Seven - τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα

Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου – και αυτό που ζει η κυβέρνηση με τα γκάλοπ είναι ένα πραγματικό θρίλερ. Ποιο θρίλερ; Το Seven – θα το θυμάστε, είναι το σήριαλ της εκδίκησης για τη διάπραξη και των επτά θανάσιμων αμαρτημάτων.

Λαγνεία: πρώτο και χειρότερο. Είναι ασφαλώς η λαγνεία της εξουσίας, αυτή που δεν σε αφήνει να σκεφτείς ότι μπορεί να την αποχωριστείς, αυτή που σε κάνει να μετέρχεσαι όλα τα μέσα για τη διατήρησή της, αυτή που κολλάει υπουργούς στην καρέκλα και τους χωρίζει από τον υπόλοιπο κόσμο. Θανάσιμο όσο και αθεράπευτο.

Δεύτερον, λαιμαργία. Αυτή αλλάζει απλούς ανθρώπους, που αποφασίζουν να διεκδικήσουν δημόσια αξιώματα, σε αχθοφόρους ασήκωτων πόθεν έσχες. Κάποια στιγμή, το βάρος τσακίζει…

Τρίτο αμάρτημα, απληστία. Από τα απεχθέστερα των ανομημάτων, φύεται ως άκανθα μεταξύ των ανθέων, σε οροπέδια και Βατοπέδια. Μετατρέπει τους μοναχούς σε traders, τους ηγουμένους σε επενδυτές, τους θεοσεβούμενους σε θεομπαίχτες, κάνει τα ράσα ρόμπες. Φέρε και τούτο, φέρε κι εκείνο, φέρε και το άλλο οικόπεδο, τα «φιλέτα», που δεν είναι νηστήσιμα, και τα άγονα που γονιμοποιούνται με must υπουργικές αποφάσεις. Και οι διεκδικήσεις δεν έχουν τέλος…

Τέταρτο, αμάρτημα: οκνηρία. Αυτή δεν ωθεί σε πράξεις, αλλά αποτρέπει. Αφήνει τη φορά των πραγμάτων να καθορίζει την ατζέντα, αφήνει υπουργούς στη θέση τους όταν προ πολλού έπρεπε να έχουν εξωπεταχθεί. Κι όταν πια έρθει το πλήρωμα του χρόνου και έρθει το αναπόφευκτο, τότε η κίνηση έχει προεξοφληθεί και δεν σε σώζει ούτε το άγιο Ευαγγέλιο ούτε η καταλληλότητα για την πρωθυπουργία.

Πέμπτο αμάρτημα: ζήλεια. Αυτή πλήττει κυρίως το γυναικείο πληθυσμό, μηδέ εξαιρουμένων των υπουργικών συζύγων. Γιατί εκείνος κι όχι εσύ, χρυσέ μου. Είναι καλύτερος από εσένα; Γιατί να είναι πιο ακριβό το δικό της ρολόι, πιο μεγάλο το δικό τους σπίτι, πιο φαρδιά η δική τους πισίνα, πιο μεγάλο το δικό τους φουσκωτό, πιο φουσκωτός ο δικός τους λογαριασμός. Άπειρα τα κόλπα του Εωσφόρου, αλλά αυτό είναι από τα πιο πετυχημένα, κι άμα σου κάτσει, λίγοι καταφέρνουν να ξεφύγουν.

Αλαζονεία, έκτο και μείζον αμάρτημα. Κάνει τους ταπεινούς «καλαμοκαβαλάρηδες της εξουσίας». Στην αρχή έχουν το αίσθημα της αιωνιότητας. Κερδίσαμε μια φορά, θα κερδίζουμε πάντα. Οι αυλοκόλακες, οι πορτιέρηδες, οι μερτσεντέ μετά οδηγού, οι δόξες και τα ξεσκονίσματα, ήρθαν για να μείνουν. Στο τέλος δεν υπάρχει το αίσθημα, αλλά η αγωνία της αιωνιότητας. Το άγχος μήπως ξημερώσει κάποια μέρα επιστροφής στην αφάνεια, στην ανωνυμία, αυτή που δεν αντέχεται, τη μέρα που κανείς δεν ανοίγει την πόρτα με υπόκλιση και με την προσφώνηση «καλωσήρθατε κύριε υπουργέ».

Το ύστατο αμάρτημα δεν το έχουν διαπράξει οι κυβερνώντες, αυτοί που ζουν τούτες τις μέρες τη δική τους κόλαση σε κάθε καινούργια δημοσκόπηση. Το έβδομο αμάρτημα είναι η οργή. Και αυτό το διαπράττει η κοινή γνώμη. Που με την ίδια αβάσταχτη ελαφρότητα με την οποία εξύψωνε τώρα καταβαραθρώνει, κι αυτούς που καταβαράθρωνε τώρα εξυψώνει, για να ξαναρχίσει ο κύκλος της αμαρτίας χωρίς μεταμέλεια για τους αποπάνω και της μεταμέλειας χωρίς περίσκεψη για τους αποκάτω.

Εσύ γλυκιά μου εξουσία…