Το απαράγραπτο δικαίωμα της παραγραφής

Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου – και λόγω της απεργίας σχεδόν κανείς δεν πληροφορήθηκε το περιεχόμενο της συζήτησης στη Βουλή που κατέληξε στην απόρριψη από την κυβέρνηση της πρότασης του ΠΑΣΟΚ για σύσταση εξεταστικής επιτροπής για την υπόθεση της Ζήμενς.

Μια παρένθεση στην αρχή. Στις απεργίες, συμμετέχουν οι δημοσιογράφοι. Δεν εργάζονται, δηλαδή δεν ενημερώνουν. Καταλαβαίνω απολύτως την ανάγκη να εκδηλωθεί με το ύστατο μέσο του εργαζομένου η αντίθεση του κλάδου σε ρυθμίσεις που βρίσκουν αντίθετη την πλειοψηφία των συναδέλφων. Αλλά είμαστε ένας ειδικός κλάδος. Ο στόχος μιας απεργίας είναι προφανώς να γίνει οχληρή προς την κυβέρνηση, να πιέσει εκείνον που εισηγείται τα μέτρα στα οποία αντιτιθέμεθα. Στην εποχή της ενημέρωσης η παρουσία της και όχι η έλλειψή της είναι που πραγματικά ενοχλεί τους κρατούντες. Τι είναι άραγε μεγαλύτερο κόστος για την κυβέρνηση, που θέλουμε να πιέσουμε ως κλάδος (και όχι ως άτομα που μπορεί και να διαφωνούμε…); Την πειράζει πιο πολύ η αντίδραση της κοινωνίας στην απουσία δελτίων ειδήσεων ή θα την ανησυχούσε περισσότερο η ύπαρξη δελτίων ειδήσεων, που θα κατέγραφαν σε πραγματικό χρόνο –και όχι κατεψυγμένες την επαύριο- τις απεργιακές κινητοποιήσεις και μαζί την υπόλοιπη επικαιρότητα; Απεργούμε – και νομίζω η κυβέρνηση θα προτιμούσε να ήταν η κινητοποίησή μας διαρκείας. Τώρα η κοινή γνώμη ούτε είδε συλλαλητήρια, ούτε έμαθε για τη Ζήμενς; Πίεση είναι αυτή προς την κυβέρνηση ή της κάναμε μια χάρη; Ενώ θα μπορούσε, ας πούμε, να εργάζονται οι δημοσιογράφοι με έκδηλη την απεργιακή στάση τους και αφιλοκερδώς – και να στηρίζουν, για παράδειγμα, με μιας ημέρας έσοδα το ταμείο ανεργίας των συναδέλφων τους.

Τέλος παρένθεσης. Στην υπόθεση Ζήμενς κρατήθηκαν οι συσχετισμοί. Το ΠΑΣΟΚ και μαζί του όλα τα κόμματα της ήσσονος αντιπολίτευσης υποστήριξαν το επιχείρημα ότι μια εξεταστική επιτροπή δεν θα παρακώλυε το έργο της δικαστικής έρευνας. Η κυβέρνηση αρνήθηκε λέγοντας πως η εξεταστική θα συνιστούσε κουκούλωμα. Όλοι θέλουν την αλήθεια. Όλοι θέλουν «να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο» και να «χυθεί άπλετο φως» - εκφράσεις, είμαι βέβαιος, που ακούτε για πρώτη φορά και σας εντυπωσίασαν…

Ποιο είναι το πρόβλημα; Ότι ήδη για τα περισσότερα εικαζόμενα ή καταγγελλόμενα αδικήματα –και μάλιστα για τους πιθανούς πολιτικούς υπαιτίους- υπάρχει ζήτημα παραγραφής. Ιδού λοιπόν δύο τουλάχιστον πράγματα που θα μπορούσε το πολιτικό σύστημα να κάνει για να συγκρατήσει κάπως το κύμα της αμφισβήτησής του, που εδράζεται αφενός στην αδυναμία λύσης των προβλημάτων της χώρας και αφετέρου στην ευκολία λύσης των προβλημάτων των στελεχών του. Πρώτον, θα μπορούσε να ζητηθεί από τα κόμματα μια δημόσια δέσμευση –στο μέτρο που είναι νομικά εφικτό- ότι δεν θα θέσουν πάντως με δική τους πρωτοβουλία, δεν θα επικαλεστούν δηλαδή πολιτικά στελέχη, τις ειδικές ρυθμίσεις περί παραγραφής. Και τα κόμματα να ζητήσουν αντίστοιχη δέσμευση από τα μέλη τους.

Και, ακόμη, να επιβάλουν τα κόμματα όχι επιεικέστερες αλλά ίσες, αν όχι αυστηρότερες, ρυθμίσεις περί παραγραφής στα αδικήματα γύρω από τη διαχείριση δημοσίου χρήματος από πολιτικά στελέχη σε δημόσια αξιώματα. Η ειδική ρύθμιση συνιστά στην αντίληψη της κοινής γνώμης απόδειξη σύμπραξης και συνενοχής σε ένα διαρκές αδίκημα συγκάλυψης της διαφθοράς. Με το αντίστοιχο μήνυμα φυσικά και προς την κοινωνία.