Πέμπτη 10 Ιανουαρίου – και η Ινδία είναι μια μεγάλη και αντιφατική χώρα. Έχει για όλα μια καλή και μια κακή εκδοχή. Ακόμη και για τις σχέσεις που ενώνουν τους ανθρώπους με ακατάλυτα δεσμά. Μια από αυτές – αλλά όχι η μόνη- είναι ο έρωτας. Μια άλλη, άσχετη αλλά τώρα το θυμήθηκα, είναι η πολιτική.
Στην πολιτική, τώρα λοιπόν που το θυμήθηκα, η Ινδία –η μεγαλύτερη δημοκρατία του κόσμου- δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με την εδώ κοιτίδα της δημοκρατίας. Εκεί, στα μόλις 60 χρόνια ανεξαρτησίας, έχει διαμορφωθεί ένα παράδοξο σύστημα – και στην ίδια την Ινδία και στο κομμάτι της που απλώς έχει άλλο όνομα και άλλο θρήσκευμα και λέγεται Πακιστάν. Εκεί τα κόμματα έχουν οικογενειακό χαρακτήρα. Πρόσφατα, ας πούμε, δολοφονήθηκε η Μπεναζίρ Μπούτο. Ο πατέρας της ήταν πρωθυπουργός, ο Ζουλφικάρ, και εκτελέστηκε. Η ίδια εξοντώθηκε. Ποιος θα γινόταν αρχηγός στο Λαϊκό Κόμμα; Η απάντηση ήταν απλή. Ο γιος της. Είναι βέβαια 19 χρονών. Δεν έχει ζήσει ποτέ στο Πακιστάν. Δεν έχει ιδέα από πολιτική. Έχει όμως το βασικό προσόν. Λέγεται Μπούτο. Αν του τύχει κάτι, βλέπω να μένει το Μέγκα χωρίς διευθυντή προγράμματος.
Στην Ινδία τους Μπούτο τους λένε Γκάντι. Ήταν πρώτα ο Νεχρού, μετά η εγγονή του, η Ίντιρα Γκάντι, που τη δολοφόνησαν. Ο γιός της ο Σαντζάι σκοτώθηκε σε δυστύχημα. Η επιλογή, οπότε ήταν ξεκάθαρη. Ο άλλος γιός της, ο Ρατζίβ. Δολοφονήθηκε κι αυτός. Δεν είχε μείνει Γκάντι για το κόμμα του Κογκρέσσου. Ε, και; Ο Ρατζίβ είχε παντρευτεί. Βέβαια ήταν Ιταλίδα, βέβαια είχε σχέση με την Ινδία νωρίτερα όση εσείς κι εγώ. Αλλά αυτό δεν είχε σημασία. Λεγόταν, έστω και εξ αγχιστείας, Γκάντι. Πρόεδρος του Κογκρέσσου είναι σήμερα μια Ιταλίδα από τη Λουζιάνα, με το ινδικότατο όνομα Σόνια, αλλά πάντως (έτσι ησυχάζουν 800 εκατομμύρια Ινδών) Γκάντι.
Τέτοια περίεργα, που καμμία σχέση δεν έχουν με την ωραία Ελλάδα, συμβαίνουν σε αυτή την εξωτική χώρα, την Ινδία, όπου σήμερα μεταβαίνει με σύσσωμο το επιτελείο του ο κ. Καραμανλής. Η Ινδία είναι επίσης τόπος συμβολικός και των ερωτικών σχέσεων. Εκεί, για παράδειγμα, βρίσκεται το διασημότερο σύμβολο της συζυγικής αγάπης, το Ταζ Μαχάλ. Βεβαίως, ισχύει επίσης ότι οι Ινδοί είχαν και μια άλλη ενδιαφέρουσα συνήθεια. Όταν πέθαινε ο μαχαραγιάς, τη σύζυγό του την έκαιγαν (ζωντανή αυτή) στην επιθανάτια και καθαρτήρια πυρά.
Έτσι είναι ο έρωτας – και όχι μόνον. Όταν ξεκινάει δεν ξέρεις αν θα καταλήξει στην αιωνιότητα ή στην πυρά.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment