Τετάρτη 30 Ιανουαρίου – και ταλαιπωρημένος από τα σκάνδαλα, τσακισμένος από την αδυναμία του να δώσει έστω μια ελπίδα διεξόδου, ξέπνοος από δυνάμεις και χωρίς διάθεση ενασχόλησης με τίποτε άλλο εκτός από μίζερα, φθοροποιά εσωκομματικά προβλήματα και διενέξεις προσωπικών στρατηγικών, ο δικομματισμός μοιάζει σχεδόν για λύπηση στις δημοσκοπήσεις.
Δεν είναι ότι πέφτουν τα ποσοστά του. Είναι που δεν υπάρχει η παραμικρή εικόνα για προοπτική ανάκαμψης. Δεν είναι ότι φυλλορροεί. Είναι που δεν του έχει απομείνει ίχνος δυναμικής στην κοινωνία. Δεν είναι ότι αμφισβητείται. Είναι πως η αμφισβήτησή του έρχεται σε μια στιγμή που ο ίδιος δείχνει μηδενικά ανακλαστικά απέναντί της.
Σε εποχή επικοινωνιακού καταιγισμού, το κλίμα της φθοράς δεν αποτυπώνεται στα Μέσα. Διογκώνεται και πολλαπλασιάζεται, μέσα σε ένα φαύλο κύκλο, για τον οποίο τα κόμματα εξουσίας δεν έχουν δικαίωμα ένστασης. Τον ανέχθηκαν στην έναρξή του, τον τροφοδότησαν με την παρουσία των στελεχών τους για εκλογικά οφέλη, τον υποδαύλισαν θεσμικά με την έλλειψη αποφασιστικότητας για σύγκρουση με το νέο πόλο εξουσίας. Τώρα, η διαμαρτυρία τους προσλαμβάνεται ως ιδιοτελής γκρίνια.
Η στρατηγική τους περιορίζεται στον περίφημο «επικοινωνιακό χειρισμό». Πώς θα καταφέρουμε να έχουν πρώτο θέμα τα κανάλια κάτι άλλο από αυτό που σήμερα το βράδυ μας ενοχλεί, πώς θα επηρεάσουμε ώστε τα κανάλια να «παίζουν» πιο έντονα εκείνο που βλάπτει τον αντίπαλο περισσότερο από εμάς. Είναι ένα διαρκές επικοινωνιακό παιχνίδι ευθύνης, αυτό που οι Άγγλοι αποκαλούν blame game. Και υποθέτει ότι οι εκλογές είναι ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος. Ότι δηλαδή τα ποσοστά του δικομματισμού έχουν ένα όριο προς τα κάτω, ότι αυτό το όριο βρίσκεται ψηλά, ότι οι πολίτες στην Ελλάδα στην συντριπτική τους πλειοψηφία ψηφίζουν και θα ψηφίζουν για την άσκηση της εξουσίας παρά για τη γνώμη τους γι’ αυτήν.
Το παιχνίδι είναι σωστό όσο οι παίκτες, δηλαδή οι εκλογείς, ανταποκρίνονται σε αυτό. Οι τελευταίες μετρήσεις δείχνουν πως η συνέχιση αυτού του μοτίβου δεν είναι εγγυημένη. Και το γεγονός ότι την επομένη του θανάτου του Αρχιεπισκόπου, πρώτο θέμα δεν είναι η διαδοχή στην Εκκλησία, αλλά η κρίση στη Νέα Δημοκρατία με τον Κουκοδήμο, η κρίση στο ΠΑΣΟΚ και η κίνηση Βενιζέλου, η κοινή τους πτωτική μοίρα στις σφυγμομετρήσεις και ένα ακόμη απειλητικό σκάνδαλο με το λογότυπο της Siemens, δείχνει πως ούτε οι όροι του παιχνιδιού είναι πια εγγυημένοι. Για πρώτη φορά από τη μεταπολίτευση είναι ορατό το ενδεχόμενο να χάνουν και οι δύο και να μοιραστούν την κρίση εξ αδιαιρέτου.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
Αγαπητέ κ. Καρζή, είμαι ακροατής σας από την εποχή του Flash, όταν επέστρεψα στην Ελλάδα (1995) μετά από δεκαετή απουσία στο εξωτερικό για μεταπτυχιακές σπουδές. Από τότε είχα ξεχωρίσει την ικανότητα ανάλυσης που διαθέτετε αλλά και το λογοτεχνικό ταλέντο σας στην διατύπωση των εννοιών. Το καθημερινό εισαγωγικό σας σχόλιο του Σφυγμού της Μέρας αποτελεί το απαραίτητο συνοδευτικό του πρωινού μου καφέ και πολλές φορές χαρακτηρίζει και την ημέρα μου. Να είστε καλά γιατί αποτελείτε όαση δημοσιογραφίας στο χάος των ΜΜΕ στη χώρα μας.
Επιτρέψτε μου μερικές απλοϊκές σκέψεις, διότι στερούμαι το περίτεχνο δικό σας λόγο, ύφος και νοηματική καθαρότητα. Ο τυφλός κομματισμός που διακατέχει τα στελέχη όλων ανεξαρτήτως των κομμάτων είναι υπεύθυνος για την κατάσταση που περιγράφετε, με ιδιαίτερα βαρύνουσα ευθύνη στα στελέχη των κομμάτων εξουσίας. Η προεκλογική τους άρνηση για οποιασδήποτε μορφής συνεργασία με γνώμονα το συμφέρον του τόπου, βρίσκει την απάντηση της στις τελευταίες σφυγμομετρήσεις. Και αυτό αποτελεί πρόβλημα κουλτούρας και εκπαίδευσης, διότι φαίνεται ότι οι πολιτικοί μας δεν έχουν μάθει να συζητάνε για την λύση των προβλημάτων, αλλά απλά για την επικοινωνιακή διαχείρηση της εκάστοτε κρίσεως. Ο λαός όμως φαίνεται ότι καταλαβαίνει, πλην όμως αισθάνεται εγκλωβισμένος. Η έλλειψη οράματος και η συνεχής αδυναμία για την αντιμετώπιση βασικών προβλημάτων του κόσμου σε θέματα, διαβίωσης, υγείας, οικονομικής ανάπτυξης, εκπαίδευσης αποτελεί αλάνθαστο γνώμονα. Η λύση για μένα είναι η διάλυση των δύο κομμάτων εξουσίας και η ανασύνθεση των δυνάμεων με άλλα κριτήρια. Κριτήρια που έχουν να κάνουν με την αξιοκρατία και όχι τις οικογένειες ή τις πολιτικές καταβολές, την πρόοδο και ανάπτυξη και όχι το βόλεμα στη θεσούλα του Δημοσίου, τη λύση στα προβλήματα και όχι απλά την επικοινωνιακή διαχείρηση. Μένει να διαπιστώσουμε λοιπόν, αν οι πολιτικοί μας είναι και κουφοί εκτός από τυφλοί. Ευτυχώς η ένταξη μας στην Ε.Ε. διασφαλίζει ότι δεν επικρατούν στη χώρα μας συνθήκες του 1967, και επομένως δεν κινδυνεύουμε να δούμε την Ολυμπιακάρα μας να παίζει τελικό Champions League στο Wembley...
Post a Comment