Business as usual

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου – και είναι πραγματικά καταπληκτικό. Κάνουμε σαν να μην τρέχει τίποτα. Τίποτα δεν συνέβη, τίποτα δεν ακούσαμε, τίποτα δεν είδαμε – business as usual.

Είναι πραγματικά ασύλληπτη η αμεριμνησία με την οποία συνεχίζουμε όλοι μαζί και ο καθένας μας χωριστά μετά από ό,τι ζήσαμε το περυσινό καλοκαίρι. Αλλά εάν κανείς άνοιγε ένα παράθυρο στην Ελλάδα και έβλεπε από το Σεπτέμβρη μέχρι σήμερα, τι άραγε θα τον έπειθε πως κάτι πραγματικά σημαντικό συνέβη, κάτι που άλλαξε τη ζωή μας; Το μόνο είναι που δεν απορούμε πια όταν έρχεται μια πλημμύρα, όταν βουλιάζει ένα χωριό στη λάσπη, όταν κατεβαίνει μισό βουνό στον κάμπο. «Αναμενόμενο», λέμε, «μετά τις φωτιές».

Αύριο κατατίθεται ο νέος προϋπολογισμός. Ένας προϋπολογισμός σαν όλους τους άλλους. Με λίγο μικρότερο ή λίγο μεγαλύτερο έλλειμμα, με λίγο περισσότερη ή λίγο λιγότερη γενναιοδωρία, με προβλέψεις για το πετρέλαιο, το δολλάριο, χωρίς αύξηση του ΦΠΑ. Όλα ωραία. Ένας προϋπολογισμός, πάντως, στην ίδια λογική με τους προηγούμενους. Το κράτος υπήρξε γενναιόδωρο, δεν λέω, βοηθούσης και της κάλπης που συνέπεσε. Οι άνθρωποι στην Ηλεία και την Εύβοια πήραν χρήματα – και θα πάρουν κι άλλα. Θα τους φτιάξουμε τα σπίτια με δημόσια δαπάνη. Και κατασκευάζονται και αντιπλημμυρικά σε εκείνες τις περιοχές, άλλα καλύτερα άλλα πιο πρόχειρα. Και θα φυτευτούν ίσως και δέντρα.

Αλλά η λογική μας δεν άλλαξε. Λειτουργούμε πάντα σαν να μην κάηκε η Πελοπόννησος, σαν να μην έγινε στάχτη η μισή Ελλάδα, σαν να μην ξέρουμε ότι τέτοια μας περιμένουν και τα επόμενα χρόνια. Λίγο παραπάνω χρήμα εδώ ή εκεί, αυτό δεν είναι αλλαγή. Υποθέτω ότι μετά από μια τέτοια προειδοποίηση, έπρεπε να είχαμε πάρει το μήνυμα κάπως πιο βαθιά. Έπρεπε τώρα που είμαστε σε μάλλον καλή φάση από οικονομική άποψη να μεταβάλουμε ριζικά τον τρόπο με τον οποίο αξιολογούμε τις προτεραιότητές μας.

Τι ακριβώς έχουμε πρώτο στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων; Είναι το περιβάλλον; Μπορούμε ακόμη να δίνουμε μάχη μήπως και σταματήσουν να δουλεύουν τα λατομεία που θεωρητικώς είναι κλειστά είκοσι χρόνια τώρα; Εάν τώρα δεν κάνουμε μια πραγματικά γιγαντιαία, και εδώ μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη λέξη «εθνική», προσπάθεια για να σώσουμε ό,τι μπορούμε, προβλέποντας από τώρα και διαθέτοντας εγκαίρως χρήματα και ανθρώπινους πόρους – πότε άραγε θα ξυπνήσουμε; Στις επόμενες πυρκαγιές; Πόσο μεγάλες και καταστροφικές πρέπει να είναι για να μας αφυπνίσουν; Δεν είναι θέμα βοήθειας προς πληγέντες, που θα είναι όλο και περισσότεροι, ακόμη από φέτος το χειμώνα. Είναι θέμα μιας νέας αντίληψης για τις προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας στο άμεσο μέλλον – ίσως πιο άμεσο από όσο μπορούμε να φανταστούμε, ο κ. Αλογοσκούφης, εγώ κι εσείς, που όλοι συνεχίζουμε την καθημερινότητά μας με μια παράλογη προσδοκία πως αυτό που φαίνεται αναπόφευκτο για κάποιο παράδοξο λόγο δεν θα συμβεί ποτέ. Κι ας μας συνέβη ήδη…