Τσίπρας ξανά...

Τετάρτη 7 ΜαΪου – και σπάνια έχει τύχει να εισπράξω τόσες αντιδράσεις για ένα σχόλιο στο Σφυγμό της Μέρας. Προφανώς πολλοί κατάλαβαν ότι χτες το πρωί διαβάσαμε το μανιφέστο για την ίδρυση fan club του Αλέξη Τσίπρα. Φοβάμαι ότι οι γκρούπις θα χρειαστεί να περιμένουν.

Επειδή, λοιπόν, έχει γίνει κάποια παρεξήγηση, ας το διευκρινίσουμε. Δεν ισχυρίστηκα ότι στην τηλεοπτική του συνέντευξη ο κ. Τσίπρας παρουσίασε την καινούργια ιδεολογική πλατφόρμα που θα βγάλει την παγκόσμια αριστερά από το πολιτικό της αδιέξοδο. Εξάλλου, είναι φανερό πως σε πολλά, αν όχι στα περισσότερα από όσα είπε, συμβαίνει να διαφωνώ, επειδή δεν βρίσκω ότι στη σημερινή συγκυρία και στην Ελλάδα, αλλά ούτε ευρύτερα, οι θέσεις αυτές μπορούν να αποτελέσουν τη βάση μιας αριστερής εναλλακτικής διακυβέρνησης. Για να μην αερολογούμε: ο κ. Τσίπρας δεν το κρύβει, είναι κρατιστής. Στον ΟΤΕ, για παράδειγμα, υπερασπίστηκε μέχρις εσχάτων το δημόσιο χαρακτήρα του. Την απόσταση μεταξύ δημοσίου και κρατικού και μεταξύ κρατικού και κυβερνητικού φοβάμαι ότι θα είναι πιο δύσκολο να την υπερασπιστεί, εάν του χρειαστεί έως τις εκλογές. Θέλει, λοιπόν, ελληνικό κρατικό ΟΤΕ χωρίς ξένους εταίρους. Ο ΟΤΕ, το ξέρουμε, είναι πιλότος. Θέλω κρατικό ΟΤΕ σημαίνει θέλω μεγάλο και παρεμβατικό κράτος στην οικονομία. Είναι μια άποψη. Απλώς δεν συμβαίνει να πιστεύω ότι αυτή μπορεί να είναι αριστερή διέξοδος σήμερα.

Δεν είναι η πρώτη φορά. Στην περίπτωση του άρθρου 16, όπου ο χειρισμός ήταν άριστος και κατέληξε σε πολιτικό θρίαμβο για το Συνασπισμό, ο κ. Τσίπρας υπερασπίστηκε το δικαίωμα των εγκατεστημένων συνδικαλιστικών συμφερόντων να μην διακυβευθούν τα προνόμιά τους. Είπε κι άλλα, που ήταν σωστά – αλλά και πάλι στη βάση της συζήτησης υπήρχε μια σοβαρή επιλογή, εάν θίγουμε κρατικά προνόμια και κρατικοεξαρτημένους προνομιούχους. Η απάντηση ήταν και πάλι όχι.

Για όλα αυτά, και αρκετά παρόμοια, ο κ. Τσίπρας έχει αποφασίσει να εκπροσωπήσει μια Αριστερά που παραμένει συναρτημένη με τα παλιά της ανακλαστικά, πολύ πιο γερασμένη ιδεολογικά από τον αρχηγό της. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν εκπροσωπεί με αποτελεσματικότητα και επάρκεια την πολιτική που έχει επιλέξει.

Αυτό είπαμε όλο κι όλο. Ότι ο κ. Τσίπρας ανταποκρίνεται στα διλήμματα που διάλεξε για τον εαυτό του. Ότι αντιμετώπισε τη δοκιμασία μιας συνέντευξης σε πνεύμα και κλίμα τόσο εχθρικό όσο σπάνια συναντούν οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί. Ότι πέρασε με άνεση αυτές τις εξετάσεις. Και ακριβώς επειδή πιστεύω ότι υπάρχει πράγματι μεγάλο επικοινωνιακό σκέλος στην υπόθεση Τσίπρα ήταν απολύτως κρίσιμο να δείξει επικοινωνιακή επάρκεια.

Και, τέλος, ότι οι απαιτήσεις που υπάρχουν σήμερα από το Συνασπισμό και τον αρχηγό του είναι εντελώς δυσανάλογες με το μέγεθος και την προετοιμασία του κόμματος – στο κάτω-κάτω δεν έχουν περάσει εννιά μήνες από τότε που ένα κόμμα του 3% έγινε με τα χίλια ζόρια κόμμα του 5%. Σήμερα, ένας στους δύο πολίτες απαιτούν να διατυπώσει «κυβερνητικό πρόγραμμα» - σαν αυτό που δεν τύπωσε στις τελευταίες εκλογές η Νέα Δημοκρατία, σαν αυτό που ταλαιπωρεί κάθε φορά που πρέπει να πάρει θέσει για κάποιο κρίσιμο θέμα, σαν τον ΟΤΕ ας πούμε, το ΠΑΣΟΚ.

Και λίγες ώρες αργότερα, συνέβη ξανά. Με το ΠΑΣΟΚ να επιμένει στην αποχώρηση από τη συνταγματική αναθεώρηση, ουσιαστικά εξαρτάται από το Συνασπισμό εάν θα ψηφιστεί έστω ένα άρθρο. Δηλαδή εάν θα μπορεί να γίνει ξανά αναθεώρηση τα επόμενα πέντε με εφτά χρόνια. Κάπως μεγάλη απόφαση δεν είναι για ένα κόμμα που έδινε μέχρι πριν από μερικούς μήνες μάχη για την κοινοβουλευτική του ύπαρξη; Αλλά –ας επιμείνουμε- κανείς δεν διαλέγει τα θέματα στις εξετάσεις.