Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου – και δεν θα την βρείτε σήμερα στα πρωτοσέλιδα αυτή την είδηση. Την έχουν σπρώξει στις εσωτερικές σελίδες τα όχι ένα, όχι δύο αλλά 41 συναπτά μέτρα για να επανέλθει στο έδαφος το ιπτάμενο μπρόκολο, που μπορεί να κρίνει τις τύχες μιας κυβέρνησης πιο πολύ από το Σκοπιανό. Την έχουν εξοβελίσει οι ήττες της ΑΕΚ και του Παναθηναϊκού, που αποδεικνύουν πόση σημασία έχει να διαλέγεις το σωστό Πορτογάλο – αυτά συμβαίνουν όταν απορρίπτεις τον Πινέιρο και κρατάς τον Πεσέιρο…. Αλλά όταν τα μπρόκολα θα έχουν μαραθεί, τα πρωτοσέλιδα ανακυκλωθεί και, πιθανότατα μαζί και οι σημερινοί πρωταγωνιστές τους, αυτή η σχετικά μικρή είδηση θα είναι εδώ, στην Αθήνα για να θυμίζει πως αυτοί που την κατοικούν σήμερα ίσως να μην είναι τόσο άχρηστοι όσο επιλέγουν να φαίνονται στην ειδησεογραφία τους.
Στον παλιό Ιππόδρομο, ναό των στοιχημάτων και των ντοπαρισμένων αλόγων, θα χτιστεί ένα μεγάλο πολιτιστικό κέντρο. Θα κοστίσει 300 εκατομμύρια ευρώ. Το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, που το χρηματοδοτεί, ανακοίνωσε ποιος είναι ο αρχιτέκτονας που επέλεξε για το συγκρότημα – ανάμεσα σε άλλα μια νέα Εθνική Βιβλιοθήκη, όπου ίσως να μπορούν να μπαίνουν και αναγνώστες, που θα είναι σημαντική διαφορά με την παλιά, και μια νέα Λυρική Σκηνή. Ο αρχιτέκτονας είναι ο Ρέντσο Πιάνο – αν ήταν ποδοσφαιριστής θα ήταν ο Ροναλντίνιο και δεν θα χρειαζόταν να εξηγούμε ποιος είναι…
Τουλάχιστον, η χώρα μαθαίνει. Πριν από μερικά χρόνια, η Ελίζα Γουλανδρή είχε προτείνει να κατασκευάσει στην Αθήνα σε σχέδια ενός άλλου της ίδιας κατηγορίας, του Πέι, ένα Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης για να στεγάσει τη μοναδική συλλογή της. Θα τα προσέφερε και το κτίριο και τη συλλογή. Τότε δείξαμε μεγάλη οικολογική ευαισθησία και δεν επιτρέψαμε να κοπούν κάτι κακομοίρικα δεντράκια στη Ρηγίλλης, με αποτέλεσμα το σχέδιο να βρίσκεται ακόμη σε εκκρεμότητα. Αυτή τη φορά φαίνεται πως δεν θα κάνουμε τα ίδια.
Η επιλογή του Ρέντσο Πιάνο έχει ενδιαφέρον και για συμβολικούς λόγους. Το γνωστότερο κτίριό του είναι το Μπωμπούρ, το κέντρο Πομπιντού στο Παρίσι – αυτό το εργοστάσιο πολιτισμού που είχε ξεσηκώσει τεράστιες αντιδράσεις όταν χτίστηκε (όπως και ο πύργος του Άιφελ άλλωστε) και σήμερα τον συναγωνίζεται ως σύμβολο μιας πόλης που δεν της λείπουν και τα σύμβολα. Και έχει σημασία γιατί η Αθήνα και η Ελλάδα χρειάζονται σήμερα όλα όσα είχε δημιουργήσει το Μπωμπούρ και ο εμπνευστής του: χρειάζεται και τη βιβλιοθήκη, χρειάζεται κάτι που θα παρακινήσει νέους επισκέπτες να πάνε μαζικά σε χώρους όχι μόνον πολιτιστικής αναψυχής αλλά και της πιο κοπιώδους εκδοχής της, που είναι η ανάγνωση. Χρειάζεται ακόμη κάτι να ταράξει τα νερά, χρειάζεται ακόμη και μια φασαρία, αν γίνεται, και γιατί όχι αντιπαράθεση, ένα σχέδιο που να προκαλέσει συζήτηση, αντιδράσεις ενδεχομένως, να βγάλει στην επιφάνεια τις διαφορετικές ανησυχίες και τα διαφορετικά ενδιαφέροντα μιας μεγάλης μάζας ανθρώπων που έχουν προτιμήσει την ιδιωτικότητα των απόψεών τους απέναντι σε ένα απέραντο ιδεολογικό και –λυπούμαι να πω και πολιτικό- τέλμα, που τους απογοητεύει, τους αποθαρρύνει και τους απομονώνει. Πολύ παραπάνω από ένα κτίριο, που από μόνο του δεν θα ήταν καθόλου λίγο.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
Είμαι πατέρας 3 αγοριών. Ο μικρός μου γυιός, σήμερα 26, είναι στα ναρκωτικά, στην ηρωίνη, από τα 16, από το σχολείο. Κατ' ευθεία στην ηρωίνη, τίποτα άλλο.
Είμαστε μιά διαλυμένη οικογένεια, όπου ο πόνος είναι παντού και πάντα, 24 ώρες την ημέρα.
Η γυναίκα μου, σε βαριά κατάθλιψη, με χάπια, σχεδόν σε καταστολή. Ο μεγάλος μου γυιός φευγάτος, δική του οικογένεια, δικό του σπίτι, μακρυά από εμάς, μακρυά απ' τον πόνο. Θέλει να βοηθήσει, μα δεν μπορεί. Θέλει να μας βλέεπι, μα δεν μπορεί. Οποτε έρχεται στο σπίτι, κοιτάζει τη μάνα του, βάζει τα κλάμματα και φεύγει.
Μόνος εγώ, με την βαρειά υποχρέωση να ζήσω. Να αντέξω, γιά φροντίσω όσο μπορώ, τη γυναίκα μου, να υποστηρίξω το γυιό μου. Δεν ξέρω πιά λέξη περιγράφει την καθημερινή προσπάθεια, την γύρα στις γειτονιές ψάχνοντας τα παγκάκια, τις σκοτεινές γωνιές, τα γνωστά στέκια, με μία μονο ελπίδα: "Ας είναι, θεέ μου ζωντανός, τίποτα άλλο".
Τρεις φορές σε κώμα, τον πήγαμε στο νοσοκομείο. Εγώ και το ασθενοφόρο, ούτε ο αδερφός του εκεί, δεν άντεχει, δεν φταίει.
Η ζωή -ας την πούμε ζωή- στο σπίτι, διαρκής προφύλαξη, μην κλέψει, μην πουλήσει πράγματα, μην βρεί λεφτά, για τη δόση. Σκοπός της ζωής του είναι μόνο η δόση. Τίποτα άλλο, και με όποιο μέσο. Αγωνία μην τον πιάσουν να εμπορεύεται: 20 χρόνια καταδίκη, φίλος του στο δράμα. Το τεράστιο δίλημμα γιά μένα: Οχι λεφτά, λένε οι γιατροί. Και τι? Αν μείνει χωρίς λεφτά, δεν θα κλέψει, δεν θα εμπορευτεί?
4 προγράμμματα απεξάρτησης, κάποια τα άφησε στη μέση, κάποια τα τέλειωσε. Ενθουσιασμός, νομίζαμε ότι τα κατάφερε, και σε λίγες μέρες τα ίδια,πάλι πίσω, πάντα από τον ουρανό στα τάρταρα, πάλι στη χρήση.
Εχω κοιτάξει γκρεμούς, εχω βγεί στις άκρες μπαλκονιών πολλές φορές, για δώσω τέλος, γιά να ησυχάσω.
Δεν τα κατάφερα, δεν είχα το δικάιωμα να το κάνω. Τι θα άφηνα πίσω? Ποιος θα μάζευε τα απομεινάρια της γυναίκας μου και του γυιού μου. Πως να ξεχάσω την παράκληση της γυναίκας μου, 'το μόνο που σου ζητάω είναι να φύγεις μετά από μένα'. Ειμαι από τους ανθρώπους που δεν έχουν το δικαίωμα, την πολυτέλεια να πεθάνουν, να ησυχάσουν.
Γραφω σε σας ζητώντας βοήθεια. Δεν ξέρω από ιντερνετ, παρακάλεσα φίλο να το κάνει.
Πριν από λίγες μέρες η Καθημερινή, την Κυριακή η Χώρα, ασχολούνται με το πρόβλημα των ναρκωτικών, και τη μόνη ελπίδα μας πιά, την απελευθέρωση της Μεθαδόνης.
Ενώστε τη φωνή σας γιά την απελευθέρωση της διάθεσής της, από Νοσοκομεία, γιατρούς, από οτιδήποτε. Αρκεί να καταργηθούν οι λίστες της ντροπής. Βοηθείστε τα παιδιά μας να ζήσουν σαν ΄άνθρωποι. Βοηθείστε οικογένειες να ξαναβρεθούν, τα παιδιά να μπορούν να βλεπουν πατεράδες χωρίς να ντρέπονται.
Αντιγράψτε αυτό το γράμμα, αν νομίζετε ότι θα βοηθήσει η φωνή ενός απελπισμένου πατέρα, αλλάξτε το, γράψτε κάτι δικό σας, στειλετέ το σε άλλους, κάντε κάτι.
Εσας μπορεί να σας ακούσουν, εμάς δεν μας ακούει πιά κανείς. Ουτε κόμματα, ούτε κυβέρνηση.
Βοηθείστε μας
Post a Comment