Βουλή των Επαγγελμάτων

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου – και στο Λονδίνο τη λένε Βουλή των Κοινοτήτων. Εμείς εδώ υποτίθεται έχουμε πιο ανεπτυγμένο το αίσθημα της εθνικής αδελφότητας και γι’αυτό την ονομάζουμε Βουλή των Ελλήνων. Στην πραγματικότητα ήρθε ο καιρός να σκεφθούμε τη μετονομασία της σε Βουλή των Επαγγελμάτων.

Ποτέ άλλοτε δεν έχει εκφραστεί με τέτοιο κυνικό και ανερυθρίαστο τρόπο η βαθύτατη συντεχνιακή οργάνωση της ελληνικής κοινωνίας. Και επειδή το μέτρο δεν αφθονεί εδώ όπου γεννήθηκε η ιδέα της ύπαρξής του, έχουμε χάσει και το μπούσουλα. Πλειοδοσία και όπου μας βγάλει. Όποιος προλάβει να αρπάξει στις καλές, όποιος προλάβει να γλιτώσει στα δύσκολα. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω – δηλαδή οι άλλοι ας πάνε να πνιγούν, εννοείται στα χρέη των ταμείων τους.

Και μέσα σε όλα αυτά ο ακραίος παραλογισμός δέχεται καθημερινή επιβράβευση. Ένα συνδικαλιστικό όργανο των γιατρών, η ΕΙΝΑΠ, απειλεί ευθέως με διαγραφή ή άλλα πειθαρχικά μέτρα όποιον τυχόν γιατρό συμβεί να είναι βουλευτής και ψηφίσει κάποιο ασφαλιστικό που οι συνδικαλιστές θα κρίνουν ότι «φαλκιδεύει τα δικαιώματά τους». Και δεν εξανέστη κανείς. Και δεν εκπαραθυρώθηκαν παραχρήμα τα καβαλημένα συνδικαλιστικά καλάμια που πιστεύουν πως ο βουλευτής πρέπει να μιλά και να ψηφίζει στη Βουλή όχι ως εκπρόσωπος του έθνους, όχι ως εκπρόσωπος των ψηφοφόρων του, όχι με βάση τη συνείδησή του – αλλά με κριτήριο και μεζούρα τις απόψεις της εκάστοτε ηγεσίας, ή και της πλειοψηφίας ή και της παμψηφίας, του συνδικαλιστικού κινήματος του κλάδου από τον οποίο προέρχεται.

Και υπάρχουν επίσης κάτι ανεκδιήγητες ιδέες και στο δικό μας κλάδο, για να μην λέμε μόνο τα των άλλων, να «κόψουμε» -λέει…- λογοκριτικώς όποιες απόψεις και όποιους πολιτικούς δεν μας συμφέρει να ακούμε ή τυχαίνει να μην μας συμφέρουν οι απόψεις τους για το Ασφαλιστικό. Και τότε ποιος θα μπορεί να πείσει πως δεν έχει βάση η πράγματι ανοίκεια, εξοργιστική και κάπως επιπόλαιη για τον ίδιο προσωπικά ειρωνεία του κ. Ρουσσόπουλου.
Βουλή, δηλαδή, των γιατρών, των δικηγόρων, των δημοσιογράφων, των φορτοεκφορτωτών, των λαχαναγοριτών κι όποιων άλλων έχουν εξασφαλίσει κάποιο προνόμιο και θα δώσουν λυσσαλέα μάχη μέχρις εσχάτων, μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματός τους για να μην χάσουν τίποτα από τα κεκτημένα.

Σιγά τα αίματα… Δεν θα χρειαστεί. Η κυβέρνηση και ο κ. Μαγγίνας θα χάσουν κατά κράτος. Δεν θα ηττηθούν απλώς, θα συντριβούν. Γιατί; Γιατί δεν έχουν καμμία διάθεση να δώσουν μάχη. Δυο ντουφεκιές, μην πω μπαλωθιές, στον αέρα είπαν να ρίξουν, έτσι για την τιμή των όπλων, κι έγινε της κακομοίρας. Μην ανησυχείτε. Δεν διατρέχουμε κίνδυνο μεταρρύθμισης. Και μην φιμώνετε τον κ. Μανώλη, που έχει ασφαλώς δίκαιο να υποστηρίζει την συνταξιοδότηση των βουλευτών (εγγυημένη όμως) από το βασικό ασφαλιστικό τους ταμείο ή με διαδοχική ασφάλιση. Προφανώς. Για να έχουν δικαίωμα να μιλούν και για τους άλλους.

Και μια υπενθύμιση για τα μεγάλα κόμματα εξουσίας – δυο είναι όλα κι όλα. Δεν υπάρχει στην Ευρώπη επιχείρηση ανακαίνισης και ανασυγκρότησης κομματικού μηχανισμού το τελευταίο τέταρτο του αιώνα –από τη Θάτσερ για τη δεξιά μέχρι το Μπλαιρ για την αριστερά- που να μην πέρασε μέσα από τη σύγκρουση και τον απογαλακτισμό από την επιρροή των συνδικάτων και των συνδικαλιστικών ηγεσιών.