Bull's eye

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου – και τι ακριβώς σημαίνει πιστωτική κρίση; Είναι η κατάσταση κατά την οποία ένα συσσωρευμένο κεφάλαιο, που θεωρείται σταθερό και χρησιμοποιείται ως εγγύηση για μια εκτεταμένη σειρά συναλλαγών οι οποίες δεν έχουν ακριβές εσωτερικό αντίκρυσμα, απομειώνεται για συγκυριακούς λόγους, με αποτέλεσμα όλη η συναλλακτική αλυσίδα την οποία στηρίζει να μένει στον αέρα.

Αυτό ακριβώς συνέβη με τις αμερικανικές τράπεζες, λέτε… Όχι μόνον. Αυτό ακριβώς έχει συμβεί στην κυβέρνηση.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι πολιτικοί αναλυτές μιλούν για το «πολιτικό κεφάλαιο Καραμανλή» και για την «συσσωρευμένη περιουσία της παράταξης», η οποία έχει κάτι προβλήματα αποτίμησης στις τελευταίες δημοσκοπήσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης μίλησε για «κεφάλαιο του Πρωθυπουργού» το οποίο σπαταλάται για την κάλυψη προσωπικών συμπεριφορών. Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης είναι το πιο γρήγορο πιστόλι της κυβέρνησης στις συνεντεύξεις, όπως θα έλεγε και ο Γεράσιμος Αρσένης, πού τον θυμήθηκα πρωί-πρωί… Οι συνεντεύξεις του, του Μεϊμαράκη, όχι του Αρσένη, χτυπάνε στο «μάτι του ταύρου». Αν σε κάποια φάση της ζωής σας ήσασταν αργόσχολος πρώην υπουργός ή απελπισμένος βουλευτής που πάλι δεν τον έβαλε στον ανασχηματισμό, ίσως έχετε περάσει κάποιες ώρες παίζοντας βελάκια σε μια παμπ. Το κέντρο του στόχου λέγεται «μάτι του ταύρου» και εκεί μπορεί κανένας να φανταστεί να καθρεφτίζεται όποιο πρόσωπο προτιμά. Την προηγούμενη φορά στην κόρη του ματιού του ταύρου γυάλιζε το κεφάλι του Γιώργου Βουλγαράκη και τρεις μέρες αργότερα ο Βουλγαράκης είχε άφθονο χρόνο για να παίζει νταρτς στις παμπ ανάμεσα στις επισκέψεις σε δικηγορικά γραφεία. Αυτή τη φορά, ποιόν είδε ο ταύρος; Ο ταύρος είδε το Θόδωρο Ρουσσόπουλο.

Αλλά το ένα είναι πολύ διαφορετικό από το άλλο. Στην πολιτική υπάρχει μια αυτονόητη και ανομολόγητη σύμβαση. Ότι ένας Πρωθυπουργός δικαιούται να διατηρεί ορισμένες πολύ στενές πολιτικές σχέσεις και οι σχέσεις αυτές να βρίσκονται στο απυρόβλητο των στελεχών του. Να του αναγνωρίζουν, δηλαδή, το δικαίωμα ενός μικρού κύκλου που να μην κρίνεται στο βαθμό που κρίση γι’αυτόν αποτελεί η πρωθυπουργική εμπιστοσύνη.

Η διάτρηση αυτού του υμένα προστασίας γύρω από το ίδιο το πρόσωπο του Πρωθυπουργού σηματοδοτεί μείζονα αλλαγή των πολιτικών δεδομένων. Αυτό έχει συμβεί σήμερα στον κ. Καραμανλή. Το θέμα δεν αφορά τον κ. Ρουσσόπουλο – είναι απολύτως εμφανές ότι οποιοσδήποτε άλλος εάν βρισκόταν στη θέση του θα είχε από μέρες τώρα ακολουθήσει –ή, το πιθανότερο, προηγηθεί- του κ. Βουλγαράκη στο δρόμο προς την έξοδο. Το γεγονός όμως ότι ο Ρουσσόπουλος παραμένει στην κυβέρνηση δεν έχει σχέση με το Ρουσσόπουλο. Έχει σχέση με τον Καραμανλή.

Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά όσοι μιλούν, και ασφαλώς ο κ. Μεϊμαράκης. Ο «Βαγγέλης», όπως τον αποκαλούν όλοι, είναι το στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας που έχει την καλύτερη αίσθηση των ρευμάτων στην κομματική βάση. Εδώ βρίσκεται και η κεντρική διαφορά. Μέχρι τώρα, το τι έλεγε ο Καραμανλής είχε μεγαλύτερη σημασία από το τι πίστευε, το τι μουρμούριζε ή τι φώναζε η βάση. Σήμερα, με ορόσημο τη Θεσσαλονίκη, το τι λέει η βάση έχει, συμπεραίνουν όσοι έχουν χρόνια στο νεοδημοκρατικό κουρμπέτι, έχει μεγαλύτερη σημασία από το τι λέει, ψιθυρίζει και δύσκολα πια εντέλλεται το Μέγαρο Μαξίμου. Η βάση είναι τώρα σημαντικότερη από την κορυφή, η vox populi είναι δυνατότερη από τη vox Καραμανλή.
Κι αυτό είναι μια διαφορετική πολιτική συνθήκη.