Θέατρο Δρόμου

Παρασκευή 17 Νοεμβρίου – και ιδού το ερώτημα. Τι ήταν αυτό που έκαναν οι αστυνομικοί χτες στη Ρηγίλλης; Ήταν παράσταση ή ήταν κατάληψη;

Ήταν παράσταση εν είδει κατάληψης, ή κατάληψη εν είδει παράστασης; Νομίζω ότι, επειδή έχουν πλήρως επικρατήσει οι όροι του θεάματος στην πολιτική, αυτό που είδαμε ήταν ασφαλώς και χωρίς καμμία αμφιβολία παράσταση. Παλαιότερα υπήχραν οι λαϊκές απογευματινές, τώρα και λαϊκή πρωινή.

Γιατί πρωινή; Μα, ασφαλώς για να συμπίπτει με τα πρωινάδικα. Και πώς σκέφθηκαν οι αστυνομικοί να πάνε μπουλουκηδόν στα γραφεία του κυβερνώντος κόμματος και να πούνε «γειά σας κι ήρθαμε»; Το σκέφθηκαν επειδή και οι συνδικαλιστές, δικαίως, δεν αισθάνονται ως εκπρόσωποι εργαζομένων αλλά κυρίως ως ενσαρκωτές ενός ρόλου – όχι ρόλου κοινωνικού, αλλά πραγματικού ρόλου σε αυτό το μεγάλο μας τσίρκο.

Εκεί όπου όλα κρίνονται με όρους επικοινωνίας, κερδισμένος είναι όποιος παίξει καλύτερα το παιχνίδι της δημοσιότητας, της κάμερας, όποιος καταλάβει περισσότερο χρόνο στα δελτία. Μπούκα λοιπόν. Το ζήτημα βέβαια είναι ότι έργο δεν υπάρχει. Και με ραγδαίους ρυθμούς καταργούνται εκτός από το κείμενο και οι όροι με τους οποίους παίζεται η παράσταση. Επομένως, ο καθένας αυτοσχεδιάζει.

Γιατί να τηρήσει τα στοιχειώδη προσχήματα ο αστυνομικός; Έτυχε κάτι ανησυχητικό στον υπουργό του όταν ενδύθηκε εκείνος τη χλαμύδα του συνδικαλιστή και έκανε τον καμπόσο και το έπαιζε λαϊκός ήρως και προστάτης των δικαίων αιτημάτων των πραιτώρων του; Οι άλλοι υπουργοί, αυτοί που δημόσια διαπληκτίζονται όταν κάποιος κλέψει ατάκα από τα δικά τους λόγια, είπαν τίποτα εκτός από κάτι μισόλογα μασημένα off the record -αλίμονο…- στους δημοσιογράφους; Σφύριξε κανείς από την πλατεία, εκτός από τους δυσαρεστημένους ανθυποψηφίους της Β΄Αθηνών;

Όλα ήταν ωραία και ανθηρά. Και επισήμως προβλέφθηκε ότι θα τα έβρισκαν Πολύδωρας-Αλογοσκούφης και πράγματι έτσι έγινε, το έργο ήταν χάπι έντ, όχι γουέστερν, τα βρήκαν και έτσι θα ανέβαινε και το κασέ τους.

Η φάρσα της Ρηγίλλης ήταν ευθεία συνέπεια αυτής της κατάστασης. Όταν το έργο δεν έχει κανόνες, όταν ο καθένας αυτοσχεδιάζει όπως του καπνίσει, όταν ο καθένας λέει ό,τι θέλει –κι ο αστυνομικός υπαινίσσεται λευκή απεργία και δεν σηκώνονται και οι πέτρες- τότε είναι απολύτως προβλέψιμο ότι εκτός από το να λέει, μετά θα κάνει και ό,τι θέλει.

Και μετά θα ζήσουν αυτοί άσχημα και εμείς χειρότερα….