"Εδώ θα γίνει της Γαλλίας" - με ελληνική πατέντα

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου – και η ΓΣΕΕ προειδοποίησε ότι θα γίνει της Γαλλίας. Το είπε ο πρόεδρός της και το είπε έτσι ακριβώς; Έχει άραγε σκεφθεί το ενδεχόμενο να επιβεβαιωθεί;

Τι συμβαίνει στη Γαλλία, που η ΓΣΕΕ θα ήθελε να το δει και εδώ; Απεργούν οι πάντες και έχει παραλύσει η χώρα – κυρίως επειδή παρέλυσαν οι συγκοινωνίες και εκεί όταν δεν λειτουργούν τα δημόσια μέσα μαζικής μεταφοράς υπάρχει πραγματικό πρόβλημα, γιατί δεν υφίσταται άλλος τρόπος να πάει μαζικά ο κόσμος στη δουλειά του. Απεργούν επειδή ο κ. Σαρκοζύ εξελέγη δηλώνοντας ότι θα κάνει μεταρρυθμίσεις, μαζί και στο ασφαλιστικό, και (περίεργος τύπος όπως είναι) αποφάσισε με κάθε κόστος –και προσωπικό δικό του, που ήδη καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις- να κάνει μεταρρυθμίσεις, ΚΑΙ στο ασφαλιστικό.

Έκανε μια επιλογή μεθόδου που δεν απέχει πολύ από την ελληνική εκδοχή της, με τη διαφορά ότι εδώ η μεταρρύθμιση είναι σοφτ, σοφτ είναι και η μέθοδος. Έβαλε (ο Γάλλος) στο στόχαστρο τις πιο προνομιούχες ομάδες του πληθυσμού – τα «ρετιρέ», που έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου, του δημόσιου τομέα. Εκείνους που έπαιρναν σύνταξη νωρίτερα, σύνταξη μεγαλύτερη, και δίνουν τώρα αγώνα για τη διατήρηση των κεκτημένων – αν κάτι σας θυμίζει…

Χτες ήταν η Τρίτη μέρα απεργίας και η συμμετοχή είχε μειωθεί περίπου στο 30%. Και οι σφυγμομετρήσεις δείχνουν πως έξι στους δέκα Γάλλους στηρίζουν την πρόθεση κατάργησης των προνομίων. Αυτή είναι, όπως θα διαπιστώσει η κυβέρνηση σύντομα, η διαφορά με την Ελλάδα. Η διαφορά που δεν επιτρέπει κοπιάρισμα Σαρκοζύ. Στην ωραία χώρα μας υπάρχει η αλληλεγγύη των προνομίων. Επειδή όλοι μετέχουν και όλοι μετέχουμε σε κάποια εκδοχή κάποιας προνομιούχου ομάδας, αισθανόμαστε αλληλέγγυοι με εκείνους που θεωρητικά θα έπρεπε να είναι στο στόχαστρο του κοινωνικού συνόλου. Ο μεγαλοκαρχαρίας οικοπεδοφάγος επιβιώνει με την ανοχή και τη στήριξη του κακομοίρη που έβαλε ένα φράχτη στο οικοπεδάκι του δυο πήχες παραπέρα. Ο φοροφυγάς των δισεκατομμυρίων έχει τις πλάτες των πάντων επειδή γλιτώνουν τρία ευρώ ζητώντας από τον πωλητή να μην κόψει απόδειξη για το πουλοβεράκι. Και ο χρυσοκάνθαρος γραφειοκράτης των «κεκτημένων» αράζει στη μαζική αντίδραση των μη προνομιούχων που όμως αισθάνονται προνομιούχοι επειδή θα πάρουν σύνταξη στα 62 ή τα 63 αντί τα 65 και θα κάνουν, ονειρεύονται, μια δεύτερη δουλίτσα να τα μπαλώνουν.

Η κατάργηση των προνομίων –σταδιακή ασφαλώς, αλλά ριζική και αποφασιστική σε βάθος χρόνου- είναι η πραγματική φιλολαΪκή πολιτική. Αλλά το πλέγμα των προνομίων είναι τόσο εκτεταμένο που θα δώσει –και πιθανότατα θα κερδίσει- τη μάχη επιβίωσής του. Γιατί η πρόβλεψη; Μα δεν σας κάνει εντύπωση ότι για τις εκλογές (όπου δεν έχουμε και ιδιαίτερο πρόβλημα αντιπροσώπευσης) όλοι θέλουν το γερμανικό μοντέλο, αλλά ούτε που να ακούσουν για «γερμανικά» εκεί που έχουμε πρόβλημα, ας πούμε στη φορολογία ή το ασφαλιστικό;