Βαθύ γκρι, σχεδόν μαύρο

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου – και κατά σύμπτωση χτες το βράδυ ξεφύλλιζα ένα μάτσο χαρτιά. Ήταν τυπωμένα τα πρώτα θέματα του Σφυγμού της Μέρας από το καλοκαίρι και μετά – από εκείνο το ωραίο 15αύγουστο που αποφασίσαμε να κάνουμε εκλογές για να βγούμε από το αδιέξοδο και επιστρέψαμε άρον-άρον για να δούμε (μη χάσουμε…) την ηρωική έξοδο της χώρας από όλα τα προβλήματα και τις στενωπούς.

Η είδηση –δεν είναι καινούργιο αυτό- είναι τις περισσότερες φορές η κακή είδηση, το δυσάρεστο γεγονός, η αρνητική εξέλιξη. Αλλά κάντε μια αναδρομή στις 150 μέρες που έχουν μεσολαβήσει. Δεν είναι απλώς ότι θα διαπιστώσετε μια κατακλυσμιαία δυσθυμία. Δεν είναι μόνο ότι θα δείτε ανάγλυφη την αιτία αυτής της δυσθυμίας. Δεν είναι ούτε ότι δεν θα βρείτε κανένα, μα κανένα, καλό νέο, ένα παράθυρο για ανάσα αισιοδοξίας. Είναι που τα κακά νέα δεν έρχονται από παντού, αλλά αφορούν κυρίως και σε συντριπτικό ποσοστό τη χώρα, είναι που δεν οφείλονται σε μια αρνητική συγκυρία, ή σε απρόβλεπτους παράγοντες, ή στο κακό το ριζικό μας. Έρχονται όλα από μέσα.

Από τις φωτιές και το πώς τις αντιμετωπίσαμε μέχρι το πλήρες αδιέξοδο του πολιτικού συστήματος την επαύριο μιας καθαρής εκλογής, περνώντας από υπουργικά καταλύματα σε αναψυκτήρια, από δάση αυθαιρέτων, από ανοιχτές καταγγελίες παράκεντρων εξουσίας για προσπάθεια ελέγχου των κομμάτων (αναρωτιέμαι εάν ισχύουν και σήμερα…), από γενικούς γραμματείς υπουργείων που εκβιάζονται και πηδούν στο κενό, από ειδικούς γραμματείς που καταγγέλλονται συναλλασσόμενοι, από δημοσιογράφους που κυκλοφορούν με σακκούλες γεμάτες χαρτονομίσματα, από δημοσιογράφους που δημοσιεύουν πολιτικό πορνό χωρίς καν να επικαλεστούν την ειδησεογραφική του αξία, από άλλους δημοσιογράφους που διεκδικούν το μονοπώλιο της τηλεοπτικής και κυριακάτικης εισαγγελίας, όλα παραπέμπουν στην ίδια νοσηρή κατάσταση. Την κοινή διαπίστωση του προβλήματος, του βάθους και της έκτασής του, στην κοινή διαπίστωση της ανάγκης για άμεση πρωτοβουλία και επίσης στην κοινή διαπίστωση ότι δεν υπάρχει καμμία δύναμη που να πάρει τέτοια πρωτοβουλία.

Σήμερα, ένας νεκρός (ξανά…) σε μαχαιρώματα οπαδών. Δεν είναι καινούργιο. Πριν από όχι πολύ καιρό είχαμε την μάχη των οπαδών στην Παλλήνη, πάλι με ένα νεκρό. Τώρα, αντί μάχης, ενέδρα. Συμβαίνουν αυτά στους πολέμους. Τι έγινε έκτοτε. Άλλαξε κάτι στο ποδόσφαιρο; Συνέβη κάτι που να το βγάλει από τη σφαίρα της ημι-παρανομίας που τροφοδοτείται από την επίνευση των ισχυρών, την ανοχή των αρχών και την έξαρση του φανατισμού; Δεν συνέβη. Δεν συνέβη όχι γιατί δεν ξέρουμε τι χρειάζεται. Όχι γιατί δεν έχουμε τη δυνατότητα να το επιβάλουμε. Αλλά επειδή δεν υπάρχει κανείς να το κάνει.

Αυτό είναι το θέμα. Ότι όλοι ξέρουμε τι χρειάζεται και κανείς δεν υπάρχει ακόμη να το κάνει.