Δεν υπάρχει ισοπαλία

Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου – και το παιχνίδι έχει αρχίσει. Αλλά τι είναι το παιχνίδι; Πάντως, ο τζόγος είναι άγριος. Αν η πρώτη ζαριά είναι το βίντεο, μας περιμένει βαρύς χειμώνας στην πράσινη (ή ενδεχομένως στη μπλε) τσόχα.

Πέρα όμως από το γερό χτύπημα στην πρώτη χαρτωσιά του φθινοπώρου, έχει ενδιαφέρον να μάθουμε ποιο ακριβώς είναι το παιχνίδι για το οποίο στήθηκε το τραπέζι. Το μοίρασμα που έκανε το ΠΑΣΟΚ δείχνει διαθέσεις για πόκερ. Το βασικό χαρακτηριστικό του αθλήματος είναι ότι δεν έχει σημασία πόσο καλό φύλλο έχεις εσύ. Σημασία έχει και πόσο καλό φύλλο έχει ο αντίπαλος. Αν μάλιστα ο αντίπαλος έχει πολύ καλό φύλλο, τυχερός είναι όποιος δεν έχει τίποτα στα χέρια του εκτός από μερικά λιμά και την κοπανήσει γρήγορα με ένα πάσο. Από εκεί και πέρα, όσα βάζεις τόσα χάνεις.

Νομίζω έτσι ξεκίνησε η χρονιά. Με wild west poker. Όταν ο κ. Παπανδρέου αποφάσισε να δώσουν τα στελέχη του τη συνέντευξη και να μοιράσουν το βίντεο, και κυρίως, να τηλεφωνήσει ο ίδιος στους αρχηγούς της αντιπολίτευσης και να τους καταγγείλει θεσμική εκτροπή και μάλιστα στη συνταγματική ψηφοφορία, ήξερε πως εδώ δεν υπάρχει ισοπαλία. Ή θα αποδειχθεί πως έχει δίκιο – και θα έχει γίνει εκείνος η μπάνκα στο πολιτικό καρέ- ή θα εκτεθεί και θα αρχίσει να φλερτάρει με τα ρέστα και το ταπί. Με τέτοιες κινήσεις, να πάνε όλοι το βράδυ ευχαριστημένοι για ύπνο δεν γίνεται…

Άλλοι, πάλι, όπως ο Παύλος Τσίμας, λένε πως το πολιτικό παιχνίδι, έτσι όπως το καταγράφουν και οι δημοσκοπήσεις, μοιάζει όλο και περισσότερο με μιζέρια. Για όσους τυχόν δεν είναι μυημένοι στα μυστήρια της τράπουλας, πρόκειται για μια παραλλαγή της πρέφας όπου κερδίζει το χειρότερο χαρτί. Πέφτει το ΠΑΣΟΚ, αλλά πέφτει περισσότερο η Νέα Δημοκρατία, πέφτει και ο Συνασπισμός, δεν ανεβαίνει το ΚΚΕ, ελάχιστα τσιμπάει ο καρατζαφέρειος ΛΑΟΣ, πού είναι οι υπόλοιποι. Μήπως έχουν φύγει από το Καζίνο, μήπως βαρέθηκαν τα πολιτικά Λας Βέγκας και προτιμούν ήσυχες βόλτες στη Ντίσνεϋλαντ; Μήπως και τη μέρα των εκλογών, δηλαδή (όπως όλο και περισσότεροι δηλώνουν φόρα παρτίδα πια…) πάνε πάρκο ή παραλία, αντί για κάλπη;

Έτσι όπως παίζεται, πάντως, το πολιτικό χαρτί μου θυμίζει ένα μάλλον ξεχασμένο παίγνιο, με το περίεργο όνομα «ουίστ». Θα το έχετε ίσως ως ανάμνηση της παιδικής ηλικίας. Το έπαιζε με τους φίλους του πριν ξεκινήσει για το γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες ο Φιλέας Φογκ στη Λέσχη, που –μα τι σύμπτωση…- ήταν φυσικά η Λέσχη των Μεταρρυθμιστών. Το ουίστ, εγγλέζικη έμπνευση, έχει ένα εντελώς ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Από τους κανόνες του μπορεί να κερδίσει κάποιος. Αλλά δεν είναι υποχρεωτικό. Στο ουίστ, αλλά όχι μόνον στο ουίστ, μπορεί στο τέλος του παιχνιδιού να έχουν χάσει όλοι…