχι να παρελαύνουν, αλλά να σέρνονται κάτι χαβαλέδες, βαριεστημένοι και αγουροξυπνημένοι γόνοι του πιο παχύσαρκου λαού της ενωμένης Ευρώπης.
Ωραίοι τύποι. Ούτε βλοσυρό βλέμμα, ούτε αγριάδα. Και οι θεατές καμμία ιμπεριαλιστική διάθεση δεν τους συνέχει. Υπερήφανες μικροαστές μαμάδες είναι, που δίνουν άγριες εντολές στον ταλαιπωρημένο σύζυγο μην τυχόν και χάσει το πλάνο καθώς κουβαλάει καραβοτσακισμένος από το ξενύχτι της προηγούμενης την καινούργια ψηφιακή βιντεοκάμερα. Η μάρκα της ημέρας δεν είναι η Κρουπ, αλλά η Σόνυ.
Μετά εμφανίζεται το άγημα. Με χαρούμενο ύφος, μαλλί της μόδας και φλυαρώντας ακατάσχετα, οι παρελαύνοντες περνούν μπροστά από το δήμαρχο, τη μαμά, τη γιαγιά και τη θεία – χαιρετώντας στην εντολή «γέλα, σε παίρνει ο μπαμπάς». Το μόνο που ανεβάζει το εθνικό φρόνημα είναι αυτές οι ωραίες γκρίζες φουστίτσες που δεν έχουν χώρο ούτε για το στρίφωμα και δείχνουν ό,τι ωραιότερο έχει να επιδείξει το έθνος μας. Για όποιον πιστεύει στα άγρια, φαντάζομαι θα άρκεσε το γεγονός ότι δίπλα στην κόρη του σκληρότερου των σκληρών, του Παναγιώτη Ψωμιάδη, παρέλασε στη μεγάλη εκδήλωση της Θεσσαλονίκης και το μικρό κοριτσάκι του – tres elegante, λεβεντιά και ομορφούλα, αλλά δεν νομίζω ότι τρόμαξε κανείς από τους εχθρούς. Αντιθέτως, πέρασε ωραία όλη η οικογένεια.
Μετά σκάνε φιλάκι στο μάγουλο του ροδαλού παραστάτη και πάνε όλοι στην πλησιέστερη χασαποταβέρνα για να ολοκληρωθεί ο εορτασμός της εθνικής επετείου.
Μην ανησυχείτε. Δεν υπάρχει λογική στρατού στις παρελάσεις μας. Μια μικροαστική photo opportunity είναι. Κι αφού δεν είναι μιλιταίρ, αλλά ρεμπέτ ασκέρ – μπορούμε χωρίς τύψεις να είμαστε υπέρ.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
Όντως οι παρελάσεις δεν είναι πια αυτό που ήταν, ευτυχώς - και δυστυχώς, δευτερευόντως. Προσπαθώντας να καταργήσουμε την πρώτη «διατεταγμένη» λειτουργία τους τα δύσκολα χρόνια, εξέλιπε μια δεύτερη. Εννοώ, από προσωπική εμπειρία, ότι το κεφάλαιο παρέλαση το βιώναμε, πολλοί από εμάς παλιότερα, σαν μέρη ενός συνόλου που αναλάμβαναν μια συλλογική δέσμευση: να είναι παρόντες για την πατρίδα – δεν σας ενοχλεί, έστω λίγο, που και η λέξη ακόμη μας είναι δύσκολη πια; - όποτε χρειαστεί. Για να υπερασπίσουμε ελευθερίες και δικαιώματα ακόμη και καταλαμβάνοντας τις σχολές μας. Ή συγκρουόμενοι με την τάξη και τα όργανά της. "Βλέπαμε" για τους εαυτούς μας το ενδεχόμενο μιας ηρωικής δράσης, μιας ηρωικής ήττας και μιας θυσίας. "Μας βλέπαμε" στο πλευρό όλων των καλών υποθέσεων, ακόμη και των καταδικασμένων. Εκεί οδηγηθήκαμε –κι αυτό είναι κοινός τόπος για πολλούς από εμάς – κρατώντας το νήμα, την έμπνευση, όπως και προηγούμενα νεολαιίστικα κινήματα όχι μόνο από την Εθνική Αντίσταση, αλλά και από τη συνέγερσή μας την 28η Οκτωβρίου και από το 1821, μάλιστα ναι. Ένα θέμα που υπήρχε με το βιβλίο της έκτης δημοτικού που αποσύρθηκε ήταν κι αυτό (στην πίσω όψη όσων ειπώθηκαν - και με τα οποία από θέση αρχής συμφωνώ): το «νήμα». Συμφωνώ επίσης απολύτως μαζί σας ότι η εποχή των παρελάσεων παρήλθε. Αυτό το δευτερεύον νόημά τους, τη δευτερεύουσα λειτουργία τους, όμως, δεν πρέπει κάπως να τα ξαναβρούμε;
"Θα δείτε πιθανότερο όχι να παρελαύνουν, αλλά να σέρνονται κάτι χαβαλέδες, βαριεστημένοι και αγουροξυπνημένοι γόνοι του πιο παχύσαρκου λαού της ενωμένης Ευρώπης".
Όλη η ουσία σε λίγες λέξεις...
Χίλιες φορές ο εκ πεποιθήσεως παχύσαρκος, καλοπερασάκιας, απολιτίκ, σταρχ....στης παρά ο φανατικός στρα...υλος, εθνικιστής.
Κύριε Καρζή συμφωνώ απόλυτα με τα περί photo opportunity. Συμπληρώνω ότι αφορά όχι μόνο τους παρελαύνοντες και τις οικογένειές τους αλλά και την συμπαθή επαγγελματική ομάδα των εκπαιδευτικών: είναι γι' αυτούς τα "15 λεπτά δημοσιότητας" ενώπιον της τοπικής κοινωνίας.
Επί της ουσίας νομίζω ότι με τις θλιβερές διαμάχες των περασμένων ετών (Odise Cenaj etc.) χάθηκε μια ευκαιρία για τις παρελάσεις να αποκτήσουν το νόημα του σύγχρονου social unifier, του γεγονότος δηλαδή που επιτρέπει σε γηγενείς και μετανάστες να δηλώσουν παρόντες για την πατρίδα, τη σημερινή πατρίδα, στην οποία ζουν και εργάζονται, την οποία τροφοδοτούν με φόρους και η οποία οφείλει να τους αγκαλιάζει ως πολίτες, χωρίς διακρίσεις.
Post a Comment