ΔΕΝ είναι Σαρκοζί

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου – και έχει αρχίσει να γίνεται βαρετή αυτή η ιστορία με το Σαρκοζί. Που υποτίθεται πως η κυβέρνηση τον θαυμάζει απεριόριστα – και ομολογώ ότι από σήμερα με την αποκάλυψη της κας Τίνκα Μιλίνοβιτς εκ Βοσνίας έχουν όλοι ένα λόγο παραπάνω να τον θαυμάζουν απεριόριστα. Έχει ρέντα…

Δεν έχει μόνο ρέντα. Έχει και άποψη. Θυμηθείτε το περίφημο debate με τη Σεγκολέν (εννοώ την κανονική). Εκεί που κέρδισε εύκολα γιατί είχε καθαρές απαντήσεις – για την Τουρκία, για την πυρηνική ενέργεια, για την ασφαλιστική μεταρρύθμιση. Εκεί που ο Σαρκοζύ απαντούσε μονολεκτικά στις ερωτήσεις που μπορούν να απαντηθούν με ένα «ναι» ή ένα «όχι», ενώ για την κυρία η κάθε ερώτηση «θα το κάνετε» είχε ένα τρίλεπτο, 250 λέξεις και περίπου την ίδια τελική εκδοχή: ίσως, ενδεχομένως, πιθανώς…

Λοιπόν, για θυμηθείτε. Εδώ στην προεκλογική εκστρατεία οι θέσεις της κυβέρνησης έφερναν πιο πολύ προς το Σαρκοζύ – που έλεγε ψηφίστε με για να κάνω μεταρρύθμιση με κόστος, αλλιώς μην με ψηφίζετε- ή θύμιζαν περισσότερο Σεγκολέν, που καθησύχαζε τους πάντες και τελικώς οι πολλοί ανησύχησαν ακριβώς επειδή φοβήθηκαν τον καθησυχασμό και τον εφησυχασμό, όταν η γαλλική κοινωνία έχει συνειδητοποιήσει (με τη βοήθεια της πολιτικής τους ηγεσίας) την πραγματική, τη βαθιά ανάγκη να γίνουν οι μεταρρυθμίσεις, να γίνουν τώρα και να μην υιοθετηθεί η βαθύτατα ανήθικη λύση της μετάθεσής τους στο μέλλον, στις επόμενες γενιές που θα πληρώσουν. «Ε, και; Ας πληρώσουν…»

Αυτό λέγαμε εδώ. «Ε, και; Ας πληρώσουν…» Πρώτα όμως ας ψηφίσουν. ΔΕΝ το ένα, ΔΕΝ το άλλο, ΔΕΝ ετούτο, ΔΕΝ εκείνο, ΔΕΝ ο ένας, ΔΕΝ ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ο άλλος – τίποτα δεν θα πειράξουμε, κανείς δεν θα θιγεί, η Ελλάδα περίμενε όπως συνήθως ένα θαύμα. Ποια όμως είναι η ευθύνη μιας δέσμευσης ότι, ας πούμε, ΔΕΝ θα μειωθούν οι συντάξεις όταν όλοι ξέρουν πως υπάρχουν συντάξεις στο 140% του καταληκτικού μισθού, ότι δηλαδή συμφέρει άγρια να είσαι συνταξιούχος και είσαι μεγάλο κορόιδο εάν δουλεύεις. Ποια είναι η ευθύνη μιας δέσμευσης ότι ΔΕΝ θα αυξηθούν τα όρια, όταν όλοι ξέρουν πως η μέση έξοδος στη σύνταξη δεν αφορά το όριο, αλλά 7, ναι 7 ολόκληρα χρόνια νωρίτερα – και αυτό είναι ο μέσος όρος στα 58;

Ας μην διαμαρτύρεται και ας μην παραπονιέται η κυβέρνηση για τις αντιδράσεις. Οι άνθρωποι που βγαίνουν σήμερα και αύριο στο δρόμο δεν αντιδρούν στις προτάσεις της για τη μεταρρύθμιση, αν κάποιος είναι τόσο επιεικής ώστε να χαρακτηρίσει αυτό το μοντελάκι μεταρρύθμιση. Οι άνθρωποι αντιδρούν στην αθέτηση των υποσχέσεων, στη μετεκλογική αλλαγή του μηνύματος προς την κοινωνία. Και αυτό δεν θεραπεύεται και γι’αυτό η κυβέρνηση πια μπορεί μόνον να περιορίσει τις απώλειες.

Όσο για το ασφαλιστικό, θα δούμε, όπως πάντα, μια άλλη φορά.