Η χώρα που έβλεπε τους κύκνους να περνούν

Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου – και μην με παρεξηγήσετε που νομίζω ότι αυτό που συνέβη το Σάββατο στην Αθήνα είναι η καλύτερη αποτύπωση της πραγματικότητας που ζούμε σε αυτή την ωραία και αμέριμνη χώρα. Έτυχε να βρίσκομαι στο κέντρο της πόλης. Τα Εξάρχεια από το Κολωνάκι τα χωρίζει ένας δρόμος – άλλοι λένε η Ιπποκράτους, άλλοι η Χαριλάου Τρικούπη, κανείς δεν ξέρει πού ακριβώς βρίσκονται σήμερα τα σύνορα. Από εκεί έως το Σύνταγμα, στο νοτιοδυτικό άξονα, η πρωτεύουσα ήταν γης μαδιάμ. Καδρόνια, ρόπαλα, φαλτσέτες, ματσέτες, σιδηρολοστοί, σιδηρογροθιές, κλομπ και πολλά, πολλά δακρυγόνα. Τριακόσια μέτρα παραπάνω, στο Κολωνάκι, το ανφάν γκατέ της καλοπέρασης ψώνιζε και έπινε καφέ, διαβάζοντας χαλαρό τις σαββατιάτικες εφημερίδες του για να μάθει πώς πηγαίνει η χώρα. Θα μπορούσε να το μάθει, βέβαια, κάνοντας μερικά βήματα και λίγες βαθιές εισπνοές – αλλά ο εσπρέσσο δεν μπορεί να περιμένει.

Μπορεί επίσης να καταλάβει κανείς λίγα για τη ζωή μας, παρακολουθώντας τη μαζική δράση. Τι είναι συνδικαλισμός στην Ελλάδα; Είχαμε δύο ωραία παραδείγματα την ίδια μέρα. Παράδειγμα πρώτο, η ΔΕΗ. Συνεδρίαζε το Σάββατο το Δ.Σ. για να αποφασίσει για τη συνεργασία με τη γερμανική RWE. Δεν συνεδρίασε. Γιατί; Γιατί μπούκαραν οι συνδικαλιστές και με το έτσι θέλω διέκοψαν τη συνεδρίαση. Τι το περάσανε; Εταιρεία; Να κάνει το Δ.Σ. ό,τι νομίζει; Εδώ είναι Βαλκάνια και υπάρχει συνδιοίκηση Δ.Σ.-ΓΕΝΟΠ. Όποιος δεν το σεβαστεί, θα εξωπεταχθεί. Ωραίο περιστατικό: ο πρόεδρος είπε στους εισβολείς ότι το Δεκέμβριο είχαν ζητήσει αναβολή της συνεδρίασης και εκείνος το είχε δεχθεί. Ο επικεφαλής των συνδικαλιστών τον επανέφερε στην τάξη: «δεν το αναβάλατε, σας το επιβάλαμε», του εξήγησε, για να μην ξεχνάμε και την ιεραρχία…

Ο εγχώριος συνδικαλισμός σημείωσε άλλη μια νίκη υπέρ του λαού, του κινήματος και των εργαζομένων τα Σαββατόβραδα. Η διοίκηση του Μετρό –αφού μάλλιασε η γλώσσα των πολιτών, των οργανώσεων, των νέων, των φορέων και άλλων οργάνων της αντίδρασης- αποφάσισε δοκιμαστικά να λειτουργεί μόνο Παρασκευή και Σάββατο το Μετρό από τα μεσάνυχτα έως τις δύο το πρωί. Κι αν έχει κόσμο βλέπουμε… Είχε λογαριάσει χωρίς τους συνδικαλιστές. Αποφάσισαν και προκήρυξαν στάσεις εργασίας κάθε Παρασκευή και Σάββατο, μεσάνυχτα με δυο το πρωί! Απίστευτο; Τίποτα δεν είναι απίστευτο – και ας φωνάζει από το μπλογκ της η ομάδα του G700, της γενιάς των 700 ευρώ που δεν της περισσεύουν για να τα δίνει στα ταξί, ή στα νοσοκομεία όπου διακομίζονται όσοι γυρνάνε μεθυσμένοι με μηχανάκι… Εδώ αφεντικό είναι τα λόμπι και λόμπι ισχυρό όπως τα συνδικάτα άλλο δεν υπάρχει.

Το Σάββατο, επίσης, έδωσε μια συνέντευξη στη ΝΕΤ ο Αλέκος Παπαδόπουλος, πολιτικός παλαιάς κοπής. Τον ρώτησαν γιατί υπάρχει απαξίωση του συστήματος και γιατί οι μετρήσεις γράφουν 91% δυσαρέσκεια με την αντιπολίτευση. Απάντησε με μια εικόνα: «πόσοι κύκνοι πρέπει να περάσουν για να καταλάβει κανείς ότι οι κύκνοι είναι άσπροι;». Ισχύει απολύτως για το κόμμα του, ισχύει απολύτως για τη χώρα, τη χώρα που διασκεδάζει βλέποντας τους κύκνους να περνούν…