Τι ψηφίζει ο απανθρακωμένος;

Τρίτη 28 Αυγούστου – και εντάξει, όλοι μας άρρωστοι άνθρωποι είμαστε σε αυτή τη δουλειά, γκαλοποεξαρτημένοι και εκλογοπροσηλωμένοι. Αλλά κάτι έχει συμβεί κι όσο νωρίτερα το συνειδητοποιήσουμε, τόσο καλύτερα.

Έβλεπα χτες το βράδυ στην τηλεόραση την πρώτη συζήτηση για μια δημοσκόπηση με κάλπη, την παρουσίασε το Αλτερ. Είχε από όλα, όλα τα γνωστά. Είχε πρόθεση ψήφου, είχε καταλληλότερο, είχε παράσταση νίκης. Και είχε και την παραδοσιακή ξιφομαχία ενός υπουργού με ένα μεγαλοστέλεχος – σοβαροί άνθρωποι, που παρουσίαζαν ο καθένας για την πλευρά του εύλογα επιχειρήματα. Μετρούσαν μετακινήσεις και με τη βοήθεια των δημοσκόπων και των αναλυτών μελετούσαν προθέσεις, ανέτεμναν συσπειρώσεις, ανάπτυσσαν επιχειρήματα, άφηναν αιχμές, κατέληγαν σε συμπεράσματα. Κάθε άλλο βράδυ, θα μου είχε φανεί εύλογο, θα την είχα βρει μάλιστα αυτή τη συζήτηση από τις σχετικά καλές εκδοχές της αναμενόμενης προεκλογικής εκστρατείας.

Δεν ξέρω γιατί –αν και έχω μια υποψία…- αλλά ειδικά χτες το βράδυ μου φάνηκε εκτός τόπου και χρόνου, σχεδόν σουρρεαλιστική, σαν εκείνο τον πίνακα του Μαγκρίτ που δεν δείχνει παρά μόνο μια μεγαλοπρεπή ξύλινη πίπα κι από κάτω γράφει με μεγάλα γράμματα: «αυτό δεν είναι μια πίπα». Σκέφτηκα το ενδεχόμενο κάπου εκείνη την ώρα, μέσα στις φλόγες που απειλούσαν ακόμη χωριά και καταβρόχθιζαν δάση, κάπου ας πούμε στην πλατεία του χωριού Σέττα στην Εύβοια που εκείνη την ώρα κινδύνευε κι έβλεπε να πέφτει ένα απειλητικό, κόκκινο από τις φλόγες σκοτάδι, ή στο χωριό Φρίξα στην Ηλεία, ή πάλι –το χειρότερο- στη μαρτυρική Αρτέμιδα…

… να υπήρχε κάπου εκεί στην πλατεία, εκεί που ήταν συγκεντρωμένοι άνθρωποι εν κινδύνω κι άνθρωποι σε απόγνωση, να υπήρχε μια τηλεοπτική συσκευή. Και να έβλεπαν στην οθόνη εκπροσώπους των πολιτικών κομμάτων, εκείνων που ασκούν την εξουσία και στους οποίους εναποθέτουν τις ελπίδες τους για σωτηρία σήμερα και για αρωγή αύριο και για μεγάλο βάθος χρόνου, να συζητούν τέτοιες ώρες συσπειρώσεις, μετακινήσεις, καταλληλότητες, πόσο παίρνεις εσύ από εμένα, πόσους παίρνω εγώ από εσένα, τρεις το λάδι τρεις το ξύδι και θα κρίνει ο κύριαρχος λαός. Αναρωτιέμαι, εάν είχαν στη Σέττα και στα Φρίξια μια οθόνη πώς ακριβώς θα αντιδρούσαν αυτοί οι άνθρωποι. Θα την πέταγαν στις φλόγες, ή –γνήσιοι συμπατριώτες- θα άρχιζαν κι αυτοί να διαπληκτίζονται και θα γίνονταν από δυο χωριά, να το πω έτσι, και θα παραδίνονταν ευτυχισμένοι μέσα στον τσακωμό τους για να γίνουν παρανάλωμα της φωτιάς;

Τι θα έκαναν δεν το ξέρω, είμαι βέβαιος πως τηλεοπτική συσκευή δεν είχαν χτες το βράδυ στα απειλούμενα χωριά, ούτε σε εκείνα που έχουν αδειάσει από κόσμο, ούτε σε εκείνα που έχουν γίνει στάχτη. Ξέρω, όμως, πως οι εκλογές που θα διεξαχθούν στις 16 Σεπτεμβρίου δεν μοιάζουν με οποιεσδήποτε άλλες. Και έχω την εντύπωση πως εάν οι υποψήφιοι κάτοχοι της εξουσίας συνεχίσουν να αντιμετωπίζουν με παραδοσιακό τρόπο τις πρώτες ασύμμετρες (σε αυτό δεν θα διαφωνήσει νομίζω κανείς),

Τις πρώτες ασύμμετρες εκλογές, τότε φλερτάρουν επικίνδυνα με μια αδιάγνωστη, ίσως αβέβαιη αλλά πάντως για πρώτη φορά πιθανή πολιτική άβυσσο.