Παρασκευή 2 Νοεμβρίου – και δεν φαντάζομαι ότι συνέβη, αλλά το καλύτερο για το ΠΑΣΟΚ ενόψει της σημερινής του Εθνικής Συνδιάσκεψης θα ήταν οι οπαδοί, οι φίλοι, τα μέλη και κυρίως τα στελέχη του και οι υποψήφιοι για την ηγεσία να πέρασαν τη χθεσινή νύχτα τους βλέποντας το συμπαθές κανάλι της ΕΤ1.
Μια αυξημένη θεαματικότητα στο συγκεκριμένο κοινό, την πιθανολογεί κανείς αφού φιλοξενούσε συνέντευξη του Γιώργου Παπανδρέου. Αλλά είχε και μερικά ακόμη πολύ ενδιαφέροντα και πολύ διδακτικά, αν κανείς έχει διάθεση να μάθει έστω την ύστατη ώρα.
Λοιπόν: στη διάρκεια της εκπομπής που είχε προσκεκλημένο τον κ. Παπανδρέου, προβλήθηκε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον βίντεο. Η διαδικασία εκλογής προέδρου στο ΠΑΣΟΚ συγκρίνεται μόνο με εκείνη που πρόσφατα υιοθέτησαν οι Ιταλοί αριστεροί για να εκλέξουν τον πρόεδρο του καινούργιου «Δημοκρατικού Κόμματος» - που προήλθε από την ένωση του Κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς, της Μαργαρίτας και μερικών μικρότερων σχηματισμών. Οι άνθρωποι προέρχονταν από διαφορετικά κόμματα και θα εξέλεγαν αρχηγό κάποιον που για ένα τμήμα τουλάχιστον των εκλογέων θα ήταν από άλλο κόμμα. Προβλήθηκε και το προεκλογικό σποτάκι του κόμματος. Ο ένας μετά τον άλλο οι υποψήφιοι, πέντε συνολικά και ανάμεσά τους ο Βάλτερ Βελτρόνι, που εξελέγη με πάνω από 75% (άρα δεν είχε την πίεση της διχαστικής απειλής) εμφανίζονταν και καλούσαν τους φίλους της «υπόθεσης» να πάνε στις κάλπες. «Ελάτε να ψηφίσετε», έλεγαν και οι πέντε. Δεν χρειαζόταν να στείλουν άλλο μήνυμα ενότητας. Έλεγαν «συμμετέχετε» και η ηγεσία την επομένη θα είναι ηγεσία όλων – γι’αυτό άλλωστε έγινε και το εγχείρημα, που για την ώρα όσο νωρίς κι αν είναι, δείχνει να πηγαίνει καλά.
Θα ήταν χρήσιμο οι υποψήφιοι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ να είχαν χτες το βράδυ αϋπνίες. Αμέσως μετά τη συνέντευξη Παπανδρέου η ΕΤ1 πρόβαλε μια πολιτική ταινία. Ήταν η ιστορία της ανάδειξης του Τόνι Μπλαιρ στην ηγεσία των Εργατικών. Τα έδειχνε όλα – από τη νίκη της Θάτσερ, από τα πέτρινα χρόνια του Κίνοκ, από την ανάδειξη των νεαρών ρεφορμιστών την εποχή του Τζον Σμιθ που πέθανε νωρίς, το σκληρό παρασκήνιο και την άγρια προσωπική σύγκρουση του Μπλαιρ με το Μπράουν. Ο Μπράουν ήταν βέβαιος αρχηγός, ο Τόνυ αναδείχτηκε από τη συγκυρία, ο Μπράουν υποχρεώθηκε να κάνει πίσω και να μην είναι καν υποψήφιος για την αρχηγία. Έδειχνε την περίφημη συνάντησή τους σε ένα κομψό εστιατόριο του Άιλινγκτον στο Λονδίνο, την Γκρανίτα (τώρα είναι φαστ φουντ για όσους θα ήθελαν το τραπέζι…). Εκεί ο Μπράουν συμφώνησε να μην θέσει υποψηφιότητα για να μην διχάσει το κόμμα. Πήρε μια συμφωνία κορυφής, μια συμφωνία διαδοχής, που άργησε αλλά τηρήθηκε. Και επιβεβαιώθηκε η πρόβλεψή του για μια μακρά περίοδο πολιτικής ηγεμονίας των Εργατικών, γιατί οι Συντηρητικοί «διαλύονταν με τόσο γρήγορους ρυθμούς».
Στην ταινία ο Μπλαιρ λέει μια αξιοσημείωτη φράση στο Μπράουν. «Η πολιτική δεν αφορά πάντα τον καλύτερο υποψήφιο. Είναι και η απαίσια δουλειά του να κάνεις φίλους, να γίνεσαι συμπαθής». Αλλά στο τέλος περπατάνε μαζί έξω από τη Ντάουνινγκ Στρητ – και συνεχίζουν να περπατάνε μαζί, 15 χρόνια τώρα με το κόμμα τους στην εξουσία.
Χρήσιμα όλα αυτά για τη 12η Νοεμβρίου, που τόσο απασχολεί θεωρητικώς μόνον το ΠΑΣΟΚ. Δεν θα δούμε τους υποψηφίους σε σποτάκι. Δεν θα τους δούμε καν μαζί. Δεν θα τους δούμε να λένε δυο λόγια, όπως όταν βρέθηκαν στη Μητρόπολη της Θεσσαλονίκης και ο ένας κοίταγε τον Καραμανλή και ο άλλος το Γκιουλέκα για να μην κοιταχτούν μεταξύ τους. Θα δούμε μόνο ακόμη περισσότερες αιχμές, ακόμη πιο πολύ πολιτικό αίμα να τρέχει, ακόμη περισσότερη χολή, ακόμη περισσότερη φιλοδοξία, ακόμη περισσότερη αδιαφορία για οτιδήποτε πέραν της επικράτησης. Ή, πάλι, έχουμε δέκα μέρες ακόμη, διάστημα απολύτως επαρκές, για να διαψευστούμε πανηγυρικά.
Τα κόμματα -και ο καθένας χωριστά- διαλέγουν το μέλλον τους.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
Λονδίνο, Blair συγκεκριμένα, "προς" Παπανδρέου και Βενιζέλο:
"Power without principle is barren, but principle without power is futile".
Και: "The next election won't be about image unless we let it be. It'll be about who has the strength, judgment, weight and ideas for Britain's future in an uncertain world".
Προσαρμόζονται ωραιότατα στο ελληνικόν μας. Καλό Σαββατοκύριακο.
Με διεθνείς αναφορές ο σημερινός Σφυγμός, όπως το κάνετε συχνά-πυκνά και μας βγάζετε από την ομφαλοσκόπηση. Μια ωραιότατη αγγλική λέξη - που προέρχεται από τα γαλλικά, όμως - για να περιγραφεί η κατάσταση μεταξύ στελεχών στο ΠΑΣΟΚ είναι curmudgeonliness από το curmudgeon: άτομο εριστικό, χολωμένο,"κακοφανισμένο", γεμάτο εμμονές. Επισήμως άγνωστης προέλευσης, ανεπισήμως από το γαλλικό coeur mechant.
Αφού "πήγατε" Ρώμη σήμερα, δεν ξέρω αν διαβάσατε το Der Spiegel που εμφανίζεται να αγνοεί την ΠΑΣΟΚική πρωτοτυπία στη διαδικασία εκλογής αρχηγού και αποδίδει την πρωτιά στους Ιταλούς: "...two and a half million Italians voted for Veltroni, making him the head of the newly established Democratic Party (PD). This marked a political first: Never before in European history had ordinary citizens, regardless of their political persuasion, voted in a secret ballot to select the head of a new political party". Υφιστάμεθα διεθνή αδικία! Κι ας είναι ο κ. Παπανδρέου Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Βεβαίως αστειεύομαι...(και το διευκρινίζω επειδή, εκεί που έχουμε φτάσει, μπορεί κάποιος όντως να πιστέψει ότι μας μειώνει ο διεθνής παράγων!)
Post a Comment