Debate και ξερό ψωμί (δις)

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου – και η μεγάλη ώρα είναι τώρα, που έλεγε κι ένα παλαιό ασμάτιο…

Εννιά με δώδεκα –βαθιά μεσάνυχτα, δηλαδή- σας παρακαλώ μην μου τηλεφωνήσετε. Θα βλέπω ντημπέητ. Έχω ειδοποιήσει φίλους, έχουμε κανονίσει παρέα, αν έχει ζέστη θα βγάλουμε την τηλεόραση στο μπαλκόνι, αν φυσάει θα τη βάλουμε στη μέση του σαλονιού, μετακινήσαμε τους καναπέδες, πήγα σουπερμάρκετ και πήρα μπύρες, θα παραγγείλουμε και πίτσες από τις οχτώ, να έρθουν νωρίτερα να πούμε και δυο λόγια, γιατί την ώρα του αγώνα θα επικρατεί άκρα ιερή σιγή – απόψε έχει ντημπέητ.

Με έχουν πείσει. Αυτός είναι ο τελικός, η προκριματική φάση δεν είχε καμμία σημασία, άλλωστε ίσα που την πήραμε χαμπάρι. Όλα παίζονται σε ένα ματς. Γι’αυτό ετοιμαζόμαστε όλοι επί τέσσερα χρόνια – είναι σαν τους Ολυμπιακούς, που προπονούνται μοναχικοί αθλητές μέσα σε άδεια στάδια, παγωμένα το χειμώνα, σε στίβους που αχνίζουν το καλοκαίρι, χωρίς κανείς να τους σκέφτεται ή να τους θυμάται και περιμένουν την ώρα του μεγάλου τελικού, εκεί όπου τα λάθη δεν επιτρέπονται, εκεί όπου δεν υπάρχει ισοπαλία, μόνον νικητές και ηττημένοι.

Με αυτούς τους όρους θα δούμε η παρέα το ντημπέητ, αντιλαμβάνομαι ότι έτσι το βλέπουν και οι παίκτες μας. Ποιος θα ταπώσει τον άλλον – δίνοντάς του μια πληρωμένη απάντηση. Ποιος θα κάνει την καλύτερη ντρίμπλα, άμα πάνε να τον στριμώξουν. Ποιος θα κάνει το πιο εύστοχο σουτ, με μια εύστοχη ατάκα που θα «γράψει» αύριο στα κιου των καναλιών και τους τίτλους των εφημερίδων.

Η ορολογία, πάντως, θα το έχετε ίσως παρατηρήσει, δεν είναι αθλητική. Προέρχεται μάλλον από τις πολεμικές τέχνες. Ακούω για παράδειγμα την ελληνική μεταγραφή της απεχθούς λέξης «debate» - όπου η έμπνευση της μεταγλώττισης κατάφερε να δημιουργήσει το έτι απεχθέστερο υβρίδιο «τηλεμαχία». Γιατί «τηλεμαχία». Debate σημαίνει συζητώ, πραγματεύομαι, διατυπώνω υπέρ και κατά. Η «…μαχία» από πού προέκυψε. Υποθέτω από τη δική μας εντύπωση για το τι ακριβώς συμβαίνει σε ένα δικό μας ντημπέητ. Μάχη, λοιπόν, οπότε γιατί όχι και «μητέρα» όλων των πολιτικών μαχών. «Παρακολουθήστε», βλέπω στα τρέηλερ, «την αναμέτρηση των αρχηγών». Γιατί; Ξύλο θα παίξουν; Κι εγώ νόμιζα πως θα μας πουν ό,τι έχουν να μας πουν, νόμιζα ότι θα παρουσιάσουν θέσεις, προτάσεις, σε μια ακραία περίπτωση ακόμη και επιχειρήματα. «Αναμέτρηση», γιατί; Ίσως μόνο για ένα λόγο, γιατί είναι κάπως καλύτερο από το «τηλεμαχία». Και φυσικά κατόπιν τούτων δεν είναι πολιτική ηγεσία, είναι «μονομάχοι». Ave camera, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν…

Επιστρέφω από τα πεδία των μαχών στην ηπιότερη παρομοίωση του ντημπέητ με στίβο ή κωρτ. Φόβος για σκληρό παιχνίδι δεν υπάρχει, τα τάκλιν απαγορεύονται – άλλωστε το ματς έχει περίεργες προδιαγραφές. Μου θυμίζει αγώνα μποξ που διεξάγεται με κανόνες μπάντμινγκτον – ξέρετε, σα να έχουν έξι πυγμάχους, να τους έχουν χωρίσει το ρινγκ με διχτάκι και να τους έχουν δώσει από μια ρακέτα και ένα φτεράκι.

Ιδού, λοιπόν, το ερώτημα του ντημπέητ: ποιος μπορεί να ρίξει τον άλλο νοκ άουτ, χτυπώντας τον με ένα φτεράκι;