Εκλογές, φάση πρώτη

Παρασκευή 24 Αυγούστου – και τελειώνει η πρώτη εβδομάδα της προεκλογικής εκστρατείας. Είναι, λοιπόν, η ώρα ενός πρώτου μικρού απολογισμού.

Πρώτον: μετρήσεις. Δημοσιοποιήθηκαν τρεις (φοβούμαι ότι δεν θα μπορέσω να συμπεριλάβω, όπως ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, εκείνη του Αγρινίου, γιατί τα ματάκια μας έχουν δει πολλές πλατείες να βουλιάζουν από τη δεκαετία του 80 και έχουμε πεισθεί πια πως το πλήθος δηλώνει κυρίως ότι τα δύο μεγάλα κόμματα μπορούν να γεμίσουν οποιονδήποτε χώρο αποφασίσουν. Ακόμη…) Στις μετρήσεις των δημοσκόπων, λοιπόν, που μας πληροφόρησαν –όπως το συνηθίζουν οι επικοινωνιολόγοι- για κάτι που ήδη γνωρίζαμε. Ότι υπάρχει προβάδισμα της Ν.Δ. Ότι οι εκλογές ποτέ δεν έχουν κριθεί πριν διεξαχθούν. Ότι οι αναποφάσιστοι δεν έχουν αποφασίσει. Merci beaucoup, όπως θα έλεγε και ο Σαρκοζί. Θα ήταν πολύ πιο χρήσιμο να μάθουμε, π.χ., ποια είναι η επίδραση συγκεκριμένων θεμάτων ή ζητημάτων που άνοιξαν στη διάρκεια της εκστρατείας πάνω στις διαθέσεις της κοινής γνώμης. Αλλά όταν θα μπορούσαμε να έχουμε μια τέτοια εικόνα, τότε πια οι σφυγμομετρήσεις θα έχουν απαγορευθεί και θα επιτρέπονται μόνο φήμες και διαδόσεις…

Δεύτερον: το πιο προβλέψιμο σε μια προεκλογική περίοδο είναι ότι θα συμβεί κάτι απρόβλεπτο. Εντάξει, να υποθέσω ότι το πόρισμα Ζορμπά το εγνώριζε η κυβέρνηση και προσάρμοσε τις επιλογές της στην αδήριτη προοπτική της δημοσιοποίησής του. Αλλά το γεγονός ότι ο κ. Ζορμπάς θα ερχόταν σε ανοιχτή και δημόσια σύγκρουση με τον κ. Κολιοκώστα νομίζω ότι θα χρειαζόταν φαντασία σεναριογράφου για να το υποθέσει κανείς. Οι πολιτικοί αναλυτές συνήθως όταν κάνουν κάτι τέτοιες εξωφρενικές υποθέσεις απολύονται…

Και τρίτον: η θεματολογία της προεκλογικής περιόδου. Ένα καλό κι ένα δυσάρεστο. Για την ακρίβεια το ίδιο. Επιτέλους, θα έλεγε κανείς, άνοιξε ένα πραγματικό ζήτημα πολιτικής σύγκρουσης και σύγκρισης. Άνοιξε, με κυβερνητική πρωτοβουλία, το ασφαλιστικό. Όλοι ξέρουν πως αυτό θα έχουμε μπροστά μας αμέσως μετά τις εκλογές και πως είναι από τα πιο καυτά και περίπλοκα ζητήματα, που στοιχειώνουν την Ευρώπη, όπως στοιχειώνει την Ελλάδα από τις αρχές της δεκαετίας του 90 – θυμίζω μόνο νόμους Σιούφα και νόμους Ρέππα και ξορκισμένα φαντάσματα, όπως η έκθεση Σπράου και το ασφαλιστικό Γιαννίτση. Για πολύ καιρό έλεγα πως αν δεν μιλήσουμε για το ασφαλιστικό, δεν έχει νόημα η προεκλογική συζήτηση. Σήμερα, για πρώτη φορά, φοβάμαι μήπως ήταν λάθος. Μήπως, δηλαδή, στην κάψα της προεκλογικής μάχης, τα κόμματα αναλάβουν δεσμεύσεις που θα είναι αναγκασμένα να τηρήσουν μετά, αλλά θα ισοδυναμούν με εθελοτυφλία μπροστά στις πραγματικές ανάγκες. Μήπως δηλαδή αντί να συζητάμε τη λύση, στην πραγματικότητα υποθηκεύουμε τη λύση του ασφαλιστικού.