Ημέρα χωρίς (υπουργικό) αυτοκίνητο

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου – και είναι η μέρα χωρίς αυτοκίνητο. Μη γελιέστε. Η ιδέα δεν έχει καμμία σχέση με την οικολογία, άλλωστε πρώτοι το κατάλαβαν αυτό οι συνέλληνες και έτσι συνωστίζονται τιμώντας την προτροπή αυτή την ώρα στον Κηφισό, χειρότερα από ό,τι συνωστίζονταν στην περίφημη σελίδα του περίφημου βιβλίου…

Η «Ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο» είναι μια πολιτική πρόταση. Είναι η αισιόδοξη εκδοχή γι’ αυτό που ο Γιώργος Λακόπουλος αποκάλεσε πρόσφατα «σύνδρομο της δεύτερης τετραετίας». Το αυτοκίνητο που πρέπει κανείς να αποστερηθεί δεν είναι ένα τυχαίο όχημα, ένα οποιοδήποτε τετράτροχο, ένα κάποιο σύμβολο της κοινωνικής καταξίωσης που παρηγορεί τους μικροαστούς πως έγιναν επιτέλους εποχούμενοι γκράντε. Το συγκεκριμένο αυτοκίνητο είναι Μερσεντέ και μάλιστα υπουργική.

Δεν ξέρω εάν το έχετε παρατηρήσει, αλλά η υπουργοΜερσεντές είναι το πρώτο αυτοκίνητο ευαίσθητο στο χρόνο. Εν αντιθέσει με τα άλλα, που όσο περισσότερο καιρό τα έχεις και όσο περισσότερο τα χρησιμοποιείς, αυτά χαλάνε, ρυπαίνουν, μένουν και σε βγάζουν από τα ρούχα σου, τα αμάξια δηλαδή των κοινών θνητών…

… αυτές οι υπουργοΜερσεντές όσο περνάει ο καιρός γίνονται όλο και πιο μαύρες, όλο και πιο μακριές, όλο και πιο γυαλιστερές. Μέχρι που, όπως κάνει ένας φυσιοδίφης με τους κύκλους στον κορμό των δέντρων, σε λίγο καιρό θα μπορούμε να μαντεύουμε πόσα τέρμινα συμπληρώνει ο κ. υπουργός στην καρέκλα του από τη γυαλάδα στο καπώ και από το μήκος του μεταξόνιου. Επίσης και από το βάθος της υπόκλισης του οδηγού, από τη δουλικότητα της χαιρετούρας, αλλά αυτά είναι παλιά και φθαρμένα κριτήρια – και δεν έχουν σχέση και με τη σημερινή ημέρα.

Την «Ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο» δεν την κήρυξε ούτε η Ένωση Συγκοινωνιολόγων, ούτε οι Οικολόγοι και οι Εναλλακτικοί, ούτε ο Σύλλογος των Φίλων του Ποδηλάτου, που έχει και γνωριμίες κορυφής στο πολιτικό μας στερέωμα. Την κήρυξαν οι δημοσκοπήσεις. Αυτό θέλει να πει ο ψηφοφόρος, αυτό θέλει να πει ο εκλογέας που ρίχνει μαύρο, κατάμαυρο, πιο μαύρο κι από το φυμέ τζάμι της λιμουζίνας. Ότι βαρέθηκε, αλλά πάρα πολύ άσχημα όμως, την επανάληψη της ίδιας ιστορίας. Την αλαζονεία της εξουσίας, το αίσθημα της αιωνιότητας, τη σιγουριά πως άπαξ κι έκατσε κάποιος στην υπουργική πολυθρόνα κάτι του χρωστούσε η ζωή και πρέπει να το πληρώσουν οι υπόλοιποι, τη χαμηλή πτήση με καλάμι – το μόνο οικολογικό μέσο μεταφοράς που προτιμούν οι θεράποντες της εξουσίας.

Για τον κ. Καραμανλή, η Ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο είναι μια μεγάλη πολιτική ευκαιρία. Αυτό ακριβώς του ζητούν οι ψηφοφόροι του να κάνει, γκρεμίζοντάς τον από το αδιατάρακτο προβάδισμα, θυμίζοντάς του ότι είναι ανταντικατάστατος όσο κι εκείνοι που αντικατέστησε. Να πάρει λεωφορείο – δεν εννοώ το πραγματικό ΚΤΕΛ, αν κι αυτό δεν είναι για παρίες δηλαδή… Να κάνει μια βόλτα με τα πόδια. Να δει μερικά πρόσωπα πραγματικών ανθρώπων, σαν αυτά που οι Πρωθυπουργοί παύουν να συναντούν από την επομένη της ορκωμοσίας τους. Δεν χρειάζεται να γίνει χαλίφης της Βαγδάτης και να βγει στην αγορά μεταμφιεσμένος για να δει, όπως εκείνος, την αληθινή αίσθηση του κόσμου. Οι καιροί έχουν αλλάξει και υπάρχουν γι’αυτό οι σφυγμομέτρες και οι δημοσκόποι.

Οι Πρωθυπουργοί δεν χρειάζονται την ημέρα χωρίς αυτοκίνητο, την ημέρα χωρίς λιμουζίνα, για να συναντήσουν τους πολίτες και το κοινό αίσθημα. Τη χρειάζονται για να συναντήσουν τον εαυτό τους, που με τον καιρό στο Μαξίμου απομακρύνεται.