Μπουλντόζες και ΑΤΜ

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου – και μπορεί να έγινε αργά, μπορεί να έγινε περίπου κατά λάθος, μπορεί σχεδόν να αναγκάστηκε, αλλά η αστυνομία μπήκε στα Ζωνιανά. Κι αφού μπήκε, βρήκε.

Τι βρήκε; Κάτι ΑΤΜ που έλειπαν από τοίχους τραπεζών της Κρήτης. Για όσους δεν θυμούνται τα λιμά των δελτίων ειδήσεων, στην περήφανη Μεγαλόνησο υπάρχει μία συνήθεια πατροπαράδοτη να μην κλέβουν με το θλιβερό αστικό τρόπο, όπου παραφυλάει κάποιος με ηλεκτρονικό μηχανάκι, κλέβει τον κωδικό, έχει κάμερα και γράφει τον αριθμό του λογαριασμού και τον κωδικό πρόσβασης και μετά πηγαίνουν λάου-λάου και στη ζούλα για να πάρουν όσα λεφτά δίνει το περιθώριο του λογαριασμού. Όχι. Αυτά είναι για τους μικρούς, τους αστούς, τους ταπεινούς. Οι σταυραετοί έχουν άλλη μέθοδο. Με ψηλά το κεφάλι. Ανεβαίνουν σε μια μπουλντόζα, κάνουν μια τρύπα στον τοίχο, παίρνουν όλο το ΑΤΜ μαζί με τη μισή τοιχοποιία και το μεταφέρουν στο κρυσφύγετο –όχι ιδιαίτερα κρυφό, δηλαδή- όπου το ξεκοκκαλίζουν, περίπου όπως ο Οβελίξ τα αγριογούρουνα. Άλλωστε τι είναι και τα Ζωνιανά, κατά τον προσφυή παραλληλισμό που διάβασα; Ένα πραγματικό χωριό του Αστερίξ.

Το θέμα λοιπόν είναι ο δρυίδης. Και όλοι πια ξέρουμε πως το μαγικό φίλτρο ήταν πολιτικό. Πρέπει να πιστώσει κανείς, χωρίς αμφιβολία, στα θετικά της κυβέρνησης ότι –έστω κι έτσι, έστω και τώρα- η αστυνομία πήγε και δηλώνει πως πήγε για να μείνει. Η έκθεση είναι δέσμευση. Ακόμη κι αν δεν το ήθελε πραγματικά, η Αστυνομία θα είναι πια πολύ δύσκολο να μην μείνει. Και το πολιτικό κόστος θα είναι τεράστιο, αν και όποτε φύγει. Αυτό που δεν είχαν καταλάβει οι Ζωνιανοί –επειδή ζουν ακόμη σε μια άλλη φάση πολιτισμού- είναι ότι ο κίνδυνος δεν ήταν οι αστυνομικοί. Αυτοί ίσως θα μπορούσαν κάποτε να φύγουν ή να κάνουν τα στραβά μάτια, όπως τόσο καιρό που δεν ήξεραν πού είναι τα χαμένα ΑΤΜ.

Το πρόβλημά τους είναι πια οι κάμερες. Αυτές δεν φεύγουν ποτέ. Καλύτερα να ήταν στο στόχαστρο ενός Μπράουνινγκ, ξέρουν από τέτοια, παρά στο φακό της επικαιρότητας. Αυτός στιγματίζει ανεξίτηλα και τώρα θα είναι μονίμως στο focus μιας εικόνας που δεν συγχωρεί και δεν επιτρέπει.

Δεν υπάρχει μόνο πίστωση. Για τις πολιτικές ευθύνες ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης είπε χτες το περίφημο «όποιος έχει στοιχεία να πάει στον εισαγγελέα». Ξέρουμε όλοι ότι αυτή η φράση είναι σύμβολο και συνταγή συγκάλυψης. Κανείς δεν θα πάει στον εισαγγελέα, γιατί κανείς δεν έχει στοιχεία, γιατί στοιχεία με τη δικονομική έννοια είναι πολύ δύσκολο να υπάρξουν σε τέτοιες περιπτώσεις και μάλιστα αρχειοθετημένα για χρήση όποτε ήθελε προκύψει. Αλλά η πολιτική κάλυψη δεν είναι εισαγγελικό στοιχείο. Δηλαδή τι θα πρέπει να προσκομίσει ο πρόθυμος συνεργάτης των αρχών; Θα συγκινούσε κανέναν μια φωτογραφία ή ένα αναμνηστικό από γάμο ή βαφτίσια, όπου ο άρχων πολιτικός, ο βουλευτής, ο νομάρχης, ο πολιτευτής, ο υποψήφιος ή όποιος άλλος παράγων της περιοχής έπινε ρακές αγκαλιασμένος με τον κουμπάρο από τη μια και το σύντεκνο από την άλλη, που όλοι στο χωριό ήξεραν πως είναι αρχηγοί κάποιας από τις φαμίλιες; Χρειαζόταν κι άλλο μήνυμα, κι άλλη κάλυψη, για να ξέρουν όλοι πως ο φαμιλιάρχης έχει πλάτες και καλά θα έκαναν να μην πολυμιλάνε;

Ο λογαριασμός, πάντως, για μια φορά είναι θετικός. Τουλάχιστον δεν «κράτησε» το κάστρο, και τα άλλα μικρότερα κάστρα, που είναι πολλά, και μερικά στο κέντρο της Αθήνας, κάστρα της Κρήτης, κάστρα της Μέρας και περισσότερα κάστρα της Νύχτας, μπορούν να αισθάνονται πως ίσως έρθει κάποια στιγμή και η δική τους κακή ώρα.