Λίγο κράτει...

Τρίτη 9 Οκτωβρίου – και αυτή την ήπειρο καθένας τη διασχίζει μόνος του.

Τη δύσκολη ώρα, που καταργεί τις διακρίσεις και επιβάλλει την σκληρή ισότητα της φύσης, ο Αρχιεπίσκοπος έχει την τύχη της πίστης με το μέρος του. Η πίστη είναι η παρηγορία και οι άνθρωποι που μπορούν να την έχουν είναι εξοπλισμένοι με αντοχές και καλή ελπίδα. Το μέτρο δεν είναι για όλους το ίδιο.

Για τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο δεν έχει πολλά πράγματα να πει κανείς εκτός από το να τον σκέπτεται καθώς υπομένει τη βούληση της μοίρας. Αλλά, αντίθετα, έχει πολλά να πει για το απεχθές και ασύλληπτο τηλεοπτικό πανηγύρι που στήθηκε αμέσως μετά την ανακοίνωση της πλήρους ιατρικής πραγματικότητας, που δεν επιδέχεται εξωραϊσμούς ή διαψεύσεις. Και εδώ αυτή τη φορά δεν φταίνε ούτε τα κανάλια, ούτε οι δημοσιογράφοι. Εδώ βγήκαν τα νυστέρια.

Το θέαμα που παρουσίαζε χτες το βράδυ η crème de la crème του ιατρικού κόσμου της χώρας ήταν –κατά πολύ επιεική διατύπωση- απεχθές και αποκρουστικό. Ένας εσμός διακεκριμένων επιστημόνων, που οι ασθενείς τους γνωρίζουν και πόσο (δικαίως ίσως) κοστολογούν την επιστημοσύνη τους, έτρεξε μπροστά στην κάμερα για να κάνει διαγνώσεις, να αποκαλύψει άγνωστες λεπτομέρειες, να κουρελιάσει κάθε έννοια ιατρικού απορρήτου, να βγάλει τα εσώψυχά του ο ένας σε βάρος του άλλου, να κατηγορήσει, να υπαινιχθεί, να καυτηριάσει, να καταφέρει χειρουργικά πλήγματα σε βάρος του συναδέλφου. Εάν φορούσαν λευκές μπλούζες, η κάμερα θα έδειχνε κόκκινες πλάτες…

Γιατί τρέξαν όλοι, άνθρωποι που δεν το έχουν ανάγκη, να τα πουν όλα – όσα ήξεραν κι όσα δεν ήξεραν. Γιατί έτρεξαν χωρίς να σκεφτούν πως ένας άνθρωπος ζούσε το προσωπικό δράμα του και ορισμένοι από αυτούς υπήρξαν και προσωπικοί φίλοι του, κατά υπερήφανη δήλωσή τους; Γιατί διέρρηξαν τον προσωπικό δεσμό και την επαγγελματική υποχρέωση για να κερδίσουν μερικά λεπτά δημοσιότητας, που κι από αυτήν στερημένοι δεν είναι; Έχω δύο εξηγήσεις, αν και θα ήταν μάλλον καταλληλότερη μια ειδικότητα συναδέλφων τους που ασχολείται με τον ψυχισμό του ανθρώπου.

Ο πρώτος λόγος είναι πως οι σταρ δεν αντέχουν μακριά από την πίστα, το πλατώ, την κάμερα και τους προβολείς. Είναι εθισμένοι στη δημόσια παρουσία και οι αντιστάσεις τους έχουν πλήρως υποχωρήσει μπροστά σε αυτό τον εθισμό. Ο δεύτερος λόγος είναι πως –με την κακοήθη επίδραση των μέσων- έχει επικρατήσει στον ιατρικό κόσμο ένα σταρ σύστεμ, όπου οι αξιολογήσεις, επιστημονικές και προβολής, μπορεί να συμπίπτουν ή να μην συμπίπτουν. Το βέβαιο είναι πως η σχέση τους πια με τα μέσα είναι βαρύτατα παθολογική. Είναι επίσης σαφές ότι, όπως έκανε στο παρελθόν ο Δικηγορικός Σύλλογος της Αθήνας, το ζήτημα θα πρέπει να απασχολήσει σοβαρά τους ιατρικούς συλλόγους της χώρας.

Έχω τη βεβαιότητα, φυσικά, ότι εάν η εγχείρηση είχε πάει σχετικά καλά, οι ίδιοι θα ήσαν, στο ίδιο πάνελ, και θα εκθείαζαν τους γιατρούς που χτες έστειλαν στον κλίβανο της αποστείρωσης. Ο Τζάκης της κολάσεως θα ήταν Τζάκης ο μικρός Θεός. Κι όλα αυτά με αφορμή την αρνητική τροπή της θεραπείας για την περίπτωση ενός ανθρώπου στον οποίο η αρχική διάγνωση ήταν δύο καρκίνοι σε ζωτικά όργανα και σε προχωρημένο στάδιο.

Μπορεί λοιπόν από επαγγελματική ή προσωπική άποψη το παιχνίδι των εντυπώσεων να είναι πρόσφορο ή αποδοτικό για εκείνους που συμμετέχουν, ακόμη και με τον ασύλληπτο τρόπο με τον οποίο εκτυλίχθηκε χτες τη νύχτα των διαγνώσεων και της ευθανασίας των συναδέλφων. Από ηθική και δεοντολογική άποψη, όμως, είναι εντελώς αδιανόητο όπως αδιανόητη θα ήταν και οποιαδήποτε ανοχή απέναντί του και απέναντί τους.