Μέχρις εσχάτων...

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου – και εκεί που τελειώνει η λογική, αρχίζει η εκλογή αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ. Το οποίο κινείται εμφανώς και υπερηφάνως στα όρια της πρασινοφρένειας.

Αλλά, όπως λέει και ο Σκανδαλίδης, ας κρατήσουμε τα θετικά. Ουδέν κακόν, αμιγές καλού. Το παν είναι η θετική σκέψη. Τι μπορεί, λοιπόν, να κρατήσει κανείς από τη χθεσινή μέρα; Ας προσπαθήσουμε, ας αυθυποβληθούμε. Λοιπόν: να’το. Το βρήκα. Η ιδέα της αριστερής στροφής έχει γίνει ήδη ασμένως δεκτή από την κομματική βάση και έχει αφομοιωθεί ακόμη και στο κατώτερο υπαλληλικό επίπεδο στη Χαριλάου Τρικούπη. Για τους δύσπιστους που αμφιβάλλουν, παρακαλώ σημειώστε πώς αντέδρασε η διάσημη πια υπάλληλος που έχει άλλο τηλεφωνικό κατάλογο για κάθε υποψήφιο. Όταν της ζήτησαν το τηλέφωνο του γραφείου Βενιζέλου πού παρέπεμψε; Σας διέφυγε, ε; Παρέπεμψε στο 11888. Δηλαδή δεν έστειλε τον καλούντα σε αυτή την ιδιωτική τηλεφωνική γραμμή του 18880, η οποία προβάλλει με τη γνωστή της διαφήμιση πρότυπα ανθυγιεινής ζωής, με μπαγλαμάδες και τριγλυκερίδια. Αντιθέτως, προτίμησε να ενισχύσει (το κατά δύναμιν…) τον κρατικό ΟΤΕ, όπου εγκαταβιούν ακόμη και σιτίζονται, παρά την πλουσιοπάροχη εθελουσία της εξυγιαντικής μας κυβερνήσεως, ένα πλήθος φιλοπρόοδων συνδικαλιστών, που εάν θυμάστε τα είχαν βρει μια χαρά κάτω από το τραπέζι με την εξυγιαντική μας κυβέρνηση. Αναμένω ευχαριστήριο τηλεγράφημα Βουρλούμη προς Αθανασάκη για τη δωρεάν διαφήμιση…

Η πλάκα έχει κι ένα όριο. Και το όριο αυτό είναι η λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Εάν οι ίδιοι στο ΠΑΣΟΚ δημοσίως κόπτονται αλλά πρακτικά αδιαφορούν για την 12η Νοεμβρίου –καθότι η 11η προηγείται χρονικά και πολιτικά- αυτό δεν μπορεί ούτε να επιβληθεί, ούτε να ισχύσει για τους υπολοίπους, που ακόμη δικαιούνται να μην είναι μέλη, ούτε φίλοι και όπως απέδειξαν οι πρόσφατες εκλογές ούτε και ψηφοφόροι.

Αλλά πριν φτάσουμε σε αυτούς, τους ψηφοφόρους δεν τους σκέπτονται. Δυόμισυ εκατομμύρια άνθρωποι πήγαν πριν από είκοσι πέντε ημέρες στις κάλπες και ψήφισαν ΠΑΣΟΚ. Τίμησαν με την εμπιστοσύνη τους το κόμμα και εμπιστεύθηκαν τα στελέχη του για τη διακυβέρνηση της χώρας. Τι πρέπει να αισθάνονται σήμερα αυτοί οι άνθρωποι, βλέποντας την καθ’ημέραν χλεύη των αντιπάλων και τους ατελείωτους διαπληκτισμούς, όλο και σε χαμηλότερο επίπεδο, εκείνων που προτίμησαν; Πρέπει να πουν «ευτυχώς δεν κέρδισε το κόμμα που ψήφισα» αυτοί οι άνθρωποι; Και δεν καταλαβαίνει κανείς στη Χαριλάου Τρικούπη, ή τη Βουκουρεστίου, ή το Καστρί, ή στις διάφορες συναθροίσεις των επιτελών ότι κάποιος που λέει «ευτυχώς έχασα» διαρρηγνύει μακροπρόθεσμα τον ψυχικό του δεσμό με την παράταξη, που υποτίθεται ότι σήμερα δρα για να ανακτήσει μια πλειοψηφική δυναμική;

Τις τελευταίες ημέρες η σύγκρουση δεν έχει γίνει μόνο αδυσώπητη, χωρίς αύριο για τον ηττημένο, πιθανότατα όμως χωρίς αύριο και για το νικητή. Μπορούμε να το πούμε ευγενικά, αλλά δεν έχει ιδιαίτερο νόημα. Τις τελευταίες ημέρες η σύγκρουση αποπνέει έναν αδίστακτο κυνισμό, κάποτε χυδαιότητα και, κυρίως, φτήνεια. Όσοι θέλουν με τόσο πάθος να κερδίσουν, ας σκεφτούν ότι δεν αρκεί στο τέλος της παρτίδας να σκουπίσεις το τραπέζι. Πρέπει κάτι να έχει μείνει επάνω στην πράσινη τσόχα.