Ποιά κρίση;

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου – και χθες ήταν η μέρα των εκπροσώπων. Για την κυβέρνηση, ο βασικός της εκπρόσωπος βρίσκεται με τον Πρωθυπουργό στις μακρινές Ινδίες – η ευτυχία, έστω και σύντομη, είναι απλό πράγμα. Ο αναπληρωτής του ζούσε ώρες δυστυχίας, απέναντι στους δημοσιογράφους – που για κάτι τέτοια διάλεξαν ένα κατά τα άλλα επιβαρημένο επάγγελμα. Ο κ. Αντώναρος έπρεπε να σχολιάσει τη διαπίστωση της κας Μπακογιάννη ότι η κοινή γνώμη, οι πολίτες, η κοινωνία έχουν αποστασιοποιηθεί από το πολιτικό σύστημα επειδή πιστεύουν ότι οι πολιτικοί τους λένε ψέμματα. Και ότι ο δρόμος της επιστροφής, εάν υπάρχει, προς την αξιοπιστία είναι να σπάσει αυτό το στερεότυπο, με ανακαίνιση της γλώσσας επικοινωνίας, με απαγκίστρωση από δεδομένες ευκολίες και προβαρισμένες συμπεριφορές, από κλισέ και συμβατικότητες, με μεγαλύτερη αμεσότητα και πειστική ειλικρίνεια. Περίπου σαν να λες δηλαδή ότι το πρωί ο ήλιος βγαίνει ή ότι κάποια μέρα όλοι θα φύγουμε από το μάταιο αυτό κόσμο.

Τι είπε ο κ. Αντώναρος – και μάλιστα τι «απάντησε», όπως μεταφέρθηκε, γιατί έχουμε φτάσει να αυτονόητα να θεωρούνται προκλήσεις προς απάντηση… «Απάντησε», λοιπόν, ότι «όλοι οι υπουργοί αυτής της κυβέρνησης μιλούν πάντοτε τη γλώσσα της αλήθειας». Ναι, αυτό είπε, και για όσους δεν το πιστεύουν το έχουμε αργότερα και σε ηχητικό απόσπασμα.

Λίγο αργότερα είχε την τιμητική του ο ομόλογός του στο ΠΑΣΟΚ – αυτός δεν έχει αναπληρωτή, τουλάχιστον όχι ακόμη. Ο κ. Ραγκούσης εμφανίστηκε ενώπιον Θεού και ανθρώπων και, αιφνιδιαστικά, κατήγγειλε μια ενορχηστρωμένη εκστρατεία από συμφέροντα, όχι αόριστα αυτή τη φορά, αλλά συγκεκριμένα εκδοτικά συμφέροντα, προς διάσπαση του ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ κλυδωνίζεται ξανά, λίγες εβδομάδες μετά την επανεκλογή του κ. Παπανδρέου, και το ρεφλέξ είναι απλό: φταίνε τα συμφέροντα. Υπάρχει μια συνωμοσία σε βάρος της αναβαπτισμένης ηγεσίας. Υπάρχει πλεκτάνη. Υπάρχουν δολοπλόκοι και μηχανορράφοι. Το πρόβλημα είναι ότι το ΠΑΣΟΚ υπό τη σημερινή του ηγεσία δεν συμβιβάζεται με τις επιδιώξεις αυτών των άνομων συμφερόντων, που θέλουν δικούς εγκάθετους για να ελέγχουν πλήρως, αυτά τα εξωθεσμικά κέντρα, το πολιτικό σύστημα. Σας θυμίζει κάτι; Είναι η θεωρία του Σεπτεμβρίου και του Οκτωβρίου περασμένη από ένα πολιτικό φούρνο μικροκυμάτων. Σερβίρεται καυτό…

Αλλά ας υποθέσουμε ότι είναι έτσι. Ποιο είναι το κοινό σημείο ανάμεσα στις δύο αυτές τοποθετήσεις των κκ. Ραγκούση και Αντώναρου; Νομίζω ότι υπάρχει, ορατό και αποκαλυπτικό. Είναι η άρνηση της κρίσης. Αν το πολιτικό σύστημα, λέει ο καθένας για λογαριασμό του, εμφανίζεται να περνάει κρίση και να μη λειτουργεί, μην το πιστεύετε. Είναι μια εικόνα, μια ψευδαίσθηση. Οφείλεται σε παρανόηση και σε εσκεμμένη παραπλάνηση. Κακώς οι πολίτες πιστεύουν πως οι πολιτικοί λένε ψέμματα – οι υπουργοί μας δεν λένε ποτέ, άλλωστε είναι υπουργοί του κ. Καραμανλή. Κακώς οι πολίτες δυσπιστούν έναντι του ΠΑΣΟΚ και του αρχηγού του – γελάστηκαν από τις Σειρήνες των Μέσων Ενημέρωσης. Άλλωστε είναι το ΠΑΣΟΚ του κ. Παπανδρέου. Κρίση δεν υπάρχει. Μια εικόνα πλαστή είναι, ένα φάσμα, μια illusion, μια ονειροφαντασιά. Οι ρόλοι είναι διαφορετικοί αλλά τα ανακλαστικά είναι τα ίδια: η άρνηση.

Και αν η κοινωνία βλέπει κρίση, τόσο το χειρότερο γι’αυτήν. Φταίει η κοινωνία που δεν καταλαβαίνει. Φταίει που πέφτει θύμα επιτήδειων. Κρίση δεν υπάρχει. Όπως δεν υπάρχει και αμφιβολία. Δεν αρμενίζουμε στραβά. Στραβός είναι φυσικά ο γιαλός – και έτσι μπορούμε να συνεχίσουμε στην αμεριμνησία των μελτεμιών μας.

Με μερικές ακόμη τέτοιες δηλώσεις και στις επόμενες δημοσκοπήσεις θα έχουν πάλι απορίες γιατί άραγε να εγκαταλείπονται μαζικά από τους πολίτες…