Το όριο της αντοχής

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου – είναι η 11η Σεπτεμβρίου, ημέρα των κατεδαφίσεων, ημέρα του Γιώργου Βουλγαράκη. Κάθε μέρα κι ένα συμβόλαιο – ή μάλλον για την ακρίβεια «κι ένα μάτσο συμβόλαια». Κάθε συμβόλαιο και μια απιθανότητα. Κάθε απιθανότητα κι ένα εξοργιστικό για τους αναγνώστες δημοσίευμα. Κάθε δημοσίευμα και μια υποτροπή της πολιτικής κρίσης. Κάθε δημοσίευμα και ένας σωρός από ερωτήματα χωρίς απαντήσεις. Κάθε υποτροπή και ένας πόντος από το πουλόβερ που ξηλώνεται.

Πόσο διαρκεί ένα πολιτικό συμβόλαιο; Πόσο μπορεί να το αντέξει αυτό ο κ. Καραμανλής. Μέχρι το μεσημέρι; Μέχρι αύριο; Μέχρι τις εφημερίδες του Σαββατοκύριακου; Μέχρι να γυρίσει ο κ. Παπανδρέου από τη Θεσσαλονίκη; Μέχρι να μην μπορεί να ανέβει εκείνος στη Θεσσαλονίκη; Ή μέχρι την πρώτη δημοσκόπηση που θα φέρνει τη Νέα Δημοκρατία πίσω από το ΠΑΣΟΚ;

Η πραγματική απάντηση στο πόσο μπορεί να αντέξει ο Καραμανλής την παράταση της φθοροποιού επικαιρότητας είναι «ούτε λεπτό». Γιατί γνωρίζουμε τι ακολουθεί… Και αυτό που ακολουθεί είναι η αρχή του τέλους. Πώς θα το ξέρουμε; Υπάρχει ένα ασφαλές σημάδι, όπως έχει δείξει η πρόσφατη εμπειρία. Και το σημάδι αυτό είναι η αυτονόμηση των υπουργών. Υπάρχει ένα σημείο καμπής, από το οποίο στελέχη μιας παράταξης –που έχουν μείζονα λόγο και είναι αυθύπαρκτα πολιτικά- αποφασίζουν πως δεν έχουν ούτε συμφέρον ούτε ανάγκη να ταυτίζονται με τον επικεφαλής της. Εκεί βρίσκεται το τέλος του παιχνιδιού.

Μέχρι τώρα, το μεγάλο πλεονέκτημα του κ. Καραμανλή ήταν πως είχε καταφέρει για πολλά χρόνια, στην αντιπολίτευση –μετά από πολλές δυσκολίες- και στην κυβέρνηση –εδώ αδιατάρακτα- να είναι ο αδιαμφισβήτητος πόλος αναφοράς του χώρου του, για τους πολίτες και για τα στελέχη, εκόντα ή άκοντα. Εάν το χάσει αυτό, θα του μένει μόνο το χρονόμετρο που θα μετράει αντίστροφα. Δεν το έχει χάσει ακόμη. Αλλά για πρώτη φορά υπάρχει ως ερώτημα. Όσο αναλώνει το, ομολογουμένως μεγάλο, πολιτικό του κεφάλαιο για να υπερασπίζεται ανταλλαγές εκτάσεων με χρυσόβουλα του συνονόματού του Παλαιολόγου και με χρυσοσυμβολαιογραφικά που οδηγούν στο πόθεν έσχες των υπουργών του, το κεφάλαιο θα μικραίνει. Στην εποχή μας, καμμία επένδυση δεν είναι σίγουρη, μεγάλες τράπεζες καταρρέουν σε ελάχιστο χρόνο και οι χρόνοι της επικοινωνίας μεταφέρθηκαν στην οικονομία κι από εκεί στην πολιτική.

Πάνε οι παλιοί καλοί καιροί, όπως τότε το 1453, που ο Μωάμεθ ο Πορθητής (όπως πληροφορούμαι από το συμβόλαιο της 17ης Ιουλίου του 2008, όταν εμείς ήμασταν διακοπές άλλοι δούλευαν σκληρά), ναι, ο Μωάμεθ ο Πορθητής είχε παραχωρήσει τη λίμνη Βιστωνίδα στη Μονή Βατοπεδίου και είχε αφήσει ευχή και κατάρα, ο μεγάλος Πατισάχ, να την προσέχει σαν τα μάτια της και κάποια μέρα, inshallah…, να την ανταλλάξει με φιλέτα στο Λαύριο, στο Λαύριο όπου δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά, που σήμερα γυρνάνε στο σχολείο και θα θέλουν όλα στο μέλλον να γίνουν νοτάριοι και συμβολαιογράφοι…