Εδώ ΔΕΝ θα γίνει της Γαλλίας - εδώ είναι Βαλκάνια

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου – και επειδή μου άρεσε το «εδώ θα γίνει της Γαλλίας» (μου θυμίζει και Πάγκαλο παλαιάς κοπής, γι’αυτό…),

Επειδή λοιπόν εξηγήσαμε χτες τι ακριβώς θα συμβεί στους συνδικαλιστές, εφόσον τα καταφέρουν και γίνει της Γαλλίας και έχουν το 60% της κοινωνίας να είναι απέναντί τους στη μάχη οπισθοφυλακών κατά της μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού…

Ας δούμε σήμερα μια άλλη διαφορά ανάμεσα σε όσα συμβαίνουν και εις Παρισίους – αλλά δεν συμβαίνουν διόλου εδώ όπου ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα. Ο Σαρκοζί –μοντέλο υποτίθεται λόγω γοητείας και ψήφων- δηλώνει σε κάθε ευκαιρία πως «δεν θα κάνει πίσω». «Το είπα και θα το κάνω, ας το πάρουν όλοι απόφαση» είναι η θέση του, και φυσικά αποθαρρύνει όσους θα ήθελαν να αναλάβουν το κόστος της παράτασης της σύγκρουσης με μια κυβέρνηση που εφαρμόζει την ατζέντα ακριβώς που περιέγραψε στους εκλογείς και εκείνοι την εξέλεξαν.

Εδώ δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Εδώ είχαμε τα περίφημα τρία ΔΕΝ. Αυτά πληρώνει σήμερα ο κ. Μαγγίνας, αυτά θα πληρώσει η κυβέρνηση. Ο κ. Καραμανλής είπε προεκλογικά τρία ΔΕΝ. ΔΕΝ θα μειωθούν οι συντάξεις, ΔΕΝ θα αυξηθούν οι εισφορές, ΔΕΝ θα αλλάξουν τα όρια ηλικίας. Αυτά ισοδυναμούν με ένα μεγάλο ΔΕΝ: ΔΕΝ θα γίνει μεταρρύθμιση. Η αλήθεια είναι πως δεν τα είπε μόνον ο Καραμανλής, τα είπαν όλοι – αλλά αυτό έχει πια λίγη σημασία, γιατί ο Καραμανλής κέρδισε τις εκλογές, άρα τα δικά του λόγια μετράμε (και δικαίως) τώρα όλοι με το υποδεκάμετρο.

Εκτός από τα τρία προεκλογικά ΔΕΝ, υπάρχει κι ένα υπόρρητο, αλλά κατανοητό σε όλους, τέταρτο: ΔΕΝ το εννοούσε. Το κεντρικό ζήτημα είναι το ζήτημα της αξιοπιστίας. Όταν η μεγάλη ατζέντα της προεκλογικής περιόδου είναι ακριβώς η άρνηση της αλλαγής, η άρνηση της μεταρρύθμισης, όταν σε αυτήν πρωταγωνιστεί ο πολιτικός κυρίαρχος της περιόδου, αναρωτιέται εύλογα κανείς γιατί άραγε η κοινωνία να συμπράξει και να αποδεχθεί πως εκλογές ήταν και πέρασαν και, όπως λέει και ο κ. Αλογοσκούφης, άλλο οι γενικές θέσεις προεκλογικά, άλλο η εξειδίκευσή τους μετεκλογικά – δηλαδή «κι εσείς από εδώ δεν είσαστε, ή μόλις ήρθατε από άλλο πλανήτη;»

Ο μεγάλος κίνδυνος είναι ένα πέμπτο ΔΕΝ. ΔΕΝ θα γίνει τίποτα. Να πει η κυβέρνηση «ΔΕΝ βαριέσαι, το σύστημα ζει τουλάχιστον μια δεκαετία ακόμη με μπαλώματα, ας βάλουμε κι εμείς το δικό μας, ας δώσουμε στο ΙΚΑ αυτά που είναι νομοθετημένα και ας βγάλει το φίδι από την τρύπα εκείνος που θα έχει την ατυχία να κυβερνά την ώρα της κατάρρευσης», όταν το φίδι θα είναι τέρας και στην τρύπα θα είμαστε όλοι μας. Η κυβέρνηση σύντομα θα φλερτάρει με την ιδέα μιας μίνι, ακόμη πιο μίνι, ίσα για να παίρνεις όρκο αλλαγής στο ασφαλιστικό – να μπορεί να πει «κάτι έκανα» κι όλοι να ξέρουν πως τίποτα δεν έκανε και επομένως όλοι ευχαριστημένοι.

Ορατή διέξοδος δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο η ευθύνη εκείνων που έχουν τα πάντα να κερδίσουν και τα πάντα να χάσουν από την εξυγίανση ή την εγκατάλειψη του ασφαλιστικού στη μοίρα του. Δηλαδή των κοινωνικών εταίρων. Με την περιπλοκή ότι επικεφαλής τους σήμερα είναι οι γενιές που δεν ενδιαφέρονται για λύση, για να μην καταβάλουν το κόστος της. Θα πληρώσουν οι επόμενοι, που δεν εκπροσωπούνται στις ηγεσίες οι οποίες κάνουν θεωρητικώς το διάλογο. Αλλά οι κοινωνικοί εταίροι έχουν μια μεγάλη ευθύνη προς τους επόμενους. Και με τις σημερινές συνθήκες μπορούν να προτείνουν μια κοινή πορεία. Ας το κάνουν και αναρωτιέμαι ποια θα βρεθεί κυβέρνηση να την αποκρούσει. Αλλά για να προτείνεις λύση πρέπει και να θέλεις λύση…