Γενική ασυλία

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου – και για τις πολιτικές ή τις αστυνομικές πλευρές της υπόθεσης Ζαχόπουλου μπορεί κανείς να έχει τη μία ή την άλλη οπτική. Αλλά υπάρχει και η καθαρά διοικητική πτυχή – τι έχει να κάνει το κράτος, πέρα και ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει με την κυβέρνηση ή και τη Δικαιοσύνη.

Υπάρχει, για παράδειγμα, μια τράπεζα. Από ό,τι έχω καταλάβει έως τώρα ένας δημοσιογράφος εμφανίστηκε τρεις φορές για να καταθέσει υπέρογκα ποσά. Την τρίτη ένας υπάλληλος ειδοποίησε το ΣΔΟΕ και έτσι άρχισε να ξετυλίγεται ένα από τα κεφάλαια του μυθιστορήματος των ημερών, αυτό που έχει τίτλο «5 εκατομμύρια ευρώ». Ναι, αλλά τις άλλες δύο τι έγινε; Ποια ακριβώς κύρωση υπέστη ή θα υποστεί η τράπεζα για το γεγονός ότι αποδέχθηκε προηγούμενες καταθέσεις χωρίς να ενημερώσει, ως όφειλε, τις αρχές; Θα δεχθεί κάποιο βαρύ πρόστιμο; Θα κινηθεί η Τράπεζα της Ελλάδος για να την ελέγξει; Θα κινδυνεύσει η άδεια λειτουργίας της στην Ελλάδα; Θα διωχθούν για την προφανή συνέργεια σε διακίνηση μαύρου χρήματος τα στελέχη της;

Η απάντηση είναι προφανώς όχι – μάλλον θα αστειεύεσαι… Όπως δεν συνέβη τίποτα στην ιδιωτική τράπεζα που έδωσε 2,5 εκατομμύρια ευρώ μετρητά στην υπόθεση της Ακρόπολις Χρηματιστηριακή – και εκεί τελοσπάντων ήταν και χρηματιστές και έκαναν ανάληψη, όχι κατάθεση. Όπως δεν συνέβη τίποτα στην κρατική τράπεζα που έκανε ακριβώς το ίδιο στην ίδια υπόθεση.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνον οι αυτουργοί. Το πρόβλημα είναι ότι η δουλειά τους γίνεται υπερβολικά εύκολη σε μια χώρα που πλημμυρισμένη από μαύρο χρήμα και διαφθορά έχει εικόνα Ευρώπης και υπόβαθρο Κοσσόβου. Σε ποια άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα εκτός από την Πρίστινα κυκλοφορούν ευυπόληπτοι πολίτες με σακκούλες γεμάτες χαρτονομίσματα και η ζωή συνεχίζει να κυλά ευτυχισμένη; Το πρόβλημα είναι ότι η συνέργεια στη διακίνηση μαύρου χρήματος είναι και προσοδοφόρα και εντελώς ακίνδυνη, χάρη στην διοικητική διαφθορά και παράλυση (πέρα από κάθε όριο ανοχής και αγγίζοντας το όριο της συνενοχής).

Χθες, η Δικαιοσύνη έβαλε στο αρχείο την υπόθεση των υποκλοπών. Το πιο σκληρό μήνυμα το πήρε η κοινωνία όχι τόσο από το γεγονός ότι δεν εντοπίστηκαν οι δράστες των υποκλοπών και οι εντολείς τους. Όταν παρακολουθείται ο πρωθυπουργός, ο αρχηγός του στρατού και όλη η πολιτική ηγεσία της χώρας, οι πολίτες μπορούν να υποθέσουν ότι πρόκειται για μια υπόθεση εντελώς ειδικού χειρισμού και, στο κάτω-κάτω, να αποδεχθούν ότι υπάρχουν μερικά πράγματα που μια κυβέρνηση μπορεί να επιλέξει να μην δημοσιοποιήσει ποτέ, σταθμίζοντας (με τα δικά της αναγκαστικά κριτήρια) το εθνικό συμφέρον. Το πιο σκληρό μήνυμα από την υπόθεση των υποκλοπών είναι ότι δεν συνέβη απολύτως τίποτα στην εταιρεία Βόνταφον, ούτε στην Έρικσον. Η μέγιστη ταλαιπωρία ήταν ότι προσήλθαν και κατέθεσαν στη Βουλή – ψέκασαν, σκούπισαν και τελείωσαν. Πλήρωσαν και μερικά παραπάνω για διαφημίσεις, έκοψαν και ένα βαρύ λογαριασμό για την επικοινωνία και τη νομική τους υποστήριξη και καθάρισαν. Ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Ούτε που κινδύνευσε η άδεια λειτουργίας, ούτε καν πίεση ουσιαστική στην επιχειρηματική της δραστηριότητα δέχθηκε μια εταιρεία μέσα από το δίκτυο της οποίας παρακολουθήθηκε το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας της χώρας. Αυτό είναι το μήνυμα. Δεν τρέχει κάστανο – ακόμη κι αν βλαβεί ο Πρωθυπουργός, ο αρχηγός της αντιπολίτευσης, ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων, ο πρόεδρος της δημοκρατίας ή όλοι μαζί. Ζήσε τη στιγμή. Πού θα ξαναβρείς τέτοια χώρα;