Λεφτά υπάρχουν...

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου – και επειδή είδα μερικές δυσκολίες στην κοστολόγηση των όσων υποσχέθηκε από τη Θεσσαλονίκη ο κ. Παπανδρέου σπεύδω να προσφέρω μερικές ελπίζω δημιουργικές ιδέες για να βρεθούν τα χρήματα.

Ιδέα πρώτη: τα περισσέματα του κ. Αλογοσκούφη. Όπως θα θυμάστε, ο κ. Καραμανλής πριν από τις εκλογές του 2004 είχε πει πως θα εξοικονομούσε 10 δισεκατομμύρια ευρώ, όχι γενικώς, αλλά 10 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο από τη μείωση της σπατάλης στο Δημόσιο. Προσοχή: όχι από άλλες πηγές, αλλά από τη μείωση της σπατάλης. Επειδή δεν έχει τύχει να δω εγγεγραμμένα πουθενά στον προϋπολογισμό τέτοια δυσδιάκριτα ευρώπουλα –εκτός κι αν εννούσε το πελέκημα του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων- αυτά είναι καλά νέα για όλους. Έχουμε δέκα δις άσπρη τρύπα! Τα καλά νέα είναι ότι είναι άσπρη. Τα κακά νέα είναι ότι σε αυτή την τρύπα δεν μπαίνει κανείς για να βγάλει το φίδι και να πάρει τα χρυσά αυγά. Επομένως…

Ιδέα δεύτερη: το νερό. Ναι, πιστέψτε με. Η λύση είναι το νερό. Διότι, όπως θα έχετε ήδη πληροφορηθεί, η εκτίμηση από τους αρμοδίους φορείς για την αξία της λίμνης Βιστωνίδος ήταν 63 εκατομμύρια ευρώ. Από αυτά, τα 20 εκατομμύρια αφορούσαν τις παρόχθιες γαίες. Βαλτοτόπια θα πείτε, αλλά οι βάλτοι έχουν βατράχια και τα βατραχοπόδαρα είναι εκλεκτό έδεσμα, θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν και, άντε, ας πούμε 20 εκατομμύρια. Τα άλλα 43 εκατομμύρια τι ήταν; Ήταν το νερό. Ναι, τόσο αποτιμήθηκε η υδάτινη επιφάνεια της λίμνης για χάρη του ηγουμένου Εφραίμ, διότι μην ξεχνάτε ότι ο Κύριος περιπατούσε επί των υδάτων και ως εκ τούτου για τις ανάγκες των επί γης εκπροσώπων του μπορούν να αποτιμώνται σε τιμές οικοπέδων εντός σχεδίου. Γιατί τι είναι εκτός σχεδίου; Τίποτα δεν είναι εκτός του σχεδίου του Θεού… Με μια τέτοια αποτίμηση του νερού δεν θα είναι δύσκολο και τα υπεσχημένα και τα υποσχεθησόμενα να γίνουν νερό κι αλάτι. Επειδή, όμως, η δυσπιστία είναι το αμάρτημα των Θωμάδων…

Ιδέα τρίτη – πιο πρακτική: να δανειστούμε. Τώρα έχουμε τεχνογνωσία, και μάλιστα ευρέως διαδεδομένη. «Κάν’το όπως ο Βουλγαράκης», σύμφωνα με έναν ωραίο τίτλο που διάβασα, κάν’το όπως ο Μπέκαμ του real estate. Το γνωστό και απλό. Πας στην τράπεζα, σου πουλάει το ακίνητο, σου δανείζει για να το πληρώσεις, το νοικιάζει και σου τα σκάει για να το ξεπληρώσεις. Δεν ήταν μόνον ο υπουργός. Το είχαν μάθει όλοι – ακόμη και οι καλόγεροι στα μοναστήρια, τις σκήτες και τα ησυχαστήρια. Στήνεις μια οφσόρ και με το που μπαίνεις στην τράπεζα, κατά προτίμηση κρατική (ιδού γιατί χρειάζονται οι ΔΕΚΟ, μην υποτιμούμε το ρόλο του κράτους στην οικονομία), ζητάς δάνειο και να ‘τη. Αμέσως, χωρίς δεύτερη κουβέντα, όπως γνωρίζετε όσοι συναλλάσσεστε με τράπεζες, σου δίνει, πόσα θες, θες 40 εκατομμύρια; Πάρτα. Ντούκου και μετρητά. Αβέρτα. Μόνο πρόσεξε τον πωλητή. Θα χρειαστεί να έχει την ευλογία του Υψίστου κι αν τον λένε και Εφραίμ – ευφράνθητι και εσύ, τέκνον της εξωχωρίου εταιρείας.

Αυτά για να βρεθεί ρευστό, επειδή από αρχαιοτάτων χρόνων σε αυτό εδώ το μέρος «δει δη χρημάτων». Εκτός εάν βέβαια κάποιος έχει πεισθεί από τη διαβεβαίωση πως «τα χρήματα υπάρχουν», όπως (ξανα)ειπώθηκε το Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη, οπότε θα χορτασθούν με δυο ψωμιά και πέντε ψάρια οι πεντακισχίλιοι, οπότε φάτε, πιέτε μωρ’ αδέρφια και πρόβλημα ουδέν…