"Μικρέ, πιάσε μου πέντε μύρια..."

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου – και πριν από μερικά χρόνια ένας νεοσσός αστέρας της ελληνικής τηλεόρασης έγινε διάσημος διαβάζοντας τις ταμπέλες με τις τιμές από τα αγγουράκια και τις μελιντζάνες στη λαϊκή αγορά και αναφωνώντας προς τον μέντορα τηλεπαρουσιαστή του: «σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας Νίκο μου». Τότε γελούσαμε – αλλά ο άνθρωπος βρισκόταν μπροστά από τις εξελίξεις.

Η αλήθεια είναι πως όσο εθισμένος κι αν είναι κανείς στην έκταση, το βάθος και τη διάχυση της διαφθοράς στην Ελλάδα – όσο κυνικός κι αν έχει γίνει με το φαινόμενο εξουσία και την επίδρασή του στους κατόχους της – όσο κι αν ο μιθριδατισμός στην ανηθικότητα έχει γίνει εθνικό σπορ, ακόμη κι εκείνοι που από το επάγγελμά τους ζουν ως καθημερινότητα σε μικρές δόσεις όλα αυτά που παίρνουμε αυτές τις μέρες σε μεγα-δοσολογία, δεν μπορούν να μην εκπλαγούν.

Κυρίως γιατί ακούγονται ως συνήθη και μάλλον αναμενόμενα, τα πιο ακραία, τα πιο εξωφρενικά, τα πιο εκκεντρικά στιγμιότυπα που παραπέμπουν σε ένα κράτος-Πομπηία. Κυρίως, επειδή δεν είναι η πρώτη φορά. Επειδή επαναλαμβάνονται και τίποτα δεν έχει αλλάξει.

Πριν από ενάμισυ χρόνο εμφανίστηκε σε ένα υποκατάστημα τραπέζης στο κέντρο της Αθήνας κάποιος κύριος Αποστολίδης. Ζήτησε 2,5 εκατομμύρια ευρώ – κάτι λιγότερο. Σε μετρητά. Σε ένα χαρτοφύλακα. Συνήθως σε πολιτισμένες χώρες δεν καλείται σε ανάλογες περιπτώσεις το 100. Καλείται το 166 με προειδοποίηση για ανάγκη ψυχολογικής στήριξης πελάτη. Δεν συνέβη. Ο κ. Αποστολίδης έβαλε τα 2,5 εκατομμύρια (κάτι λιγότερο) στην τσάντα κι έφυγε κύριος. Την επομένη εμφανίστηκε και ο συνεταίρος του. Σε άλλο υποκατάστημα, πάλι εν μέση πρωτευούσει. Τα ίδια. Τα πήρε κι έφυγε. Καλός πελάτης. Η κατάληξη είναι γνωστή και είναι η Ακρόπολις Χρηματιστηριακή, το χρηματοκιβώτιο μιας εταιρείας-μαϊμού στις Κουκουβάουνες και η αναζήτηση του μίτου του προφανώς μαύρου χρήματος μέσα σε μια μεγάλη δίνη σκανδάλου, του σκανδάλου των ομολόγων. Ο κ. Αποστολίδης και ο συνεταίρος του ο κ. Πρινιωτάκης κυκλοφορούν άνετοι, εξίσου άνετα λειτουργούν και σήμερα τα υποκαταστήματα των τραπεζών που έδωσαν 2,5 εκατομμύρια ευρώ μετρητά.

Έτσι, λοιπόν, τον Αύγουστο εμφανίστηκε σε μια άλλη τράπεζα ένας γνωστότατος δημοσιογράφος. Και ζήτησε να καταθέσει 5 εκατομμύρια ευρώ. Το πόθεν έσχες του τα δικαιολογούσε. Και, εξίσου προφανώς, το πόθεν έσχες δεν έχει καμμία σχέση με την υπόθεση – αφού δεν υπάρχει πόθεν έσχες που να δικαιολογεί τέτοιο ποσό σε μετρητά. Τα μετρητά είναι μια μεγάλη παθογένεια της οικονομίας και η διακίνησή τους οφείλεται ακριβώς στο γεγονός ότι τέτοιο τρομακτικά μεγάλο κομμάτι της οικονομικής δραστηριότητας προέρχεται από τη μαύρη οικονομία.

Ειδοποιήθηκε το ΣΔΟΕ – έως εδώ καλά. Και τι έγινε έκτοτε; Έγινε αυτό που κανείς δεν θα ήθελε να διανοηθεί. Ο ελεγκτικός μηχανισμός, ο ανεξάρητος διοικητικός ελεγκτικός μηχανισμός έδωσε την πληροφορία στην κυβέρνηση. Η κυβέρνηση και ο εκδότης. Και ένα κράτος-σουρωτήρι. Που είτε δεν ελέγχει τους πολίτες στις ύποπτες συναλλαγές τους, είτε όταν τους ελέγχει το κάνει για να παράσχει εξυπηρέτηση σε κρατικούς μηχανισμούς ώστε να συμμετάσχουν κι εκείνοι στις ύποπτες συναλλαγές.

Η εικόνα είναι απλή. Είναι εικόνα παράλυσης και πλήρους αδιεξόδου. Το καθησυχαστικό για τους παράγοντες της εξουσίας είναι ότι εν γένει οι πολίτες σιωπούν. Μερικές φορές όμως δεν υπάρχει τίποτα πιο ανησυχητικό από μια τέτοια σιγή.