Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου – και τώρα τι θα απογίνουμε χωρίς ντημπέητ; Το περιμέναμε στις οθόνες συναθροισμένοι. Και ήταν αυτό που είδατε αυτές τις δυόμισυ ώρες που –εκτός αν γελιέμαι πολύ άσχημα- δεν άλλαξαν τον κόσμο.
Αλλά τουλάχιστον ντημπέητ τέλος. Δεν εννοώ τηλεοπτικές συζητήσεις πολιτικών αρχηγών. Αλλά αυτό το περίεργο ελληνικό τηλε-υβρίδιο, θνησιγενές που κατάφερε να επιβιώσει για τρεις εκλογικές αναμετρήσεις, χάρη στο φόβο των κομματικών επιτελείων και την αδιαφορία τους για την ανάγκη των πολιτών για γνήσια συζήτηση και γνήσια πληροφόρηση,
Αυτό τουλάχιστον το υβρίδιο, που προσβάλλει τους αρχηγούς, εμφανίζοντάς τους ανίκανους να διεξαγάγουν ένα στοιχειώδη πολιτιισμένο διάλογο σαν αυτό που κάνουν όλοι οι άνθρωποι μεταξύ τους, που προσβάλλει τους ψηφοφόρους καλώντας τους να βολευτούν με ό,τι έχουν και να παρακολουθήσουν ημικατεψυγμένη κουβέντα, αν δεν θέλουν μόνο μπαλκόνι, σημαία και πλατεία…
Αυτό το μοντέλο πολιτικού διαλόγου στην τηλεόραση χτες το βράδυ πήρε τέλος. Δεν πήρε απλώς τέλος. Κατέρρευσε. Και κατέρρευσε στην ουσία του, κατέρρευσε από την αναγνώριση στην πράξη ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει. Ήταν ένα λάθος μήνυμα: τα πολιτικά κόμματα συμφώνησαν σε αποστείρωση της συζήτησης. Δεν ήταν ασφυκτική η διαδικασία. Ήταν ασηπτική. Μην τρέξει κάτι. Και το πρώτο που έτρεξε ήταν ότι, επειδή ο κορσές είχε γίνει πολύ στενός, έσπασε αμέσως. Κανείς δεν τήρησε τους όρους, όλοι επεδίωκαν εμφανώς όχι να τους τηρήσουν αλλά να τους παραβιάσουν – είπαν θα έχουμε λίγο χρόνο και έκλεβαν δευτερόλεπτα, είπαν θα έχουμε θεματικές ενότητες και απαντούσαν άλλα αντ’άλλων, είπαν «έτσι είναι αυτή η ζωή, το παιχνίδι το κάνουν τα κανάλια» και είχαν ένα δημοσιογραφικό έλεγχο καναλικού τύπου.
Αναρωτιέμαι σε τι ποσοστό οι πολίτες άκουσαν τα ερωτήματα που θα ήθελαν να θέσουν. Αναρωτιέμαι επίσης, επ’αυτού του ποσοστού, σε τι ποσοστό άκουσαν και απαντήσεις στα ερωτήματά τους. Αναρωτιέμαι αφού σε κανέναν δεν άρεσε τέτοια συζήτηση, γιατί συμφώνησαν οι ίδιοι έτσι να διεξαχθεί. Αναρωτιέμαι, τέλος, εάν οι πολίτες είναι διατεθειμένοι να ανεχθούν επ’άπειρο την αναπαραγωγή ενός όχι τηλεοπτικού, αλλά βαθιά πολιτικού προτύπου, όπου ένα συγκεκριμένο πολιτικό φάσμα θεωρεί αυτονόητη για την αναπαραγωγή του την επιβολή των όρων αυτοσυντήρησης.
Το ντημπέητ, πέρα από το τεχνικο-οργανωτικό του ναυάγιο και τα σαφή δείγματα ερασιτεχνισμού στη σύλληψη και την εκτέλεση, εκτυλίχθηκε με τη μορφή που είχαν προαποφασίσει ότι θα έχει. Ήταν ένα ασφαλές στοίχημα. Παρόλα αυτά, και προφανώς χωρίς προγραμματική συζήτηση, αστείο πράγμα σε 90 δευτερόλεπτα και χωρίς να μπορεί να απευθυνθεί ο ένας στον άλλο, ακόμη κι έτσι το περιεχόμενο του ντημπέητ ήταν καλύτερο, δεν τολμώ να πω τη λέξη ουσιαστικότερο, αλλά πάντως εκφραστικότερο από ό,τι είχε σχεδιαστεί. Ακόμη και τα ασφαλή στοιχήματα, μάθαμε χτες το βράδυ, μπορούν να κερδηθούν ή, πάλι, να χαθούν.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment